Rozdział VI: Zakazany korytarz

Kacper po raz kolejny spojrzał na kawałek papieru, który Diana wcisnęła mu do ręki na jednej z przerw, po czym pobiegła, wołając, że musi jeszcze znaleźć Grzesia. Czytał wiadomość już tyle razy, że mógłby powtórzyć ją z pamięci, ale zawsze, gdy rozkładał karteczkę i rzucał okiem na wypisane koślawym pismem zdania, miał nadzieję, że przekaz się zmienił. Jednak nic takiego się nie zdarzyło.

Członkowie klubu fizycznego muszą pilnie omówić pewną niecierpiącą zwłoki kwestię. Dlatego przyjdź na długiej przerwie na trzecie piętro skrzydła C. Skorzystaj z bliższej klatki schodowej, bo zawsze jest otwarta. Nawet pod groźbą tortur czy śmierci nie mów nic Oskarowi!

Kacper mógł się założyć o wszystko, że ta pilna sprawa nie miała nic wspólnego z omawianymi układami elektronicznymi, a z obsesją Diany na punkcie zaplecza w sali fizycznej, na temat którego, o dziwo, ani słowem nie odezwała się podczas wczorajszych zajęć klubu. Nie rozumiał, dlaczego nie miał wspominać o niczym Oskarowi, skoro on także należał do kółka.

Jednakże to nie mania dziewczyny najbardziej przerażała Kacpra, a perspektywa udania się na trzecie piętro skrzydła C. Pani dyrektor już na apelu rozpoczynającym rok szkolny zakomunikowała uczniom, że to piętro nie zostało oddane do użytku, ponieważ szkoła nie potrzebowała więcej klas ani innych pomieszczeń edukacyjnych. I zarazem przebywanie tam było surowo zabronione.

Na półpiętrach prowadzących na samą górę zamontowano drzwi, które zamknięto na kłódkę, by uniemożliwić uczniom baraszkowanie na trzecim piętrze i zniechęcić do ewentualnych prób przedostania się na niedostępny korytarz. Co prawda chłopak nigdy nie widział tego na własne oczy, jedynie słyszał w szatni opowieści kolegów, którzy musieli przekonać się o tym osobiście.

Kacper nie miał pojęcia, w jaki sposób udało się Dianie zdobyć klucz i dostać na górę. Właściwie nawet nie chciał tego wiedzieć, by z tej wiedzy nie wynikły w przyszłości jakieś problemy. Najbardziej obawiał się jednak tego, że jakiś nauczyciel nakryje ich tam i wyciągnie konsekwencje. Albo ktoś może zobaczyć, jak tam wchodzą i też nie będzie przyjemnie.

Chłopak nie wiedział, jak powinien postąpić, dlatego od pięciu minut krążył po holu, zastanawiając się nad wszystkimi za i przeciw. Żałował, że nie było z nim Oskara, we dwóch zawsze raźniej, a na dodatek przy koledze potrafił znaleźć w sobie odrobinę odwagi. Przynajmniej w drobnych sprawach.

Ostatecznie postanowił zaryzykować, jednak jeżeli zobaczy kogoś na drugim piętrze, to zawróci. Co prawda ciężko będzie później wytłumaczyć się z nieobecności zezłoszczonej Dianie, ale to i tak lepsze niż uwaga w dzienniczku, którą zmuszony zostanie pokazać dziadkom.

Kacper wziął głęboki oddech, sądząc, że przez to nieco się uspokoi. Jednakże nie pomogło mu to ani trochę. Powoli zaczął wchodzić po schodach, mając wrażenie, że uczniowie przebywający w holu i na pierwszym piętrze skrzydła C uważnie obserwują każdy jego krok, wiedząc, że za chwilę złamie jeden z punktów regulaminu. Chłopak ucieszyłby się, gdyby ktoś go zatrzymał i zażądał wyjaśnień, ale tak się nie stało i na drugie piętro dotarł bez przeszkód. Rozejrzał się uważnie wokół, ale, ku jego rozczarowaniu, nikogo nie było na korytarzu. W głębi ducha liczył, że jakiś nauczyciel akurat wyjdzie z pokoju nauczycielskiego lub urządzi sobie pogawędkę z innym pod sekretariatem, lecz nic takiego nie miało miejsca.

Kacper rozejrzał się jeszcze dwa razy wokół, ale na korytarzu nikt się nie pojawił. Przełknął głośno ślinę i zgodnie z radą Diany skorzystał z bliższej klatki schodowej. Na półpiętrze rzeczywiście znajdowały się metalowe pręty sięgające od podłogi po sufit. Drzwi wyglądały na zamknięte, ale gdy chłopak ostrożnie wziął do ręki mosiężną kłódkę, okazało się, że nie została ona zatrzaśnięta i łatwo można było ją zdjąć i dostać się na drugą stronę.

Starał się zachowywać bardzo cicho, gdyby na dole jakiś nauczyciel jednak wyszedł na korytarz. Powoli otworzył drzwi, jednakże nie skrzypnęły one tak, jak się początkowo spodziewał. Następnie, przeciskając rękę przez kraty, ponownie założył kłódkę, uważając by jej nie zatrzasnąć i nie odciąć drogi powrotnej.

Kacper pokonał ostatnie pół piętra i zobaczył czekającą na niego Dianę z groźnym wyrazem twarzy oraz towarzyszącego jej Grzesia. Chłopak zastanawiał się, jak Hornich znosił towarzystwo natarczywej koleżanki. Szczególnie, że w sprawach kółka fizycznego byli niemal nierozłączni.

– Ile jeszcze mam na ciebie czekać?! – fuknęła Diana zamiast przywitania. – Zmarnowaliśmy już kilkanaście minut przerwy.

– Musiałem dojść – mruknął niewyraźnie Kacper, woląc, gdy dziewczyna zadawała bezsensowne pytania, niż się złościła.

Diana jedynie westchnęła teatralnie i machnęła ręką, jakby dając znak, że teraz to i tak bez znaczenia. Chłopak cieszył się, że przestała się już gniewać, więc zaciekawiony rozejrzał się dookoła. Sądził, że zamknięta część budynku będzie zaniedbana i wymagająca remontu, ale korytarz wyglądał dokładnie tak samo jak wszystkie inne, może z wyjątkiem pustych ścian, na których nie wisiały żadne gablotki czy plakaty.  Sprzątaczki także musiały zaglądać tutaj regularnie, ponieważ na podłodze nie dostrzegł zalegającego od dłuższego czasu kurzu.

– Spotkaliśmy się tutaj, aby omówić ważne sprawy dotyczące klubu fizycznego – zaczęła Diana, siadając na podłodze i dając im znak, by zrobili to samo.

– Mogliśmy to omówić w bibliotece, przynajmniej nie groziłaby nam kara, jeżeli ktoś by nas przyłapał – wtrącił Kacper, mając wrażenie, że cały czas ktoś ich obserwuje.

– Nie, ponieważ tam ktoś mógłby nas podsłuchać albo Oskar by zobaczył i chciał dołączyć do narady. Próbowałam namówić doktora Preisnera, by użyczył nam klasy podczas długiej przerwy, ale się nie zgodził. Nie pomogły nawet zapewnienia, że tym razem nie ma to nic wspólnego z tajemnicą kantorka. Zresztą, założę się, że mi nie uwierzył. A potem przypominałam sobie o tym miejscu. Jako współczesny Sherlock Holmes w zeszłym roku odkryłam, że drzwi prowadzące tutaj wcale nie są zamknięte, może z wyjątkiem września, bo wtedy głupie pierwszaki próbują tu wejść, sądząc, że odnajdą Puszka i kamień filozoficzny.

– W zeszłym roku my też byliśmy pierwszakami – wtrącił Grześ, ale Diana zdawała się go wcale nie słyszeć.

– Dlaczego nie ma z nami Oskara, skoro też należy do klubu? – zapytał niepewnie Kacper, trochę obawiając się reakcji dziewczyny.

– Ponieważ to spotkanie dotyczy Oskara – odpowiedziała spokojnie, nie przejmując się zdumionymi wyrazami twarzy kolegów. – Musimy dowiedzieć się, co takiego ukrywa i jaki ma związek z ruszającą się podłogą. To widzieliśmy podczas pierwszych zajęć klubu z doktorem Preisnerem, później wyjaśnię ci wszystko ze szczegółami – zwróciła się do Kacpra. – Może odprowadzę cię do domu i wsiądę na późniejszym przystanku, byśmy mieli więcej czasu na rozmowę – zadumała, a Kacper miał nadzieję, że do tego nie dojdzie, bo byłby to jeden z najgorszych koszmarów.

– A nie możesz przyjąć do wiadomości, że to zwykły chłopak? – spytał Grześ. – Jest lepszy od ciebie z fizyki i matmy, że tak się na niego uwzięłaś?

Na policzkach Diany pojawiły się szkarłatne rumieńce i na chwilę zamilkła, jakby nie potrafiła znaleźć odpowiedniej odpowiedzi. Kacper domyślił się, że coś musiało być na rzeczy w tej kwestii, jednak wolał nie zabierać głosu w dyskusji. Przede wszystkim nie chciał nikogo urazić ani niepotrzebnie zasmucić czy zdenerwować.

– To nie ma z tym nic wspólnego – mruknęła dziewczyna w odpowiedzi. – Nie zauważyłeś, Grzesiu, że pojawił się w najbardziej odpowiednim momencie i ukrywał coś za plecami. Oskar wie, co takiego działo się na zapleczu. I omal bym tego z niego nie wyciągnęła tydzień temu, ale miałam pecha i zadzwonił dzwonek. Zresztą, przyłapałam go na tym, że kręcił – dodała triumfalnie, z dumą unosząc głowę.

Diana wyglądała jakby spodziewała się oklasków ze strony kolegów, ewentualnie jakiś pochwał, bo prawie udało jej się czegoś dowiedzieć. Jednakże chłopcy jedynie wymienili porozumiewawcze spojrzenia i nic nie powiedzieli. Nagle Kacper przypomniał sobie jeszcze jedną dziwną sytuację z Oskarem, której był świadkiem.

– Była jeszcze noga od szkieletu – wyznał cicho, zastanawiając się, czy dobrze zrobił, wspominając o tym Grzesiowi, a w szczególności Dianie.

Na prośbę dziewczyny krótko opowiedział o tym, czego był świadkiem w dniu, w którym poznał Oskara. Starał się niczego nie pominąć, chociaż gdy mówił, miał wrażenie, że brzmi to śmiesznie i banalnie i niepotrzebnie w ogóle zaczynał ten temat, bo marnował ich czas. Gdy skończył, Diana uśmiechnęła się promiennie. Wyglądała, jakby właśnie oznajmiono, że Boże Narodzenie w tym roku odbędzie się dwudziestego czwartego października, nie w grudniu.

– To ostatecznie potwierdzenie, że wszystko się ze sobą łączy – stwierdziła, w zadumie kiwając głową.

– Dla mnie to nadal nie ma sensu – oznajmił Grześ. – Robisz z igły widły i na siłę szukasz sensacji.

Kacper także nic z tego nie rozumiał i w duchu popierał Hornicha. Zastanawiał się, co takiego Diana mogła wywnioskować na podstawie tych kilku wydarzeń. Z jednej strony wolał nie wiedzieć, gdyż dziewczyna potrafiła być nieprzewidywalna i za chwilę mogłaby powiedzieć dosłownie wszystko, łącznie z tym, że Oskar to w rzeczywistości przebrany Marsjanin polujący na ich mózgi.

– Myślałam o tym, by jeszcze trochę poobserwować Oskara, ale sądzę, że możemy przejść do drugiego etapu mojego planu.

– Czyli? – zapytał Grześ, nie okazując nawet odrobiny zainteresowania, jakby w ogóle nie obchodziły go spiskowe teorie koleżanki.

– Zakradniemy się do jego domu – powiedziała takim tonem, jakby mówiła o zadaniu domowym z matematyki.

Kacper miał wrażenie, że serce stanęło mu w piersi. W co on się w ogóle wpakował? Najpierw bez sprzeciwu złamał szkolny regulamin i na prośbę Diany przyszedł na zakazane piętro, a teraz chciała, aby jeszcze zakradał się do czyjegoś domu i narażał na złapanie przez policję, co było jeszcze gorsze niż uwaga w dzienniczku.

– Dzięki temu odkryjemy, że od początku ściemniał i przyprzemy do muru, żądając odpowiedzi na pytania. I tym razem bez niedopowiedzeń i kłamstw – kontynuowała, nie przejmując się szokiem malującym na twarzy Kacpra. – Adres sama zdobędę, to nie powinno stanowić problemu. Ewentualnie jeżeli mi się jakimś cudem nie powiedzie, chociaż wątpię, to któryś z was się go zapyta. Myślę, że piątek będzie idealnym dniem na wprowadzenie naszej akcji w życie, ale będziemy w kontakcie, by omówić szczegóły. Właśnie, nie mam twojego numeru telefonu – zwróciła się do pierwszoklasisty.

Diana uśmiechała się do Kacpra szeroko, co w ogóle mu się nie podobało. Miał wrażenie, że dziewczyna zaraz zamieni się w ropuchę i połknie go w całości albo zaczaruje, zmuszając do bezwzględnego posłuszeństwa. Chłopakowi ten plan w ogóle się nie podobał i zastanawiał się, czy starczy mu odwagi, by jakoś się z niego wyplątać. Mimo wszystko lekko drżącym głosem podał dziewczynie numer telefonu.

– Komórkowy, nie stacjonarny, jak inaczej będziemy do siebie pisać – rzekła, patrząc na kolegę wyczekująco. – Kto w dzisiejszych czasach używa telefonów stacjonarnych?

– Nie mam komórki – wyznał cicho Kacper, wyginając nerwowo palce i patrząc na swoje kolana, by tylko nie widzieć twarzy Diany i Grzesia.

– Nie żartuj sobie. Mamy dwa tysiące trzynasty rok, każdy ma swoją własną komórkę, niektórzy nawet dwie – nie dawała za wygraną, po czym roześmiała się, jakby uważała to za świetny żart.

Kacper miał wrażenie, że grunt wali mu się pod nogami, że to jednak był sen i za chwilę obudzi się, stwierdzając, że dzień dopiero się zaczął i spotkanie na zakazanym korytarzu nigdy nie miało miejsca. Wstępując do kółka, uwierzył Oskarowi, że teraz wiele w jego życiu się zmieni, że może nawet znajdzie przyjaciół, by mieć z kim spędzać czas i nie będzie samotny. Ale najwyraźniej starszy kolega pomylił się, a jemu nigdy nie będzie to dane.

Zresztą, sam także nie spodziewał się, że ta irytująca i wymyślająca niedorzeczne teorie Diana może okazać się tak nieczułą i złośliwą osobą. Wcześniej posądziłby o takie zachowanie Grzesia. Chociaż Hornich także nic nie zrobił, jedynie siedział i patrzył obojętnie przed siebie.

– Jak widać są też ludzie, którzy nie mają komórek – powiedział Kacper, zaciskając mocno pięści. – Miałaś rację, klub fizyczny nie jest dla mnie.

Gwałtownie wstał i pobiegł w stronę klatki schodowej, nawet nie oglądając się za siebie. Chciał jak najszybciej znaleźć się z dala od nich, zapomnieć o tym, że uwierzył, iż wszystko może się zmienić.

~ * ~

– Kacper! – zawołała zaskoczona rozwojem sytuacji Diana, jednakże było już za późno, bo chłopak zniknął na klatce schodowej i nawet nie odwrócił się za siebie. – O co mu chodzi? – zwróciła się do Grzesia.

– Pewnie uznał, że z niego się śmiałaś, bo nie miał komórki. Zresztą, mogłaś domyślić się, że to biedak, patrząc na jego połatane spodnie.

– Nie jestem jasnowidzem! – fuknęła w odpowiedzi dziewczyna. – Ty też mogłeś się wtrącić i jakoś złagodzić sytuację. Naprawdę nie chciałam źle.

Diana zgarbiła się i oparła głowę na dłoniach. Wyglądała na smutną i pierwszy raz odkąd poznała Oskara myśli na temat kolegi z klasy zeszły na dalszy plan. Teraz przede wszystkim liczył się Kacper. Razem z Grzesiem musieli to jakoś naprawić. Przede wszystkim miała nadzieję, że nie mówił poważnie i nie miał zamiaru odejść z klubu, bo czułaby się współwinna.

– Dogońmy go, zanim zrobi coś głupiego lub, co gorsza, spotka Oskara i o wszystkim mu powie – oznajmiła, wstając z podłogi i otrzepując spodnie.

Grześ zrobił to samo. Już chcieli skierować się w stronę schodów, gdy nagle jedne z drzwi zaczęły się powoli otwierać. Oboje spojrzeli na siebie, jakby szukali odpowiedzi u tej drugiej osoby. W końcu to piętro nigdy nie zostało oddane do użytku!

Chłopak pierwszy ocknął się z szoku. Chwycił Dianę za rękę i pociągnął w stronę drugiej, tej zamkniętej klatki schodowej, mając nadzieję, że nie zostaną ani zobaczeni, ani usłyszani. Zatrzymali się dopiero na schodach, gdzie byli niewidoczni dla osób znajdujących się na korytarzu, chyba że ten ktoś usłyszałby ich i postanowił sprawdzić, co się działo.

Dziewczynie serce w piersi waliło jak szalone, miała wrażenie, że każdy oddech był doskonale słyszany na górze. Najgorsze, że znaleźli się w pułapce, bo drzwi w tej klatce schodowej zawsze były zamknięte, co wielokrotnie sprawdzała.

Mocno chwyciła dłoń Grzesia, mając nadzieję, że przez to chociaż odrobinę się uspokoi. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że ktokolwiek mógłby znajdować się na zakazanym piętrze. W pierwszej klasie próbowała wejść do pustych pomieszczeń i wszystkie były pozamykane. Dlatego zakazany korytarz uważała za coś w rodzaju swojej tajnej bazy, za miejsce, gdzie nic złego stać się nie mogło.

Nagle usłyszeli dźwięk stukania obcasami o kafelki. Zorientowali się, że na górze musiała znajdować się jakaś kobieta. Nie idź w tę stronę. Nie idź w tę stronę, powtarzała w myślach Diana, mając nadzieję, że to coś pomoże. Postanowiła, że już więcej tu nie przyjdzie, jeżeli jej i Grzesiowi uda się stąd bezpiecznie wydostać. Na szczęście Kacper wyszedł w porę i gdyby kobieta ich tutaj zamknęła, to mógł zorganizować jakiś ratunek. O ile, oczywiście, zorientuje się, że zniknęli i jeśli w ogóle zainteresuje się ich losem po tym, jak go potraktowali.

Dziewczyna miała wrażenie, że były to najgorsze sekundy, czy może minuty, jej dotychczasowego życia. Na początku wydawało jej się, że kobieta zorientowała się, że ktoś niepowołany znajduje się na korytarzu i postanowiła to sprawdzić, ale po chwili dźwięk kroków zaczął oddalać się od nich, a potem całkiem ucichł, zapewne, gdy zeszła po schodach w drugiej klatce schodowej.

Diana odetchnęła z ulgą i usiadła na schodach, nadal mocno ściskając dłoń Grzesia. Już się nie bała, ale nie mogłaby zmarnować takiej okazji. Zdziwiła się, że chłopak nadal stał, z napięciem spoglądając w górę, jakby kobieta miała nagle się tam zmaterializować. Dziewczynę w tamtym momencie przede wszystkim interesowało, kim ona była i co tam robiła. Czyżby to zakazane piętro jednak zostało do czegoś przeznaczone? A może miało jakiś związek z Oskarem i ruszającą się podłogą? Postanowiła w przyszłości to sprawdzić, całkowicie zapominając, że wcześniej obiecała sobie coś zupełnie innego.

– Sądzisz, że możemy iść? – zapytała szeptem, postanawiając, że wróci tutaj po akcji zdemaskowania Oskara.

Grześ nic nie odpowiedział. Puścił jej dłoń, co dziewczynie średnio się spodobało i zszedł na półpiętro. Próbował otworzyć te drzwi, ale, jak przewidziała Diana, okazały się zamknięte. Zaklął szkaradnie pod nosem, po czym spróbował jeszcze raz, jakby to miało w czymś pomóc. Następnie bez słowa wszedł na górę i wychylił głowę, sprawdzając, czy nikogo więcej nie było na korytarzu.

– Droga wolna, ale musimy się pospieszyć – zakomunikował.

Diana kiwnęła głową na potwierdzenie, po czym dołączyła do Grzesia, starając się iść jak najciszej, w razie gdyby ktoś jeszcze znajdował się w teoretycznie pustych klasach. Dziewczyna odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że drzwi, przez które się tu dostali, pozostały otwarte i bez przeszkód mogli dotrzeć na normalny korytarz, na którym wolno im było przebywać. Nastolatka już chciała rozpocząć dyskusję na temat tego, co właśnie się wydarzyło, gdy dotarła do niej inna kwestia.

– Przecież ona musiała usłyszeć, jak rozmawialiśmy – zwróciła się do Grzesia. – Wie, że ktoś się tam znajdował.

~ * ~

Rozdział wyjątkowo krótszy niż zazwyczaj. Sądziłam, że zmieszczę jeszcze dwa fragmenty, ale nie wyszło i gdybym jednak je dopisała, to pewnie notka wyszłaby wyjątkowo długaśna. Dlatego zostawię to sobie na następny raz.

Co się tyczy zaległości, to wszystko nadrobię do niedzieli włączcie, ale postaram się jeszcze dzisiaj. W połowie tygodnia skończył mi się transfer, a ostatnio Internet chodzi tak wolno, że dodanie jakiegokolwiek komentarza graniczyłoby z cudem, wiec nawet nie chciało mi się próbować.