Rozdział VIII: Nareviańczyk

Diana spoglądała na kobietę w ogródku, nie mogąc uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszała. Lekko otworzyła usta, zastanawiając się, czy nie stoją przed niewłaściwym domem, w którym przez przypadek mieszka jakiś inny Oskar. Co prawda, przychodząc tutaj, sama nie wiedziała, czego tak naprawdę szukała ani co skrywał kolega z klasy, ale nie spodziewała się niczego takiego.

Przecież nie mogła się pomylić! Coś dziwnego działo się nie tylko w szkole, ale i w mieście, a że inni nie chcieli dopuścić tego do świadomości, to był ich problem. Diana chciała poznać sekret zielonego nieba, kantorka w sali fizycznej i zniknięcia pani Kleszczykowskiej. Jeszcze przed chwilą była pewna, że wyciągnęła poprawne wnioski i Oskar miał jakiś związek z tym wszystkim. Większy lub mniejszy, lecz ostatecznie wiedział, co się działo.

– Nie chcemy przeszkadzać – wyrwał ją z zamyślenia głos Joasi. – Nie umawialiśmy się z Oskarem, więc jeśli go nie ma, to już sobie pójdziemy.

Posłała Dianie jedno, szybkie, wrogie spojrzenie, sugerujące, że z chęcią zlinczowałaby ją na miejscu za to, że wpakowała ich w coś takiego i na dodatek sama nie potrafiła wybrnąć z tej sytuacji, bo jedynie gapiła się przed siebie. Jednak dziewczyna całkiem zignorowała Joasię.

– Ależ wchodźcie! – zawołała staruszka, uśmiechając się serdecznie do nastolatków. – Furtka jest otwarta. Też studiujecie elektronikę?

– Czy co robimy? – zapytała zdezorientowana Diana, jako pierwsza wchodząc do ogródka.

– Jesteście jego znajomymi z pracy? – dociekała staruszka.

W jednej chwili uśmiech zniknął z jej twarzy i pojawiła się na niej podejrzliwość. Pospiesznie zerknęła na Grzesia i Kacpra, robiąc przy tym krok w tył. Diana miała wrażenie, że kobieta się ich boi. Ale dlaczego?, przemknęło jej przez myśl. Przecież nie zrobili nic, co mogłoby ją przestraszyć. Na dodatek to ona gadała jakieś niestworzone rzeczy, z których dziewczyna już nic nie rozumiała. Czyżby jednak pomylili domy i tutaj mieszkał jakiś inny Oskar? Pospiesznie otrząsnęła się z początkowego szoku i już otwierała usta, by zapytać o nazwisko mieszkającego tu chłopaka.

– Nie wszyscy studiujemy na tym samym kierunku, ale znamy się z uczelni – rzekł Grześ. – Właściwie to nie wiedzieliśmy, że Oskar pracuje. A Dianą proszę się nie przejmować, ona często… myśli i mówi o dziwnych rzeczach.

Chłopak mówił spokojnie i pokrzepiająco, starając się udobruchać kobietę, jednakże niezbyt mu się to udało. Nadal spoglądała na nich podejrzliwie i z obawą, mocno zaciskając dłonie na rączce koszyka. Znów cofnęła się o krok, jakby chciała znaleźć się jak najbliżej domu.

W innych okolicznościach Diana uznałaby, że staruszka żałowała, że powiedziała im o otwartej furtce i teraz oddałaby wszystko, aby w jakiś magiczny sposób znaleźć się we wnętrzu bezpiecznego domu. Dziewczyna nie rozumiała tylko dlaczego. Przecież nie zrobili nic, co mogłoby tak drastycznie wpłynąć na jej zachowanie.

Miała wrażenie, że teraz ciężko będzie im ponownie zdobyć zaufanie kobiety. Na dodatek z jakiś nieznanych jej powodów Grześ brnął w te dziwne kłamstwa, co całkowicie przekreślało szansę na dowiedzenie się czegokolwiek. Przez chwilę zdawało jej się, że pomysł Kacpra z włamaniem byłby o wiele lepszy.

Nagle drzwi od domu otworzyły się i na zewnątrz wyszedł Oskar we własnej osobie. Przez ułamek sekundy Dianie wszystko wydawało się jeszcze dziwniejsze, ale potem zaczęła powoli pojmować, co tu się działo, przynajmniej połowicznie. Jednak liczba pytań, jakie chciała zadać koledze z klasy, zwiększyła się o tysiąc następnych.

W duchu już zacierała ręce na myśl o tym, że tym razem chłopak będzie musiał rozwiać jej wątpliwości. I zarazem podziwiała Grzesia, który najwyraźniej wcześniej od niej wyciągnął odpowiednie wnioski z dziwności tej sytuacji. Miała tylko nadzieję, że Joasia i Kacper nie grzeszyli inteligencją, gdyż to ona wyszłaby na najgłupszą. Profilaktycznie postanowiła w ogóle nie poruszać tego tematu w przyszłości.

– Coś się stało, babciu? – zapytał Oskar. – Co wy tu robicie? – dodał, spoglądając na każdego z nich po kolei.

Na twarzy chłopaka pojawiło się zaskoczenie, które po chwili zmieniło się w obawę. Diana pogratulowała sobie w myślach, że w końcu doprowadziła do sytuacji, gdy kolega stracił wszelkie opanowanie. Uśmiechnęła się wesoło i pomachała do niego, starając się nie patrzeć na Grzesia. Wmawiała sobie, że to tylko z tego kąta widzenia wydawał się zdegustowany zachowaniem dziewczyny.

– Znasz ich? – zapytała staruszka, cofając się, by stanąć obok Oskara.

– Tak… Ja po prostu nie sądziłem, że mnie odwiedzą bez wcześniejszego uprzedzenia – powiedział, akcentując ostatnie słowa i spoglądając prosto na Dianę. Dziewczyna dostrzegła gniew w jego oczach, ale pozostała niewzruszona. – Jeżeli cię przestraszyli, babciu, to na pewno nieświadomie. Jest ładna pogoda, więc myślę, że się gdzieś przejdziemy. Wrócę wcześnie.

– Przecież możesz wracać o każdej porze, mi nic do tego – rzekła kobieta.

Oskar zawahał się przez chwilę, a Dianie zdawało się, że dostrzegła na jego twarzy smutek. Wszystko stało się nagle tak pokręcone, że zastanawiała się, czy nawet taki geniusz jak Sherlock Holmes potrafiłby rozwikłać zagadkę sprawy Oskara.

– Jasne… – mruknął cicho chłopak. – Zaczekajcie na mnie chwilę – zwrócił się do nich, po czym zniknął w domu. Staruszka zrobiła to samo, obdarzając jeszcze każdego z licealistów długim, badawczym i podejrzliwym spojrzeniem.

– I w końcu wyszło, że nie masz za grosz inteligencji. Gdyby twój wielki idol, Sherlock Holmes, istniał w rzeczywistości, to teraz przewracałby się w grobie – odezwała się Joasia, nie starając się nawet ukryć sarkazmu w głosie. – Teraz wiem, że otaczasz się nimi, by ratowali cię z opresji, bo w krytycznych momentach nie potrafisz ruszyć tą pustą łepetyną.

– To była z góry obmyślona taktyka – skłamała twardo Diana, nie mając zamiaru przyznać się do błędu.

– Jasne – prychnęła Joasia z ironią. – Byłaś w szoku, gdy usłyszałaś pierwszą dziwną rzecz, a chyba właśnie po to tu przyszłaś.

– Jak coś ci się nie podoba, to w każdej chwili możesz sobie iść. Przypomnę ci, że sama się do nas przyczepiłaś.

– Nie mam takiego zamiaru. Chcę wiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

– A nie sądzicie, że to jednak nie był dobry pomysł? – wtrącił niepewnie Kacper. – Oskar wyglądał na zasmuconego, gdy nas zobaczył.

W tym samym momencie z domu wyszedł Oskar i licealiści jak na komendę zaprzestali wszelkiej wymiany zdań. Nawet Diana doszła do wniosku, że lepiej odłożyć kłótnię z Joasią na później, w końcu będą mieć jeszcze niejedną okazję. Najważniejsze, by kolega z klasy nie dowiedział się o jej drobniutkim potknięciu.

Oskar, nie zaszczyciwszy ich ani jednym słowem, otworzył furtkę i ruszył przed siebie. Idąc, lekko się garbił, trzymając ręce w kieszeniach skórzanej kurtki. Pozostali udali się za nim. Przez całą drogę nikt się nie odzywał, chociaż Dianę od samego początku korciło, by zadać pierwsze pytania. Miała nadzieję, że bez trudu zdołają wyciągnąć z niego wszystkie wyjaśnienia, gdyż ona, w przeciwieństwie do kolegi, nie mogła za późno wrócić do domu. Uznała, że to niesprawiedliwe, ale na razie nic nie mogła na to poradzić.

Spacer nie trwał długo i ostatecznie chłopak zaprowadził ich do pobliskiego parku. Pierwsze październikowe wieczory nie należały już do najcieplejszych, przez co w zasięgu wzroku Diana nie dostrzegła wielu osób – kilku przechodniów, zmierzających do zupełnie innego celu, dwie obściskujące się pary, która zupełnie nie zdawały sobie sprawy z tego, co działo się wokół nich i grupkę nastolatków stojących obok dużego dębu i śmiejących się wesoło.

Oskar zatrzymał się przy dwóch stojących obok siebie ławkach. Resztki pozostałej na nich farby świadczyły o tym, że kiedyś musiały być zielone. Westchnął cicho i usiadł na brzegu, robiąc miejsce pozostałym, jednakże tylko Joasia zajęła miejsce obok chłopaka, inni nadal stali.

– Jej się nie dziwię – powiedział Oskar, podbródkiem wskazując Dianę. – Ale że wy wszyscy…

– Ja ich spotkałam niemal pod twoim domem – oznajmiła Joasia, z mściwą satysfakcją spoglądając na koleżankę.

 – Ale też z nami poszłaś – rzekł Grześ. To stwierdzenie nie spodobało się dziewczynie, za to Diana miała ochotę go serdecznie uściskać i ucałować. Przynajmniej dopóki nie usłyszała kolejnych słów chłopaka. – Tak naprawdę, to chyba nikt z nas nie zgadzał się z jej poglądami na twój temat. To aż dziwne, że nie jesteś tą samą osobą, za którą się podawałeś.

– Nie chciałem was w to mieszać, nikogo nie chciałem w to mieszać. Sądziłem, że sam sobie ze wszystkim poradzę – wyznał Oskar. W tamtym momencie Dianie zdawało się, że wyglądał na znacznie starszego i jakby przytłoczonego wszystkimi problemami, z którymi musiał sobie poradzić.

– Innym pomagasz, czasem nawet na siłę, a sam nie potrafisz poprosić o pomoc – rzekła Joasia, był to jedyny moment, w którym koleżanka w pełni się z nią zgadzała. Jednakże nie miała zamiaru dać tego po sobie poznać.

– To nie tak – zaczął chłopak. Nerwowo wyginął palce u dłoni, jakby bał się ich reakcji na to, co miał za chwilę powiedzieć. – To… inny rodzaj problemu. Miałaś rację, Diano, tu dzieją się dziwne rzeczy – zwrócił się bezpośrednio do dziewczyny. – Ale nawet ja nie wiem, jak to wyjaśnić, znalazłem się tutaj przez przypadek. Ja… ja pop prostu chciałbym wrócić do domu – zakończył na jednym wydechu, po czym spuścił głowę, patrząc na swoje kolana, jakby widział w nich coś niezwykle interesującego.

– Mam ci kupić bilet na samolot? – wypaliła bez zastanowienia dziewczyna. Była już lekko zirytowana błądzeniem na około tematu i brakiem konkretnych wyjaśnień.

Za późno zorientowała się, że powinna ugryźć się w język, gdyż pozostali, z wyjątkiem Oskara, który jakby w ogóle nie przejął się jej słowami, spojrzeli na nią groźnie. Miała wrażenie, że gdyby wzrok potrafił zabijać, to już byłaby trupem. Nerwowo przystąpiła z nogi na nogę, chcąc, by ktoś wreszcie przerwał tę nieprzyjemną ciszę.

– Gdyby chodziło jedynie o pieniądze, to sam bym sobie poradził – rzekł Oskar, uśmiechając się krzywo. – Pochodzę z innej planety.

– Naprawdę?! – zawołała Diana z zafascynowaniem.

– Co?! – zapytała w tym samym momencie Joasia, jednakże na jej twarzy malowało się jedynie niedowierzanie.

Grześ i Kacper w ogóle się nie odzywali, jednak wyglądali na równie zaskoczonych jak dziewczyna. Pierwszoklasista nawet otworzył usta, by coś powiedzieć, ale momentalnie wszystko uleciało mu z głowy, a na dodatek nie był w stanie wydobyć z siebie ani jednego dźwięku.

– Masz statek kosmiczny? Z daleka przyleciałeś? Zabierzesz nas kiedyś w podróż? Wielu kosmitów spaceruje sobie po Ziemi? Naprawdę wyglądasz jak człowiek, czy to jakaś iluzja? – pytała Diana, ledwo nadarzając łapać oddech, gdyż ciągle coś nowego przychodziło jej do głowy. – Dobrze, że nie muszę tej tajemnicy zachować tylko dla siebie, bo bym chyba nie wytrzymała.

– W to nikt nie wątpi – prychnęła Joasia. – Gdy się ekscytujesz, czyli niemal zawsze, paszcza ci się nie zamyka.

Diana w ogóle nie zwróciła uwagi na słowa koleżanki. Wcisnęła się na ławkę między nią i Oskara, zmuszając dziewczynę, by przesunęła się na bok. Spojrzała na chłopaka błyszczącymi z ekscytacji oczami, czekając na dalsze wyjaśnienia. Uśmiechnęła się przy tym szeroko, nie zważając, że inni dziwnie jej się przypatrują.

– Czy ona jest normalna? – szepnął Kacper, bojąc się, by Diana przez przypadek go nie usłyszała.

– Nie – odpowiedział mu Grześ, a Joasia potwierdziła jego słowa, kiwając głową.

Oskar wyglądał na zaskoczonego, widząc zachowanie Diany. Jednak po chwili na jego twarzy po raz pierwszy tego dnia pojawił się prawdziwy, szczery uśmiech.

– Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ty – oznajmił.

Te słowa bardzo spodobały się dziewczynie. Ostatecznie Oskar na pewno często spotykał różnych kosmitów, a skoro ona wydawała mu się najbardziej niesamowitą i najwspanialszą osobą we wszechświecie, oznaczało, że rzeczywiście musiała być ponad przeciętna pod każdym względem. Wyprostowała się dumnie i uśmiechnęła jeszcze szerzej, o ile w ogóle istniała taka możliwość. Była tak szczęśliwa, że nie zwróciła nawet uwagi na porozumiewawcze spojrzenia wymienione między Joasią i Grzesiem.

– Postaram się wam wszystko zrozumiale wytłumaczyć, ale jeśli ktoś z was nie chce tego słuchać, to nikogo nie zmuszam. Możecie uznać, że postradałem zmysły i zapomnieć o tym – powiedział Oskar, spoglądając na kolegów.

Nikt nie ruszył się z miejsca, każdy chciał poznać prawdę. W duchu Diana żałowała, że Joasia nie skapitulowała. Ostatecznie nie należała do klubu fizycznego, po prostu się do nich przyczepiła i przez to miała teraz zostać we wszystko wtajemniczona. Pocieszała ją jedynie myśl, że koleżanka nie wiedziała, co działo się w kantorku ani na niedostępnym dla uczniów korytarzu. Gdy o tym pomyślała, zastanawiała się, czy Oskar wiedział. Postanowiła dodać to pytanie do listy, gdyby chłopak sam o tym nie wspomniał.

– Pochodzę z Narevi – zaczął mówić Oskar. – Mieszkańcy mojej planety znają technologię potrafiącą naginać czas i przestrzeń, by podróżować nawet w najdalsze zakątki wszechświata. Dzięki temu nie potrzebujemy statków kosmicznych. Na dodatek jest to znacznie szybszy sposób, po prostu nagle znikasz w jednym, a pojawiasz się w drugim miejscu. Zmienia jest drugą planetą, na jakiej się znalazłem, ale chociaż bym chciał, nie potrafię wrócić do domu.

– I w tak młodym wieku bez licencji pozwalają wam podróżować po wszechświecie? Nie obawiają się, że doprowadzicie do jakiejś międzyplanetarnej wojny albo coś zmienicie i przez to cała równowaga się zachwieje i będzie miało to konsekwencje w przyszłości? – zaciekawiła się Diana. Jej rodzice nie pozwoliliby dziewczynie wyjechać na weekend poza miasto bez nadzoru osoby dorosłej, a Oskar mógł wędrować po całym wszechświecie. Uznała, że było to wybitnie niesprawiedliwie.

– Jestem od was starszy, mam dwadzieścia dwa lata – wyznał chłopak.

– Miałam rację! – zawołała z satysfakcją Diana.

– I postanowiłeś udawać ucznia? – zdziwił się Grześ. – Ja za żadne skarby świata nie miałbym ochoty wracać do liceum po jego skończeniu.

– Może tam inaczej wygląda szkolnictwo – wtrącił nieśmiało Kacper.

– Odpowiednik waszego liceum już skończyłem – rzekł Oskar. – Jednak nie miałem innego wyboru. Udawanie nauczyciela odpadało, bo nie wyglądam jak dorosły, na dodatek nie skończyłem odpowiednich szkół, nie mam papierów ani nic, co mógłbym przedstawić profesor Szwarszczyk, by w ogóle wzięła moją kandydaturę pod uwagę. Łatwiej jest grać rolę ucznia, a i to czasem sprawia mi problemy, bo nie znam nawet podstaw ziemskiej geografii czy historii.

– Ale w takim razie po co w ogóle udajesz ucznia? – dociekał dalej Grześ.

– Bo to wszystko ma jakiś związek z tą szkołą. Nie wiem dokładnie, co się tam dzieje, ale to tam znalazłem się po przylocie na Ziemię i to właśnie stamtąd powinienem móc wrócić.

– Ja tam jestem ciekawa, jak udało ci się przekonać profesor Szwarszczyk, że jesteś uczniem, przecież nie mogłeś pokazać jej wyników narevańskiego testu gimnazjalnego – zabrała głos Diana. – No i ta kobieta, u której mieszkasz, przecież nie powiedziałeś jej, że zgodnie z międzyplanetarnym kodeksem ochrony kosmitów ma obowiązek udzielić ci schronienia.

– Na Ziemi wylądowałem w sierpniu. Z racji, że szkoła była pusta, to właśnie tam nocowałem, szukając sposobu, by wrócić do domu. Ale potem zaczął się rok szkolny i musiałem uważać na to, co robię. Postanowiłem udawać ucznia, by być zawsze w pobliżu, gdyby otworzyło się odpowiednie przejście. Akurat oszukanie profesor Szwarszczyk nie było trudne. Nie mogę wrócić, ale cofnięcie się w czasie ziemskim nie stanowiło większego problemu. Podrobiłem papiery, wzorując się na waszych, i podłożyłem je w odpowiednim miejscu, dopisałem się do wszystkich baz danych, po czym już w normalnym czasie zostawiłem na biurku dyrektorki list. Podając się za mojego wymyślonego ojca, podziękowałem, że zechciała mnie przyjąć, zaznaczyłem dzień, w którym miałem pojawić się w szkole. I tyle. Udało mi się ją oszukać, żałowała jedynie, że tego dnia do szkoły przyszedłem sam, bez rodziców, bo z chęcią by ich poznała.

– Tak po prostu? – zdziwiła się Diana. – Bez jakiś kosmicznych sztuczek?

– Nie istnieje nic takiego jak kosmiczne sztuczki, wszystko opiera się na prawach fizyki. I musiałem się nieźle napracować, by wszystko wyglądało naturalnie, początkowo nie sądziłem, że mi się uda, ale najwyraźniej dyrekcja najbardziej ufa temu, co znajduje się w ich komputerach. Mam tylko nadzieję, że nie napisała listu do tej brytyjskiej szkoły, bo wtedy wszystko się wyda i zrobi się bardzo nieciekawie.

– Mogę spróbować się dowiedzieć, jeśli chcesz – zaproponował Grześ. – Ale nie sądzę, ona nie zna angielskiego, chociaż się do tego nie przyzna. No i ostatnio mieli sporo na głowie po zniknięciu pani Kleszczykowskiej i tak szybkim zatrudnieniu doktora Preisnera.

– Dzięki – wyraził wdzięczność Oskar. – Znalezienie mieszkania było już trudniejsze, no a w szkole nie mogłem zostać, bo prędzej czy później ktoś by mnie nakrył. Parę razy i tak już niewiele brakowało. Największy problem stanowił brak pieniędzy, więc nie mogłem tak sobie czegoś wynająć. Na początku września mocno eksperymentowałem z czasem, nie tylko po to, by podrobić wszystkie papiery, chyba miałem nadzieję, że dzięki temu jednak jakoś uda mi się wrócić. No ale nie zadziałało… – westchnął i zamilkł na chwilę, zanim powrócił do opowiadania: – Właśnie podczas jednego z takich wypadów przez przypadek natknąłem się na panią Jabłońską, to ta staruszka, u której mieszkam. Rozmawiała z kimś na temat syna, który kilkanaście lat temu przeprowadził się do Wielkiej Brytanii i od tamtej pory kontakt między nimi niemal się urwał. Dowiedziałem się także, że miał dwoje dzieci, syna i córkę. Postanowiłem to wykorzystać, sprawdziłem, gdzie mieszka i zacząłem w skrzynce zostawiać listy niby od wnuka, który bardzo chciał wrócić do Polski, by tutaj studiować i szukał zakwaterowania. Pani Jabłońska okazała się naprawdę ufną osobą i od razu połknęła haczyk, czasem trochę mi głupio, że tak ją wykorzystuję, ale nie miałem wyboru. Zaproponowała, bym zamieszkał u niej, właśnie na to czekałem, więc od razu się zgodziłem. Wprowadziłem się do niej na początku września. Ponieważ nie miałem ze sobą żadnych rzeczy, skłamałem, że okradziono mnie na lotnisku. Z łatwością mi uwierzyła i sama załatwiła ponowne wyrobienie wszystkich niezbędnych dokumentów oraz dała mi pieniądze, bym mógł kupić sobie najpotrzebniejsze rzeczy. Okazało się nawet, że jej wnuk także miał na imię Oskar. Ponieważ posiadałem już autentyczne, ziemskie dokumenty, mogłem zacząć pracować wieczorami i w weekendy, by zdobyć pieniądze i móc za coś żyć. I to chyba tyle.

– I do tej pory nie zorientowała się, że nie jesteś jej wnukiem? – zdziwił się Kacper.

– Nie, najwyraźniej znów miałem szczęście i rzeczywiście od bardzo dawna nie miała kontaktu z rodziną.

– Chyba nie będziesz miał przez nas problemów? – zapytała z troską Joasia. – Nie chcę, abyś był zmuszony do spania na ławce w parku, bo ktoś najpierw mówi, a potem myśli – zakończyła, zwracając się bezpośrednio do Diany, wrogo mrużąc oczy.

Dziewczyna już chciała coś odpowiedzieć koleżance, ale wtedy rozległ się dźwięk przychodzącego smsa. Wyjęła telefon z kieszeni i z nietęgą miną stwierdziła, że to mama dopytuje się, gdzie jest i oznajmia, by wracała już do domu. Zerknęła na wyświetlacz, stwierdzając, że dopiero dochodziła siódma, co oznaczało, że wcale nie było późno. Na dodatek chciała zapytać Oskara o jeszcze wiele rzeczy, przede wszystkim nie dowiedziała się, co działo się na zapleczu sali fizycznej. A ta kwestia obecnie intrygowała ją najbardziej.

Nagle zorientowała się, że wszyscy jej się przyglądają, jakby czekali na wyjaśnienia. Diana miała nadzieję, że Joasia nie zerkała jej przez ramię i nie przeczytała wiadomości od mamy. Nie chciała słuchać uwag i komentarzy na temat tego, że musi wracać do domu przed siódmą jak dziecko z podstawówki.

– Ja już muszę wracać – wyznała, starając się, by ton jej głosu brzmiał pewnie.

– Na razie – odparła Joasia. – Tak trochę późno, bo nie zdążysz już na wieczorynkę – zakpiła.

Kątem oka Diana dostrzegła, że Oskar przewraca oczami. Już chciała zrewanżować się koleżance jakimś innym nieprzyjemnym tekstem, ale chłopak wszedł jej w słowo:

– Wszyscy powinniśmy się już zbierać – stwierdził, a dziewczyna chyba po raz pierwszy miała ochotę go uściskać za to, że wybawił ją z kłopotliwej sytuacji. – Każdy z was zasługuje na wyjaśnienia, a ja nie chcę powtarzać tego dwa razy. Postaram się dogadać z Preisnerem, by udostępnił nam klasę na jakiejś długiej przerwie. Albo wyślemy jakiegoś bardziej godnego zaufania delegata – dodał, spoglądając na Grzesia i Kacpra.

Diana pierwsza wstała z ławki, przeciągając się przy tym, chociaż wcale nie ścierpła. Razem z chłopakami powoli ruszyła w stronę przystanku tramwajowego. Joasia i Oskar szli za nimi, ale miała wrażenie, że trochę się ociągali. Postanowiła nico zwolnić, by przez przypadek nie umknęła jej uwadze ich potencjalna rozmowa, jednak chłopak zaproponował jedynie, że odprowadzi ją do domu, skoro mieszkała niedaleko.

~ * ~

Wiem, jestem niedobra, bo od bardzo dawna nic tu nie zamieszczałam. Na swoje usprawiedliwienie mogłabym powiedzieć jedynie szkoła i całkowity brak weny i chęci na napisanie czegokolwiek, nawet głupiego sprawozdania na światłowody.

Jednak we wtorek skończyłam pisać moje drugie opowiadanie i teraz będę mogła całkowicie skupić się na tym, dlatego teraz będę starała się rozdziały publikować systematycznie i przede wszystkim zrobić sobie jakieś zapasy na kolejną czarną godzinę (oby taka zawitała jak najpóźniej się da).

Wiem też, że u niektórych z was mam olbrzymie zaległości, mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Wszystko postaram się nadrobić w ciągu kilku najbliższych dni. Góra do tygodnia, ale wątpię, bym potrzebowała aż tyle czasu.