Rozdział II: Kłopotliwy szkielet

Filip wszedł do klasy, powiedziawszy wcześniej uczniom, by zrobili to samo po dzwonku. Nadal nie mieściło mu się w głowie, że ta klasa przeznaczona była tylko i wyłącznie do jego użytku. Na dodatek została bardzo ładnie urządzona i przypominała mężczyźnie małą salę wykładową, szczególnie że miał do dyspozycji rzutnik i komputer.

Ściany pomieszczenia pomalowano na jasnoniebieski kolor, a podłogę wyłożono szarymi kafelkami. Biurko nauczyciela umieszczono na niewysokim, obitym grafitową wykładziną podwyższeniu, aby ułatwić obserwację uczniów, a zarazem nad nimi górować. Drewniane ławki stały w trzech równych rzędach. Ku swojemu zdziwieniu Filip nie zauważył na żadnej z nich jakichkolwiek rysunków. Wywnioskował, że musiało to wynikać z sumiennej pracy sprzątaczek niż przykładnego zachowania nastolatków. Nawet studenci nie potrafili powstrzymać się od rysowania wulgarnych obrazków czy kolejnych wagoników pociągu.

Filip położył neseser na biurku obok książki, którą wczoraj dostał od pani dyrektor. Tomisko miało grubo ponad tysiąc stron i dotyczyło historii liceum im. świętej Hildegardy. Profesor Szwarszczyk zakomunikowała mężczyźnie, że to bardzo ciekawa lektura i powinien się z nią obowiązkowo zapoznać. Kobieta włożyła tak ogromny nacisk w słowo „obowiązkowo”, że zaczął zastanawiać się, czy w przyszłości nie zostanie odpytany z treści. Skoro i tak czekały go liczne wizyty komisji.

Postanowił się tym nie przejmować, w końcu miał jeszcze dwa dni spokoju. Nie po to przyjechał do pracy wcześniej, aby rozmyślać nad fanaberiami dyrektorki, chciał upewnić się na spokojnie i bez obecności uczniów, czy z podłogą kantorka wszystko było w porządku. Nie żeby jakoś specjalnie wczorajsze wydarzenia obeszły Filipa, może z wyjątkiem wymuszenia na nim prowadzenia klubu fizycznego, ale po spędzeniu połowy nocy na myśleniu o tym, co zobaczył, wolał to sprawdzić jeszcze raz.

Niepewnie wszedł do kantorka, od wczoraj nic się w nim nie zmieniło. Nasłuchiwał przez chwilę, jednak tym razem nie rozległ się żaden dźwięk. Filip uznał to za dobry znak, ale profilaktycznie chwycił stojącą przy drzwiach dość staroświecką miotłę. Trzymając się jedną ręką futryny drzwi, kijem postukał w podłogę na środku pomieszczenia, lecz, poza charakterystycznym dźwiękiem uderzenia drewna o płytkę, nic się nie stało.

– A czego się spodziewałeś? Zielone ufoludki miały wessać cię przez podłogę do swojego statku kosmicznego – zażartował i powoli wszedł do środka, jednakże postanowił nie zamykać drzwi.

Robiąc duży krok, postukał w podłogę stopą. Ponownie nic się nie wydarzyło, więc Filip stanął na środku pomieszczenia i podskoczył dwa razy. To również nie wywołało żadnego efektu. Może padliśmy ofiarą zbiorowej halucynacji, zadumał, jednakże ciężko było mu uwierzyć w tę fantastyczną teorię. Nie znajdował się w dziwacznym serialu, a we własnym, normalnym, mimo wszystko i tak lekko pokręconym, życiu.

Profilaktycznie postanowił sprawdzić jeszcze jedną rzecz. Uklęknął na podłodze, z bardzo bliska przyglądając się miejscu, z którym wczoraj coś było nie tak. Następnie postukał w płytkę palcami, dochodząc do wniosku, że w posadzce nie było niczego, ale to niczego podejrzanego i niepotrzebnie panikował i martwił się na zapas. Filip miał wzrok cały czas utkwiony w kafelkach, więc nie zauważył, że tym razem deformacji uległa ściana.

Nagle poczuł, jak coś dotyka jego ramienia. Mężczyzna krzyknął, nie potrafiąc się w porę opanować. Jednakże, gdy zobaczył, co uczepiło się marynarki, wrzasnął ponownie. Zaczął się miotać po podłodze, próbując zdjąć to z siebie.

– Wszystko dobrze, profesorze? – Usłyszał dziewczęcy głos.

Filip uniósł głowę, dostrzegając, że stoi nad nim jakaś blondynka. Patrzyła na niego jak na idiotę. Mężczyzna musiał przyznać, że nie zaprezentował się najlepiej, miotając po podłodze i krzycząc. Próbował się roześmiać, by obrócić całą sytuację w żart, ale wtedy dostrzegł innych uczniów zaglądających z ciekawością do kantorka i jedynie uśmiechnął się głupkowato.

– Mówił pan, że mamy wejść po dzwonku – rzekł jeden z chłopaków, spoglądając porozumiewawczo na kolegę stojącego obok.

– Czy to ludzka noga? – odezwała się ponownie blondynka.

Filip zdjął z ramienia kawałek szkieletu, który rzeczywiście był ludzką – rozpoczynającą się od kolana, a zakończoną na stopie – nogą, prawdopodobnie dziecka, sądząc po rozmiarze. Pomachał nią w stronę uczniów, próbując zachować uśmiech na twarzy, ale w głębi ducha zastanawiał się, skąd wzięły się tu zbrązowiałe kości. Uniósł głowę i doszedł do wniosku, że w jakiś sposób musiały spaść z półki zawieszonej na górze.

– Pewnie pani Kleszczykowska, czy jak jej tam było, miała tu schadzki z jakimś biologiem lub biolożką, kto ich tam teraz wie. Próbował ją poderwać, pokazując tę wspaniałą atrapę ludzkiej nogi i zostawił tu. Albo pochodzi z kółka teatralnego – dodał po chwili namysłu. – Mam nadzieję, że nie powtarzali w praktyce wiedzy z układu rozrodczego – mruknął pod nosem, rozglądając się dookoła, jakby ściana miała udzielić odpowiedzi.

Dwójka chłopaków przy drzwiach roześmiała się, jednakże blondynka wywróciła oczami z irytacją i zacisnęła mocno usta ze złości. Filip postanowił zignorować dziewczynę i wyszczerzył zęby w stronę pozostałych uczniów. Liczył, że jakoś udało mu się naprawić nienajlepsze pierwsze wrażenie.

– Joanna na pewno potrafi nazwać dokładnie wszystkie kości – powiedział, nie kryjąc złośliwości w głosie jeden z chłopaków.

Ku zaskoczeniu Filipa blondynka zacisnęła mocno pięści, po czym z wysoko uniesioną głową wyszła z kantorka, nie zaszczyciwszy kolegów nawet jednym spojrzeniem.

– Wracajmy do klasy – rzekł nauczyciel, wskazując kierunek kościstą nogą.

Wstał z posadzki i otrzepał spodnie w innym miejscu niż powinien. Zanim wyszedł z kantorka, rozejrzał się jeszcze raz dookoła, jednakże wszystko było w porządku. A jak inaczej, Filipie, pomyślał. Gdy zamykał drzwi od zaplecza, do klasy weszła osoba, której najmniej się spodziewał.

– Oskar! – zawołał mężczyzna, kręcąc młynka nogą. – Jak to się dzieje, że w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin ciebie spotykam już trzeci raz? W każdym razie pomyliłeś klasy, chyba że się przeniosłeś, uciekając przed Dianą. – Zaśmiał się krótko, ale chłopaka to nie rozbawiło, więc chrząknął, starając się udawać, że nic nie zrobił.

– Wczoraj zgubiłem długopis – powiedział Oskar, chowając do kieszeni jakieś metalowe pudełko. – Myślałem, że może jest tutaj, ale nieważne. Co pan robi z tymi kośćmi? – zapytał, spoglądając podejrzliwie na nogę w dłoniach Filipa.

– Sprawdzałem, czy mam zdolności aktorskie, ale to nie dla mnie – rzekł z uśmiechem, co wywołało wybuch śmiechu wśród uczniów. – Ktoś musiał to zostawić, gdy rezydowała tu pani Kleszczykowska. Pewnie niebawem zgłosi się po zgubę.

– Może zabiorę tę… atrapę i popytam w klasach biologicznych, do kogo należy – zaproponował uprzejmie Oskar.

Uśmiechnął się i podszedł do biurka nauczyciela, wyciągając rękę. W pierwszej chwili Filip chciał oddać mu znalezisko, jednak szybko się opanował. Przecież nie były to dokumenty wymagające natychmiastowego zwrotu, a obiekt naukowy. Nie mógł też mieć pewności, czy chłopak nie chce wcześniej spłatać komuś głupiego dowcipu. Sam na jego miejscu na pewno by tak zrobił, na przykład nastraszył profesor Szwarszczyk.

– Zmykaj na lekcje – oznajmił Filip, lekko dźgając ucznia kością w pierś.

Oskar wyglądał na zawiedzionego, wcześniejszy uśmiech błyskawicznie zniknął z jego twarzy. Już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale ostatecznie się rozmyślił. Tylko kiwnął głową na znak, że rozumie. Pożegnawszy się, wyszedł z klasy.

– W takim razie zostawmy kości archeologom i zajmijmy się fizyką – oznajmił wesoło, odkładając nogę na biurko. – Jesteście pierwszą drugą klasą, z którą mam zajęcia, więc musicie powiedzieć mi, na jakim temacie zakończyliście omawianie materiału.

Filip ledwo skończył wypowiadać ostatnie słowo, gdy blondynka uniosła rękę do góry. Nie czekając, aż udzieli jej głosu, zaczęła mówić:

– Czy pani Kleszczykowska nie zostawiła żadnych notatek, profesorze Preisner?

– Doktorze – poprawił ją automatycznie mężczyzna, a widząc zdumioną minę dziewczyny, dodał: – Mam tytuł doktora, nie profesora. O! Już wiem! – Zadowolony klasnął w dłonie i obrócił się wokół własnej osi. – To są takie umowne tytuły, nikt tutaj nie jest prawdziwym profesorem. Jejku, w mojej szkole nic takiego nie było.

– Czy to ma teraz jakieś znaczenie, doktorze Preisner? – ponownie zabrała głos blondynka. – Chciałabym wiedzieć, czy pani Kleszczykowska poinformowała pana o mojej sytuacji? Nazywam się Joanna Olszak.

– Nigdy nie rozmawiałem z moją poprzedniczką. Pani dyrektor powiedziała, że musiała nagle wyjechać z powodu ważnych spraw rodzinnych.

Joanna wyglądała na rozczarowaną. Patrzyła na Filipa, jakby spodziewała się, że za chwilę powie jej, iż tę jedną wiadomość pani Kleszczykowska zostawiła. Zaczęła nerwowo wyginać palce i zagryzła wargę. Mężczyzna był pewien, że na tym temat się zakończył. Już chciał ponownie zapytać o przerobiony materiał, gdy dziewczyna jeszcze raz zabrała głos:

– Moja sytuacja jest wyjątkowa, doktorze Preisner – zaczęła, spoglądając na nauczyciela dużymi, zielonymi, pełnymi nadziei oczami. – Z pewnych… przyczyn miałam roczną przerwę w nauce. Niebawem będziemy pisać sprawdzian z grawitacji…

– O cholera, ja będę musiał go wymyślić – przerwał jej Filip, czochrając włosy. Uczniowie zachichotali. Wyjątkiem była Joanna, która wyglądała, jakby miała się za chwilę rozpłakać. – Tak, mówiłaś coś o sprawdzianie – zwrócił się do dziewczyny, udając, że w ogóle jej nie przerwał.

– Pisałam już ten sprawdzian i dostałam piątkę. Pani Kleszczykowska powiedziała, że bez problemu przepisze mi ocenę.

Filip przez chwilę stał jak sparaliżowany, wpatrując się tępo w Joannę. Reszta klasy skierowała wzrok na niego, w podekscytowaniu czekając na reakcję. Przeklinał w duchu, że zgodził się przyjąć tę wspaniale zapowiadającą się posadę. Już drugiego dnia przyszło mu zmierzyć się z trudnymi problemami. A w tym wypadku w ogóle nie wiedział, co powinien zrobić. Z chęcią machnąłby ręką na ten sprawdzian i wpisał Joannie piątkę, jednak wiedział, że profesor Szwarszczyk będzie dokładnie obserwować poczynania mężczyzny i nie zgodzi się z jego decyzją bez dowodu potwierdzającego tę ocenę.

– Tak – odchrząknął dwa razy. – To znaczy, niestety, nigdy nie widziałem twojego sprawdzianu, dlatego będziesz musiała napisać go jeszcze raz. Ale się nie martw – dodał, próbując jakoś podnieść dziewczynę na duchu. – Fizyka to świetna zabawa.

– Nareszcie jakaś sprawiedliwość – rzekł jeden z chłopaków.

– To sprawdźmy obecność! – zawołał Filip, otwierając dziennik do góry nogami i udając, że zupełnie nic nie słyszał.

~ * ~

Kacper nienawidził długiej przerwy. Nigdy nie wiedział, co ma ze sobą zrobić, by uniknąć towarzystwa niechcianych osób. Na początku ukrywał się w bibliotece, ale później znaleźli jego kryjówkę. Do teraz nie potrafił znaleźć innej i codziennie przez pół godziny chodził bez celu po szkolnych korytarzach, starając się zawsze znajdować w zasięgu wzroku jakiegoś nauczyciela.

Kacper był chudym i bardzo wysokim chłopakiem, przez co wyróżniał się w tłumie. Uważał, że to tylko przysparza mu dodatkowych problemów i nie pozwala ukryć wśród innych uczniów. Miał jasne włosy, które każdego ranka starał się starannie uczesać, jednakże kilkanaście niesfornych kosmyków i tak sterczało w zupełnie inną stronę. Nosił okulary korekcyjne, będące kolejną przyczyną drwin kolegów.

Szedł wzdłuż ściany na drugim piętrze skrzydła D, patrząc na swoje stopy z nadzieją, że dzięki temu nikt nie zwróci na niego uwagi. Zerknął na stary, nakręcany zegarek, który nosił na lewej ręce. Zostało mu jeszcze piętnaście minut przerwy. Może mnie nie znajdą, pomyślał z nadzieją. W tym samym momencie ktoś pchnął go na ścianę. Mocno uderzył się w bark i mimowolnie syknął z bólu, chociaż obiecał sobie, że nigdy więcej tego nie zrobi.

Z trwogą uniósł głowę, by ujrzeć twarze swoich trzech prześladowców – Adriana, Macieja i Mariusza. Byli niżsi niż Kacper, ale znacznie szersi w barkach. Chodzili do drugiej klasy o profilu humanistycznym. Trenowali piłkę nożną i reprezentowali liceum w rozgrywkach pozaszkolnych. Wszyscy uczniowie wiedzieli, że z nimi nie należało zadzierać, bo potrafili być wyjątkowo okrutni, na dodatek żaden nauczyciel nigdy nie złapał ich na gorącym uczynku.

Chłopacy uwzięli się na Kacpra już w pierwszym tygodniu szkoły. Liczył, że po kilku dniach dadzą mu spokój, bo w taki sposób traktują wszystkich pierwszoklasistów, jednakże boleśnie się rozczarował. Dobiegał końca już trzeci tydzień września, a oni dopiero się rozkręcali.

– Oho, coś boli naszego małego Kacperka – zakpił Adrian, przywódca całej trójki. – Chcesz iść do higienistki, by nakleiła plasterek?

Wszyscy zaśmiali się szkaradnie, dobrze się bawiąc. Kacper spojrzał na swoje zniszczone adidasy, nie chcąc widzieć ich uradowanych twarzy. Kątem oka zauważył, że pan Ząbek, który powinien mieć teraz dyżur na tym piętrze, gdzieś zniknął. Uczniowie siedzący na korytarzu także nie zainteresowali się tą sytuacją. Zresztą, w ciągu tych trzech tygodni chłopak zdążył się do tego przyzwyczaić. Woleli trzymać się z daleka od Adriana i jego bandy, by samemu nie stać się ofiarami.

– Nieładnie się tak przed nami chować, kujonie – powiedział Maciej, strzelając palcami.

Kacper głośno przełknął ślinę, ten dźwięk wydawał mu się wyjątkowo złowieszczy. Bał się, co mógł oznaczać ten gest. Czyżby tym razem dręczyciele postanowili go pobić? Wydawało mu się to bardzo prawdopodobne, jednak nie sądził, że zrobią to na szkolnym korytarzu, raczej dopadną go ponownie poza terenem szkoły.

– I co? Postanowiłeś w końcu zapłacić nam za tydzień spokoju, czy znów odrobiłeś jedynie zadanie z fizy i matmy, byśmy cię tym razem nie stłukli na kwaśne jabłko?

– Z-zadanie – odpowiedział Kacper drżącym ze strachu głosem.

– Ten frajer nigdy nam nie zapłaci, Adi – skomentował Mariusz. – Spójrz na te szmaty, w których łazi.

Kacper mimowolnie zadrżał, gdy śmiali się z jego wyglądu. Bez skrupułów wytykali palcami wytarte i połatane w dwóch miejscach spodnie oraz porozciągany, stary sweter.

– Pewnie tę imitację butów też ma dziurawą – zakpił Maciej.

– Zostawcie go! – rozległ się jakiś stanowczy głos.

Drugoklasiści odwrócili się szybko pewni, że złapał ich nauczyciel. Pełen nadziei Kacper podniósł głowę, jednakże to uczucie szybko się ulotniło. Był to tylko uczeń. Może i wyglądał na starszego, ale nie posiadał odpowiednich kompetencji, by ukarać Adriana i jego kumpli. A doniesienie o tej sytuacji skończyłoby się podpisaniem na siebie wyroku.

– Zmykaj stąd, póki jestem miły – prychnął w jego stronę Adrian. – Załatwiamy tu nasze prywatne sprawy, prawda, Kacperku?

Kacper posłusznie pokiwał głową. Chciał dać jakiś znak chłopakowi, by sobie poszedł i zostawił go w spokoju, zanim pogorszy całą sytuację, ale nie wiedział, jak to zrobić.

– Powiedziałem, byście go zostawili – powtórzył, nie kryjąc groźby w głosie.

Pewnie zbliżył się do dręczycieli. Wyraz twarzy nowo przybyłego był poważny, wyglądał na pewnego siebie, jakby za wszelką cenę chciał dopiąć swego. Zmrużył gniewnie niebieskie oczy.

– Trzeci raz nie powtórzę – oznajmił twardo. – A tak do waszej wiadomości, to doktor Preisner właśnie idzie do swojej klasy. Minąłem go, gdy wchodziłem po schodach, zawsze mogę zawołać, by się pospieszył.

– Blefujesz – stwierdził Maciej, ale wszelka pewność zniknęła z jego głosu.

– Chcesz to sprawdzić? – podjął grę.

– Idziemy – zdecydował Adrian. – Ale policzymy się jeszcze z wami, możesz być tego pewny, nowy. My stanowimy prawo w tej szkole.

– Życzę szczęścia! – zawołał za nimi. – Zwiewamy w drugą stronę.

Kacper zorientował się, że ostatnie zdanie skierowano do niego, gdy chłopak chwycił go za rękę i pociągnął w stronę klatki schodowej po drugiej stronie korytarza. Zrozumiał, że w ten sposób nieznajomy uczeń chciał uniknąć ponownego spotkania z Adrianem i jego bandą.

– Kłamałeś – wyjąkał Kacper. – Preisner wcale by nie przyszedł.

– Nadal jest w pokoju nauczycielskim. Musiałem coś wymyślić, a to pierwsze wpadło mi do głowy.

W innych okolicznościach Kacper zastanawiałby się, skąd chłopak mógł wiedzieć, gdzie znajduje się fizyk. Jednakże w tej chwili najbardziej dręczyła go myśl, że gdyby Adrian nie uwierzył w to kłamstwo, to byłoby z nimi bardzo źle. Rozumiał już, dlaczego tak szybko musieli ulotnić się z tamtego korytarza.

Zatrzymali się dopiero na trzecim piętrze bloku E, niedaleko wejścia na dach, na który uczniowie mieli wstęp surowo wzbroniony. Kacper, starając się uspokoić oddech po szybkim biegu, usiadł na podłodze. Spojrzał na chłopka, nieznajomy wyglądał na rozczarowanego, jakby właśnie zamierzał złamać szkolny regulamin i jednak wejść na dach, gdyby i on wykazał takie zainteresowanie.

– Teraz ciebie też będą dręczyć – zwrócił się do niego.

– To im się znów postawię. Ty też powinieneś, wykorzystują cię, jakbyś był ich niewolnikiem. Tak przy okazji, jestem Oskar.

– Kacper. Nie mam tyle odwagi co ty – mruknął pod nosem. – Uważają się za elitę tej szkoły i na pewno nie przestaną.

– Głowa do góry, przyjaciele pomogą ci znaleźć odwagę albo skopią im tyłki.

Oskar usiadł obok i poklepał go po ramieniu. Kacper przycisnął kolana do piersi i przez dłuższą chwilę się nie odzywał. Zdziwił się, że nowo poznany chłopak nadal tu z nim był, że nie poszedł zająć się własnymi sprawami i nie zostawił go jak inni.

– Nie mam przyjaciół – wyznał cicho, mówiąc bardziej do swoich kolan niż kolegi. – Nikt nie chce zadawać się z kimś takim jak ja.

Oskar milczał przez chwilę, jakby gorączkowo się nad czymś zastanawiał.

– Zrobisz coś dla mnie? – zapytał. Kacper spojrzał na niego ze zdziwieniem.

– W ramach podziękowania za ocalenie skóry?

– Nie – zaprzeczył szybko Oskar. – To nie ma z tym nic wspólnego. Potem zrobię coś dla ciebie.

– Ja nic nie chcę – oznajmił szybko Kacper. – A co to za sprawa?

– Mój nauczyciel od biologii zgubił część od tego szkieletu, na którym pokazują nam kości. Mimochodem wspomniał o tym dzisiaj na lekcji. Nie wiem, jakim cudem znalazło się to w sali fizycznej, ale to teraz nieważne. Chodzi o to, że Preisner chyba za mną nie przepada, bo gdy zaoferowałem, że znajdę właściciela tej nogi, stwierdził, że to niepotrzebne i wygonił mnie z klasy.

– Dlatego ja mam zabrać ten kawałek szkieletu.

– Dokładnie. Spotkamy się po lekcjach. Ty pójdziesz do Preisnera i powiesz mu, że wiesz, z której klasy to pochodzi, potem oddasz te kości mi, a ja odniosę je na miejsce.

– Pewnie – oznajmił Kacper, sprawiając tym samym, że na twarzy Oskara pojawił się szeroki uśmiech.

~ * ~

Gdy wyszedł z klasy fizycznej, od razu zobaczył czekającego na niego Oskara. Kolega uśmiechnął się serdecznie, widząc, że zdołał zabrać Preisnerowi nogę. Kacper myślał, że będzie mieć z tym większe problemy, jednak gdy powiedział, że dowiedział się o zgubie na biologii, nauczyciel od razu wręczył mu kości. Przy okazji wyglądał na niezwykle uradowanego, że sam nie będzie musiał tego załatwiać.

– Naprawdę mają coś takiego w sali biologicznej? Wygląda jak prawdziwy szkielet – zdziwił się, uważnie obserwując przedmiot. – To nie jest plastik. Jak sądzisz, z czego to jest zrobione?

– Może jakieś inne tworzywo sztuczne, tyle macie tutaj tych śmieci – rzekł obojętnie Oskar, wyciągając rękę po nogę.

– Mogę sam ją zanieść – zasugerował szybko Kacper.

– Nie ma takiej potrzeby. Masz jakieś zajęcia w środę na dziewiątej lekcji? – zapytał, gdy doszli do holu. Kiedy kolega pokręcił głową, uśmiechnął się od ucha do ucha. – To przyjdź do klubu fizycznego.

– To chyba nie dla mnie – próbował wykręcić się chłopak. – Jestem w pierwszej klasie, nawet nie znam tego fizyka, który prowadzi kółko.

– Doktor Preisner je prowadzi, wiem, że masz z nim lekcje.

– Ale on jest nowy – zdziwił się Kacper. – Pozwolili mu?

– Sądzę, że jeszcze nie załatwił tego z dyrektorką, wygląda na takiego, co lubi zostawiać wszystko na ostatnią chwilę. A tak w ogóle, to co z tego, że jest nowy, ja też jestem – dodał, wzruszając ramionami. – To równy gość. Musi dać sobie radę i zostać w tej szkole Ale dość o Preisnerze, przychodzisz na kółko i nie chcę słyszeć więcej wykrętów, bo zaciągnę cię siłą. To pierwszy krok, by poznać ludzi, którzy docenią ciebie takim, jakim jesteś. Do jutra.

– Cześć.

Pomachał Kacprowi na pożegnanie, po czym ruszył w stronę skrzydła E. Dopiero gdy chłopak wyszedł z budynku, zorientował się, że Oskar udał się do złej części budynku. Klasy biologiczne znajdowały się piętro niżej niż fizyczne. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego kolega nie oddał zguby, gdy razem mijali odpowiedni korytarz.

~ * ~

I znów nie zmieścił mi się jeden fragment i tym razem Diana nie dostała swojego pięć minut. Pewnie nadrobi to sobie w kolejnym rozdziale.

Chciałam dawać rozdziały co dwa tygodnie, ale od ostatniego jeszcze dwa tygodnie nie minęły, a post się pojawił. Dlatego chyba chwilowo zrezygnuję z jakiegoś konkretnego przedziału czasowego. Mogę jednak powiedzieć, że dwa tygodnie to będzie maksymalny odstęp między postami.

Pojawił się też zwiastun, który wykonała Elfaba. Za każdym razem, gdy siadam do pisania nie mogę się powstrzymać, by nie obejrzeć go z dwa razy.