Rozdział VII: Śledztwo

Kacper niepewnie zastukał w drzwi klasy od fizyki, po czym wszedł do środka. W głębi ducha nie spodziewał się, że sala będzie otwarta, gdyż długie przerwy nauczyciele spędzali z kolegami z pracy w pokoju nauczycielskim lub pełnili dyżury na korytarzach. Chłopak rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem doktora Preisnera. Gdy go ujrzał, na chwilę zamarł, nie mogąc uwierzyć w to, co widział. Mężczyzna leżał na biurku i wyglądał jakby zemdlał.

– Doktorze Preisner? – powiedział niepewnie Kacper.

Nagle przyszło mu do głowy, że może nauczyciel dostał jakiegoś ataku i nie żył. Serce zaczęło mu szybciej bić, gdy zbliżał się do platformy. Starał się wyrzucić te głupoty z głowy, ale po opowieściach Diany o tym, co działo się w szkole, miał wrażenie, że wszystko mogło być możliwe.

– Doktorze Preisner? – powtórzył.

Nagle nauczyciel jęknął przeciągle. Kacper wystraszył się, miał wrażenie, że serce podskoczyło mu do gardła. W pierwszym odruchu zastanawiał się nad ucieczką z klasy, ale szybko zganił się w myślach za ten pomysł. Przecież mężczyzna mógł potrzebować pomocy.

Preisner, nadal jęcząc, podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał półprzytomnie dookoła. Odruchowo rozczochrał włosy, jakby w ten sposób próbował doprowadzić je do porządku. Gdy zobaczył stojącego obok Kacpra z niepewną miną, wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Nic panu nie jest? – próbował upewnić się chłopak.

Nauczyciel spojrzał na Kacpra, jakby ten urwał się z choinki, po czym ponownie padł na biurko, uderzając głową o blat. Chłopak omal nie krzyknął ze strachu, sam nie wiedział, jak udało mu się powstrzymać. Obcowanie z Preisnerem powoli stawało się ponad jego nerwy, jednak nie mógł go tak zostawić, jeżeli rzeczywiście potrzebował pomocy.

– Dzisiaj miałem wizytację komisji – jęknął mężczyzna. Kacper z trudem rozróżniał poszczególne słowa, ponieważ nauczyciel nadal przyciskał głowę do blatu biurka. – Patrzyli na mnie, jakby za wszelką cenę próbowali wytknąć jakiś błąd. Zresztą, dopiero za dwa dni przedstawią mi opinię, więc wszystko jest możliwe. Pożegnam się z tą posadą wcześniej, niż się spodziewałem i będę musiał roznosić ulotki lub pracować w KFC, a to pewnie i tak na czynsz nie wystarczy. Zabij mnie, zanim zrobi to ten potwór w ciele człowieka – żalił się, czasem wydobywając z siebie dziwne dźwięki.

Kacpra w pierwszej chwili zamurowało, w ogóle nie wiedział, jak powinien się w takiej sytuacji zachować. Doktor Preisner wydawał się naprawdę zdołowany wizytą komisji i chłopak nie miał serca oznajmić mu, że chciał zrezygnować z koła fizycznego. Uważał, że taka wiadomość całkowicie załamałaby mężczyznę skoro tyle wysiłku wkładał w to, by zajęcia były interesujące i dla każdego zrozumiałe.

– Ale skoro komisja nie wydała jeszcze opinii, to nic nie jest przesądzone – próbował podnieść go na duchu. – Jest pan świetnym nauczycielem i sądzę, że oni też to dostrzegli.

– Naprawdę? – jęknął, podnosząc głowę.

Na twarzy Preisnera malowała się nadzieja niczym u małego dziecka, które nie mogło uwierzyć, że zostało za coś pochwalone. Kacper pokiwał głową na potwierdzenie swoich wcześniejszych słów.

– No i pani dyrektor na pewno ma ostateczne zdanie, a ona lubi, by kadra nauczycielska była jak najlepsza – dodał chłopak.

– Ten potwór pewnie tylko marzy o tym, by rozedrzeć mi gardło i wypić krew. No i też była w komisji, cały czas groźnie mrużyła oczy, że aż się zdziwiłem, że jej tak nie zostało.

Kacper ze zdziwienia otworzył szeroko usta, żałując, że to usłyszał, a przede wszystkim, że w ogóle rozpoczął wątek profesor Szwarszczyk. Może i wiele razy nie stykał się z dyrektorką, ale wydawała mu się porządną osobą i nigdy nie nazwałby jej w taki sposób. Najszybciej potworem stałby się nauczyciel wychowania fizycznego, pan Bat.

Doktor Preisner jakby w ogóle nie zauważył dziwnego zachowania chłopaka, usiadł prosto na krześle i poprawił krawat, w efekcie przekrzywiając go jeszcze bardziej. Kacper na początku chciał uznać, że to dobrze, iż stało się tak po wizycie komisji, jednak z drugiej strony wiedział, że nauczyciel uwielbiał poprawiać różne części garderoby, co w efekcie sprawiało, że wyglądał jeszcze gorzej.

– Miałeś do mnie jakąś sprawę? – zapytał Preisner, rozglądając się dookoła jakby czegoś szukał.

Kacper już chciał powiedzieć, że nie, ale doszedł do wniosku, że musiałoby to dziwnie wyglądać, szczególnie że nie miał teraz fizyki, a tym samym powodu, by wchodzić do klasy. Przez chwilę myślał intensywnie, zastanawiając się, co takiego mógł chcieć od nauczyciela. Preisner przekładał rzeczy na biurku, w ogóle nie przejmując się, że milczenie za bardzo się przedłużało. Najgorsze, że nie mógł skłamać na temat problemów z zadaniem domowym, bo nigdy takowych nie posiadał i doktor na pewno by mu nie uwierzył.

– Chodzi o zadanie z klubu. Wiem już, co chciałbym zrobić, mam nawet wstępny schemat i zastanawiałem się, czy mógłby mi pan jutro poświęcić pięć minut przerwy, by zobaczyć, czy jest w porządku.

– Już masz? – zdziwił się nauczyciel. – Pędzisz jak burza. Na przerwach zwykle jestem tutaj, więc możesz wpaść – dodał. – Ale nie siedź nad tym cały weekend, mamy jeszcze czas, a ja nie mam zielonego pojęcia, jaki następny temat poruszyć. Idźcie z Grzesiem i Oskarem na piwo i się zrelaksujcie, zapomnijcie na chwilę o szkole. – Nagle Preisner zmarszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał, a potem szybko sprostował: – Chciałem powiedzieć do kina, przecież jeszcze nieletni jesteście. Zapomnij o wcześniejszym.

Kacper jedynie kiwnął głową, nie będąc w stanie niczego sensownego powiedzieć. Podziękował nauczycielowi i szybko ulotnił się z klasy, nie chcąc usłyszeć więcej dziwnych komentarzy.

Chłopak zmierzał pod salę, w której odbywała się historia. Miał jeszcze dużo czasu, dlatego się nie spieszył. Zastanawiał się, czy teraz w ogóle istniała szansa na rezygnację z klubu oraz czy dobrze zrobił, idąc tak szybko do doktora Preisnera. Był pod wpływem emocji, a babcia zawsze powtarzała, że ważne decyzje należy podejmować na chłodno, analizując wszystkie za i przeciw, by później niczego nie żałować.

 Postanowił, że na razie jeszcze z tym zaczeka. W głębi duszy cieszył się, że nauczyciel był w takim stanie i w ogóle nie podjął tego tematu. Jednak przede wszystkim po powrocie do domu musiał skończyć schemat, by mieć z czym jutro iść do Preisnera.

Nagle poczuł mocne pchnięcie od tyłu. Kacper nie był w stanie zachować równowagi, w ogóle nie spodziewał się czegoś takiego i spadł z połowy schodów. Wylądował na półpiętrze, uderzając głową w kaloryfer, przez co rozciął skórę na skroni. Dodatkowo niefortunnie upadł na lewy nadgarstek, co spowodowało dodatkowy ból. Okulary potoczyły się na podłogę i chłopak miał nadzieję, że przy tym w żaden sposób się nie uszkodziły.

Próbował się podnieść, by zorientować się, co się właściwie stało, ale wtedy ktoś mocno kopnął go w bok. Kacper jęknął z bólu, a w oczach zaszkliły mu się łzy. Ponownie upadł na posadzkę, domyślając się, czyja to sprawka. Miał nadzieję, że wystarczy im zepchnięcie ze schodów i gdy zostanie na miejscu i się nie ruszy, to dadzą mu spokój.

– Uważaj, jak łazisz, niezdarny kujonie – zakpił Adrian, przechodząc obok niego.

Maciej i Mariusz zaśmiali się szyderczo. Kacper dostrzegł, że jeden z prześladowców przeszedł obok, ale drugi poszedł w ślady przywódcy i także kopnął go w bok. Chłopak zacisnął zęby, starając się tym razem nie wydać z siebie żadnego dźwięku. Skulony czekał, aż tamci zejdą ze schodów, a ich śmiechy ucichną. Dopiero wtedy usiadł i otarł rękawem łzy z policzków. Podniósł okulary, z ulgą stwierdzając, że nie zostały uszkodzone.

Kacper wstał i otrzepał sweter, ale na jasnoniebieskim materiale nadal pozostały brudne ślady. Starał się zignorować mijającą go i patrzącą z pogardą dziewczynę. Powoli zaczął schodzić, mając nadzieję, że prześladowcom to wystarczyło i nie czekają na niego na następnych schodach czy na korytarzu. Szedł z pochyloną głową, nie chcąc widzieć spojrzeń innych uczniów. Tak bardzo pragnął, by ten dzień już się skończył, ale minęła dopiero połowa lekcji.

– Kacper! – zawołał ktoś na korytarzu.

Chłopak to zignorował. Nie miał kolegów, więc z góry założył, że nikt nie mógł zwracać się do niego.

– KACPRZE KORNACKI, W TEJ CHWILI MASZ SIĘ ZATRZYMAĆ, IDIOTO! Cholera, udajmy, że nie powiedziałam tego ostatniego wyrazu.

Chłopak odwrócił się, aż sam się sobie dziwił, że za pierwszym razem nie rozpoznał głosu Diany. Zobaczył ją stojącą na drugim końcu korytarza oraz towarzyszącego jej Grzesia. Po chwili oboje zaczęli iść w jego stronę. Dziewczyna mówiła coś do kolegi, wykonując przy tym dziwne gesty rękami, ale Hornich pozostał niewzruszony.

– Nie uwierzysz, co wydarzyło się na korytarzu, gdy poszedłeś – zaczęła Diana, gdy znalazła się kilka kroków od Kacpra. – To znaczy przede wszystkim chcieliśmy cię przeprosić za to, co powiedziałam. Nie chciałam, aby tak to zabrzmiało, naprawdę jest mi przykro i zależy nam na tym, byśmy się zaprzyjaźnili i nadal razem chodzili na zajęcia klubu. No i odkryli tajemnicę Oskara. A ty miałeś mnie powstrzymać, gdybym zeszła z tematu – fuknęła na Grzesia. – Wybaczysz nam? – zwróciła się ponownie do pierwszoklasisty.

Kacper kiwnął głową. Chciał powiedzieć, że wydarzenia na zakazanym korytarzu nie mają już znaczenia oraz, korzystając z okazji, oznajmić, że ma wątpliwości co do zakradania się do domu Hertmanów, ale nie zdążył, bo Diana krzyknęła:

– Co ci się stało, masz zakrwawione czoło?! Chciałeś popełnić samobójstwo po tym, jak cię potraktowałam? Nie rób tak nigdy więcej! Chociaż z drugiej strony jeszcze w nikim nie wzbudziłam tak silnych emocji – dodała po chwili zadumy.

– Czy ty masz nie po kolei w głowie? Mam wrażenie, że z wiekiem ci się pogarsza – oznajmił Grześ.

Kacper przez chwilę przyglądał się im w milczeniu, zastanawiając, czy Diana mówiła na poważnie. Z drugiej strony dziewczyna miała w głowie tak wiele absurdalnych teorii w różnych kwestiach, że wszystko mogło być możliwe. Nie wytrzymał i roześmiał się cicho, po chwili dołączyli do niego Diana i Grześ.

– Daj, wytrę ci tę krew – powiedziała, wyjmując z plecaka paczkę chusteczek. – Tylko weź się trochę zniż, bo za wielki urosłeś.

– Nadawałbyś się do drużyny koszykarskiej – stwierdził Grześ.

– To raczej nie dla mnie – rzekł Kacper. Nigdy nie był dobry w sporcie i to z wychowania fizycznego miał najniższe oceny.

– W takim razie jutro omówimy szczegóły wypadu do domu Oskara – oznajmiła radośnie Diana. – Już nie mogę doczekać się jego miny, gdy zostanie przyparty do muru.

~ * ~

Diana pierwsza dopadła drzwi tramwaju, przepychając się pomiędzy innymi pasażerami, wysiadającymi na tym samym przystanku. Z radosnym uśmiechem na twarzy, zeskoczyła z ostatniego stopnia. Prawie by się przy tym przewróciła, ale w ostatniej chwili udało jej się złapać równowagę. Czekając aż Grześ i Kacper do niej dołączą, wyjęła z kieszeni mapę i zaczęła ją studiować.

– Sądzisz, że znajdziesz na niej strzałkę opatrzoną podpisem tymczasowa kryjówka Oskara? – zakpił Grześ, nie rozumiejąc, po co dziewczyna gra tę szopkę.

W jakiś sposób udało jej się poznać dokładny adres kolegi. Na dodatek wszyscy wychowali się we Wrocławiu i nie potrzebowali mapy. Znalezienie odpowiedniego domu także nie powinno zabrać im dużo czasu, gdyż znali ulicę i numer.

– Masz rację. Chciałam ją wziąć w ramach kamuflażu, ale zapomniałam, że Sherlock Holmes nie potrzebował żadnych map. Jak mogłam być taka nierozważna. Dziękuję, że mi to uświadomiłeś, Grzesiu – dodała, uśmiechając się szeroko niezrażona tonem głosu kolegi.

Diana poprowadziła ich w stronę osiedla domków jednorodzinnych. Nagle zatrzymała się, rozglądając dookoła. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czy powinni skręcić w tę uliczkę, czy może w kolejną. Już chciała zapytać Grzesia o zdanie, gdy dostrzegła zbliżającą się w ich stronę znajomą postać. Jęknęła głośno, nie przejmując się dziwnym spojrzeniem kolegów skierowanym w jej stronę, miała nadzieję, że dziewczyna ich nie zauważy, a jeśli nawet, to minie ich bez słowa. Niestety, jej nadzieje okazały się próżne.

– Dostaliście jakieś zadanie karne od Preisnera na piątkowe popołudnie? – zagadnęła zamiast przywitania, zatrzymując się przy nich.

– Nie twoja sprawa, Olszak – powiedziała ostro Diana, uprzedzając Grzesia, który już otwierał usta, by zabrać głos. – Lepiej idź już na swoją cotygodniową wizytę u psychiatry, a nas zostaw w spokoju, bo mamy ważne śledztwo do przeprowadzenia – zakończyła, z dumą unosząc głowę.

– Chodzę do psychologa i to nie twój interes – rzekła Joasia, podnosząc głos. Zacisnęła mocno pięści, spoglądając wyzywająco na Dianę. – Swoją drogą, tobie też by się to przydało, biorąc pod uwagę twoje urojenia. Co tym razem ci się ubzdurało, że zawędrowałaś aż w te strony?

– Nasze śledztwo wiąże się z tajnymi sprawami związanymi z kółkiem fizycznym.

– Ale nie widzę całej ekipy – drążyła temat Joasia. – Swoją drogą zastanawiam się nad dołączeniem, bo Oskar mi to zaproponował – skłamała gładko, uśmiechając się niewinnie w stronę Diany, która wyglądała na coraz bardziej zezłoszczoną.

– To śledztwo ma związek z Oskarem, dlatego go tu nie ma – wyjaśnił Grześ, widząc, że koleżanka nie kwapi się do tego, a Joasia nie zostawi ich w spokoju, dopóki się nie dowie. – Diana uważa, że dziwne rzeczy dziejące się w szkole mają z nim związek, dlatego chce przyprzeć go do muru i żądać wyjaśnień.

– Chodzi o jej stopnie z fizyki. Ktoś w końcu okazał się lepszy? – zakpiła Joasia.

Diana zignorowała ten komentarz, uznając, że dalsza rozmowa nie ma jakiegokolwiek sensu. Kółko fizyczne miało teraz do zrobienia coś ważniejszego niż zajmowanie się kimś, kto nie potrafił sobie znaleźć miejsca w życiu i tylko dręczył przy tym innych. Uniosła wysoko głowę, zadzierając nos do góry i skręciła w pierwszą uliczkę, najwyżej nadłożą trochę drogi, jeżeli się pomyliła. Ku jej zadowoleniu, Grześ i Kacper bez sprzeciwu ruszyli za nią, jednak po chwili to samo zrobiła Joasia, co dziewczynie już się nie spodobało.

– A co właściwe chcecie zrobić, by Oskar wyjawił wam tę super tajemniczą tajemnicę? – zapytała po chwili.

– Nie masz swojego życia, że za nami łazisz? – fuknęła w odpowiedzi Diana, nawet nie odwracając się za siebie.

– Ona chce włamać się do domu Oskara – wyjaśnił Kacper, nie chcąc dopuścić do kolejnej nieprzyjemnej wymiany zdań. Szczególnie że już mijający ich z naprzeciwka mężczyzna spojrzał na dziewczyny krytycznie i z zażenowaniem pokręcił głową.

– Włamać? – powtórzyła Diana, zatrzymując się i odwracając twarzą do reszty. Nie zatrzymała się, szła tyłem, nie przejmując się, że mogłaby na coś wpaść i się przewrócić. Zresztą, jako że utożsamiała się ze zdolnym detektywem, w ogóle nie brała takiej opcji pod uwagę. – Gdybym chciała się włamać, to poszlibyśmy na wagary, by zrobić to, gdy nikogo nie byłoby w domu. Oczywiście, wcześniej trzeba by było przeprowadzić rekonesans terenu. Włamanie to nie taka prosta sprawa – dodała tonem znawcy.

Kacper coraz intensywniej zaczął się zastanawiać, co tutaj robił. Żałował, że jednak nie wymigał się nagłym przeziębieniem czy czymś w tym stylu. Teraz jeszcze bardziej obawiał się tego, co planowała koleżanka, szczególnie że tak naprawdę nie miał zielonego pojęcia, co chciała zrobić. Trzeba było o wszystkim powiedzieć Oskarowi, powiedział w myślach.

– Czyli innymi słowy idziemy odwiedzić Oskara w domu z nadzieją, że wewnątrz budynek będzie wyglądać podejrzanie – rzekł Grześ.

– Zawsze tak ślepo za nią podążasz, nie pytając o szczegóły? – wtrąciła Joasia, nie dopuszczając koleżanki do głosu.

Hornich wydawał się zakłopotany tym pytaniem. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, a dziewczyna spoglądała na niego wyczekująco, nie mając zamiaru dopuścić, by wymigał się od odpowiedzi. Jednak w ostatniej chwili uratowała go Diana, głośno wołając:

– To tamten dom!

Wskazała na budynek na pierwszy rzut oka podobny do wszystkich innych znajdujących się w pobliżu. Ściany kiedyś musiały zostać pomalowane na żółty kolor, jednak teraz farba wyblakła od słońca i zdzierała się w wielu miejscach. Dach wyłożono czerwonymi dachówkami, jednak wielu już brakowało, a nikt nie wstawił nowych. Dom otaczał średniej wielkości ogród. Wyglądał na zadbany i wiosną, i latem musiało być tu pięknie.

– Dziwne miejsce. Nie wygląda na dom, w którym mieszka się po przeprowadzce, przecież nic nie zostało wyremontowane – stwierdziła Joasia.

Diana musiała przyznać jej rację, chociaż sama w ogóle o tym nie pomyślała. Bardziej była skupiona na ocenie płotu składającego się z metalowych prętów, również zniszczonych przez czas.

– Chyba nie myślisz o skakaniu na drugą stronę – wyrwała ją z zamyślenia koleżanka. – Ja z moją stopą nie dam rady, nawet nie będę próbować.

– Nikt cię tu nie zapraszał – fuknęła w odpowiedzi, nie kryjąc sarkazmu w głosie. – To odpowiedni moment, byś sobie poszła.

Nagle zza budynku wyszła starsza kobieta, która lekko się garbiła nawet gdy stała. Na głowie miała kraciastą chustę, a w dłoniach trzymała duży wiklinowy koszyk, jednak z tej odległości nie byli w stanie stwierdzić, co miała w środku. Na widok nastolatków uśmiechnęła się serdecznie.

– Jesteście przyjaciółmi Oskara z uczelni? – zagadnęła. – Wejdźcie, na pewno ucieszy się z wizyty. Do tej pory jeszcze nikt do niego nie przychodził, mimo że tyle razy mu mówiłam, że nie mam żadnych przeciwwskazań.

~ * ~

Nareszcie koniec tygodnia (przynajmniej w sensie szkolnym, bo w ten weekend nauką nie mam zamiaru się zajmować). W poprzednim miałam taki natłok rzeczy do zrobienia, że cieszę się, że to już za mną. Z tego też powodu nie dałam rady dodać rozdziału w zeszłym tygodniu.

Postanowiłam też założyć nowego bloga, tym razem zawierającego krótkie formy. Co z tego wyjdzie, zobaczymy. Gdyby ktoś był zainteresowany, to zapraszam (KLIK).

Co do zaległości, to wszystko nadrobię do niedzieli włącznie.