Rozdział III: Jak Sherlock Holmes

Diana tym razem nie miała zamiaru odpuścić Oskarowi. Ignorował ją już od pięciu dni, znikając natychmiast po lekcji i pojawiając się wraz z nauczycielem na następnej lub wcale, gdy były to ostatnie zajęcia. Nie miała żadnej możliwości, by z nim porozmawiać, bo nikt z klasy nie wiedział, gdzie lubi przebywać na przerwach. Na dodatek Grześ także nie chciał w jakikolwiek sposób pomóc dziewczynie, twierdząc, że coś sobie ubzdurała i zwyczajnie się na nowego uwzięła.

Diana jednak wiedziała swoje. Na własne oczy widziała ruszającą się podłogę w kantorku sali fizycznej i słyszała ten dziwny dźwięk, który musiał dochodzić stamtąd. Przez to była w stu procentach pewna, że Oskar miał z tym coś wspólnego, szczególnie że pojawił się w momencie, gdy to zobaczyli i odwrócił ich uwagę od… od tego, co miało nastąpić. A coś na pewno by się wydarzyło. Dałaby sobie za to rękę uciąć, no, może wyrwać paznokieć, przynajmniej by odrósł.

Postanowiła, że przyprze Oskara do muru i zażąda wyjaśnień po jutrzejszych zajęciach klubu fizycznego, jednakże los uśmiechnął się do dziewczyny szybciej. Przez przypadek usłyszała, jak odmawiał kolegom uczestniczenia w krótkim meczu piłki nożnej podczas długiej przerwy, twierdząc, że musi udać się do biblioteki w celu wypożyczenia lektury, by nie narazić się polonistce już na samym początku pobytu w liceum.

Z szerokim uśmiechem na ustach Diana sprężystym korkiem zmierzała wprost ku bibliotece. Była tak podekscytowana tym, iż w końcu uda jej się dopaść Oskara, że nawet nie zauważyła mijanego na korytarzu Grzesia. Chłopak był zaskoczony zachowaniem koleżanki, jednakże postanowił nie wyrywać jej z tego dziwnego transu, bo jeszcze postanowiłaby spędzić z nim długą przerwę. Diana zignorowała także głupie komentarze Marceli Kozłowskiej – przewodniczącej żeńskiej sekcji gimnastyki artystycznej. Zazwyczaj ripostowała jej, ale teraz miała ważniejsze rzeczy na głowie, nie mogła pozwolić, by nowy znów jej uciekł.

Weszła do biblioteki, czując się jak Sherlock Holmes rozwiązujący jedną z niezwykłych zagadek. I tak jak jeden z ulubionych bohaterów literackich, miała zamiar odnieść spektakularny sukces. Poczuła ogromne rozczarowanie, gdy nie zobaczyła Oskara stojącego w kolejce przy biurku bibliotekarki. Przecież nie może mi znów zwiać, fuknęła w myślach. Postanowiła, że przejdzie się jeszcze wzdłuż regałów, bo może z wyjątkiem lektury chłopak postanowił także poszukać jakiejś innej książki do poczytania w przerwach pomiędzy snuciem niecnych planów. Jakiekolwiek by one nie były.

Szkolna biblioteka była bardzo duża, zajmowała ponad połowę pierwszego piętra w skrzydle C, jednakże większość miejsca poświęcono na stworzenie czytelni. Uczniowie mogli przychodzić tu w trakcie przerw, by w spokoju odrobić lekcje lub poczytać jakąś książkę czy czasopismo bez wypożyczania. Na podłodze położono granatową wykładzinę, nie śliskie kafelki jak w salach lekcyjnych. Jednak był to kiepski pomysł, gdyż w okresie jesienno-zimowym znajdowało się na niej mnóstwo błota i piasku. Ściany pomalowano na jasnożółty, według Diany bardzo rozpraszający uwagę, kolor.

Przy ścianie w równych rzędach stały wykonane z ciemnego drewna regały. Każdy został opatrzony odpowiednio podpisaną plakietką, by uczniowie z łatwością znaleźli to, czego szukali. Księgozbiór szkolnej biblioteki nie należał do wyjątkowo dużych, główny nacisk kładziono przede wszystkim na lektury i dzieła Polaków wysoko cenionych we współczesnej literaturze. Jednakże starano się uzupełniać także zbiory z innych gatunków oraz dziedzin naukowych.

Wzdłuż okien ulokowano mniejsze i większe drewniane stoliki, przy których stały proste, wykonane z tego samego materiału krzesła. Na niektórych blatach umieszczono też nieduże lampki z pomarańczowymi kloszami.

Diana szła przy ścianie, zaglądając między regały, jednakże nigdzie nie dostrzegła Oskara. Wydawało się jej, że i tym razem chłopak znalazł sposób, by ją przechytrzyć. Powoli chciała zrezygnować z dalszych poszukiwań, lecz wtedy zobaczyła go siedzącego przy jednym ze stolików i czytającego książkę. Uśmiechnęła się złośliwie w duchu, dochodząc do wniosku, że odmówił kolegom gry w piłkę nożną, bo nie był dobry w tej dyscyplinie sportu. Po tej małej dedukcji stwierdziła, że rzeczywiście nadawałaby się na współczesnego Holmesa. Może i zostałaby detektywem, ale bardziej fascynowała ją fizyka.

– Pan Tadeusz? – zapytała zdziwiona, gdy odczytała tytuł książki, którą trzymał Oskar. – Po co to czytasz, skoro dopiero zaczynamy przerabiać romantyzm w Europie? W takim tempie nie dojdziemy do Mickiewicza przed Bożym Narodzeniem.

– Uważam, że facet był geniuszem, z chęcią bym go poznał. Napisać trzysta stron wierszem to dopiero wyczyn. Tak w ogóle, to podoba mi się ta książka – dodał, widząc szok na twarzy dziewczyny. – A ty jaką literaturę czytasz, skoro nie odpowiada ci wieszcz narodowy?

Oskar uśmiechnął się serdecznie, ukazując sznur białych zębów. Na ten widok serce Diany zabiło szybciej, a na policzkach pojawiły się rumieńce. Już chciała odpowiedzieć na pytanie i rozwinąć temat książek, jednakże w porę się otrząsnęła. Przede wszystkim miała Grzesia i sądziła, że nie działały na nią żadne głupie sztuczki nowego. W taki sposób mógł podrywać inne dziewczyny, ale na pewno nie ją. Miała swoją dumę i godność. A po drugie przyszła tu z konkretnego powodu i nie darowałaby sobie, gdyby straciła taką okazję.

Usiadła naprzeciwko chłopaka i odwzajemniła uśmiech, w duchu zacierając ręce. Była pewna, że tym razem uda jej się wyprowadzić go z równowagi.

– Preferuję książki o Sherlocku Holmesie – odpowiedziała uprzejmie. – Bardzo utożsamiam się z moim ulubionym bohaterem, nawet planuję kupić sobie taką samą czapkę.

– Też rozwiązujesz zagadki kryminalne? – ciągnął temat Oskar, nadal się uśmiechając. Diana z zadowoleniem stwierdziła, że połknął haczyk. W końcu miała go w garści. – To chyba nie ma wiele wspólnego z kółkiem fizycznym.

– Może nie kryminalne, ale różne inne dziwne rzeczy. Obecnie pracuję nad rozwiązaniem pewnej tajemnicy, nawet ma związek z klubem fizycznym. Nazwałam ją sprawą Oskara – powiedziała radośnie, świdrując go wzrokiem.

Z satysfakcją stwierdziła, że wyprowadziła chłopaka z równowagi, uśmiech momentalnie zniknął. Po chwili położył otwartą książkę na twarzy i odchylił się do tyłu na krześle, byleby tylko na nią nie patrzeć.

– Daj mi spokój – mruknął spod Pana Tadeusza. – Czemu ty się na mnie uwzięłaś? Masz za mało wolnego czasu, to zapisz się na kurs szydełkowania, ale nie dręcz mnie. Jesteś nachalna.

– A nie przyszło ci do głowy, że po prostu chcę bliżej poznać nowego kolegę z klasy?

Oskar zdjął książkę z twarzy i spojrzał na Dianę jakby postradała zmysły. Dziewczynie nawet w najmniejszym stopniu się to nie podobało. Chłopak powoli zaczynał działać jej na nerwy, a próbowała być miła i uprzejma. W końcu rozmawiała z nim w szkole, nie naszła go już drugiego dnia w domu. Takie zachowanie mogłoby uchodzić za nachalne. Po chwili doszła do wniosku, że wizyta w domu nie była wcale takim złym pomysłem. Uznała, że to najlepszy plan b, o ile obecny nie wypali.

Wyprostowała plecy i uniosła dumnie głowę. Zmrużyła oczy, chcąc dać w ten sposób do zrozumienia Oskarowi, że jej nie uraził, a wręcz nim gardzi. Jednakże chłopak jedynie westchnął zrezygnowany. Zamknął książkę, zaznaczając, na której stronie zakończył czytanie i dopiero potem postanowił kontynuować rozmowę.

– Gadałem z Grzesiem…

– Mówił coś o mnie? – wtrąciła natychmiast Diana.

W myślach miała już wizję Grzesia opowiadającego Oskarowi jaka to jest wspaniała, miła, uczynna i pomocna. Jak bardzo zaangażowała się w klub fizyczny i nie miała zamiaru dopuścić do tego, by dołączyły do niego jakieś patałachy i głupki. Kto wie, może nawet zwierzył mu się z planu wspólnego spędzenia Sylwestra i Połowinek.

– Wspominał, że mam na ciebie uważać, bo lubisz snuć fantastyczne teorie i dręczyć nimi ludzi – sprowadził ją na ziemię.

Diana próbowała coś powiedzieć, ale z jej poruszających się ust nie wydobył się żaden dźwięk. Z niedowierzania otworzyła szeroko brązowe oczy, które po chwili zaszkliły się od łez. Natomiast Oskar wyglądał na niewzruszonego, patrzył na nią ze znudzonym wyrazem twarzy. Dziewczyna była pewna, że cała ta tragiczna sytuacja w ogóle go nie obchodziła, a wręcz bawiła. Tylko starał się to ukryć. Pod stołem zacisnęła mocno pięści i zamrugała kilkanaście razy, by powstrzymać łzy.

– Nie wierzę ci – rzekła, starając się, by ton jej głosu był stanowczy, jednakże nadal drżał od emocji. – Wymyśliłeś to, bo chcesz… Bo masz jakiś cel w tym, by upodlić Grzesia w moich oczach – dokończyła twardo. Chłopak wymownie przewrócił oczami, przez co Diana kopnęła go mocno pod stołem. – Albo chcesz zyskać na czasie, by skończyła się przerwa, bo boisz się odpowiedzi na pytania, które mam zamiar ci zadać. Rozgryzłam cię, Oskarze.

– Nie mam nic do ukrycia – stwierdził, patrząc jej wyzywająco prosto w oczy.

– To świetnie.

Próbowała podtrzymać kontakt wzrokowy, jednakże w tamtym momencie jakiś paproch wpadł dziewczynie do oka. Zaczęła mrugać i intensywnie trzeć je ręką, by pozbyć się tego uciążliwego opiłka. Po chwili udało jej się tego dokonać, jednak w efekcie miała zaczerwienione oko i mokrą połowę twarzy.

– Chcesz chusteczkę? – zaproponował uprzejmie Oskar.

– Nie potrzebuję nic od ciebie – fuknęła, wycierając policzek rękawem bluzki. Chłopak tylko wzruszył ramionami, uznając, że nie będzie komentować zachowania Diany. – Ale wracając do istotnych kwestii, to przede wszystkim chcę wiedzieć, co działo się na zapleczu sali fizycznej? Skąd się tu przeniosłeś? Dlaczego dwa tygodnie po rozpoczęciu semestru? Dlaczego wręcz perfekcyjnie zbiegło się to ze zniknięciem pani Kleszczykowskiej i pojawieniem doktora Preisnera? Czym zajmują się twoi rodzice? Gdzie mieszkasz? Co chowałeś za plecami, gdy widzieliśmy się po raz pierwszy? Jakim cudem tak idealnie udało ci się wybrać moment wejścia do klasy od fizyki? Dlaczego już pierwszego dnia, mimo że nie rozpocząłeś jeszcze zajęć, zapisałeś się do klubu? Jak to robisz, że jesteś tak dobry z fizyki? Dlaczego wyglądasz na starszego? A jeżeli twierdzisz, że masz siedemnaście lat, to od jak dawna? – wyrzucała z siebie pytania niczym karabin maszynowy. – To tak na początek – dodała, łapiąc głęboki oddech.

Oskar roześmiał się wesoło, nie przejmując się, że znajdowali się w bibliotece, gdzie należało zachować ciszę. Bibliotekarka ich nie słyszała, gdyż jej biurko znajdowało się blisko wejścia, po drugiej stronie pomieszczenia. Zignorował siedzącego dwa stoliki dalej, patrzącego na niego karcąco chłopaka.

– Za kogo ty mnie masz? – powiedział, ponownie uśmiechając się do dziewczyny. – Od jak dawna mam siedemnaście lat? Co ty czytasz, Diano, bo na pewno nie ma to nic wspólnego z Sherlockiem Holmesem?

– Nieważne – mruknęła w odpowiedzi, lekko się rumieniąc.

– Nic nie poradzę na to, że wyglądam, jakbym miał kilka lat więcej. Nie wpłynę na swoje geny. Mieszkałem w Wielkiej Brytanii…

– Skoro jesteś Brytyjczykiem, to jakim cudem tak dobrze mówisz po polsku? – przerwała mu triumfalnie Diana, wskazując oskarżycielsko placem w stronę chłopaka.

– Nie jestem, przeprowadziłem się tam, gdy miałem dziesięć lat – wyjaśnił. Po tych słowach dziewczyna wyglądała na rozczarowaną. – W lipcu tata dostał propozycję objęcia wyższego stanowiska w Polsce, dlatego rodzice postanowili znów przeprowadzić się do ojczystego kraju. Pracuje w Volvo, uprzedzając twoje kolejne pytanie, chyba że chciałaś zapytać o kolor jego skóry – dodał Oskar, widząc, że Diana otwierała usta, by się wtrącić.

– Chciałam wyrazić zdziwienie, że dyrekcja pozwoliła ci uczyć się w drugiej a nie pierwszej klasie.

– A dlaczego nie? Mam siedemnaście lat.

Oskar wyglądał na zaskoczonego tym stwierdzeniem i przez dłuższą chwilę Diana w ogóle nie wiedziała, co ma myśleć na ten temat. Postanowiła to zapamiętać, bo informacja wyraźnie świadczyła o dziwności chłopaka.

– Ale program nauczania musi być inny – stwierdziła.

– Rodzice rozmawiali z profesor Szwarszczyk i uzgodnili moje przeniesienie do tego liceum, nie ingerowałem w to, ale jak wiesz, dobrze radzę sobie z bieżącym materiałem – rzekł z uśmiechem. – A zacząłem chodzić do szkoły dwa tygodnie później, ponieważ przylot do Polski uzależniony był od pracodawców taty. I w Wielkiej Brytanii duży nacisk kładziony jest na zajęcia pozalekcyjne, dlatego chciałem zapisać się do klubu od razu. Zadowolona?

– Oczywiście, że nie. Skąd wiedziałeś gdzie i kiedy odbywają się zajęcia? – zadała kolejne pytanie, uważnie lustrując go wzrokiem.

– Zapytałem – odpowiedział po chwili namysłu. Zbyt długiej, według Diany. Na dodatek nie brzmiał pewnie, co było dla niej jednoznaczne, że coś kręcił. I to już drugi raz, pomyślała z satysfakcją.

Dziewczyna chciała poruszyć ponownie temat podłogi w kantorku, gdy dotarło do niej, jak wolno kojarzyła fakty. Zganiła się w myślach, że tak łatwo dałaby się nabrać na najgłupsze kłamstwo Oskara, jakie dzisiaj usłyszała.

– Tylko ja i Grześ chodzimy na kółko, nie pytałeś żadnego z nas, omawiałam już z nim tę kwestię. Nikt inny nie podałby ci tej informacji, bo klub został zawieszony z powodu zniknięcia pani Kleszczykowskiej. Doktor Preisner w ten dzień zaczął pracę w szkole, sam nie wiedział, że będzie prowadzić te zajęcia. Tak samo dyrektorka. Zresztą, ona nadal nie wie, bo jeszcze z nią nie rozmawiał, pytałam dzisiaj po fizyce.

Właśnie wtedy, gdy Dianie wydawało się, że była bliska wyciągnięcia prawdy od Oskara i że w końcu udało jej się przyprzeć go do muru, rozległ się dźwięk dzwonka obwieszczającego koniec przerwy.

– Chodźmy, bo się spóźnimy – zawołał radośnie Oskar, wstając z krzesła, ani słowem nie komentując wcześniejszej dedukcji dziewczyny.

– I tak poznam twoją tajemnicę – rzekła stanowczo Diana. – Sekret podłogi kantorka też odkryję.

– Nie ma żadnych tajemnic – oznajmił twardo chłopak, zarzucając plecak na ramię. – Pogódź się z tym, Diano, i daj spokój.

~ * ~

Filip od trzydziestu pięciu minut krążył po korytarzu na drugim piętrze skrzydła C. Nie potrafił zdobyć się na odwagę, by wejść do jamy smoka, jak nazywał w myślach gabinet profesor Szwarszczyk. Nigdy nie spodziewał się, że na swej drodze spotka kobietę, która będzie go tak przerażać, ale stało się. Na dodatek była to jego szefowa, nie nieznajoma z kawiarni czy pubu, o istnieniu której mógłby zapomnieć następnego dnia.

Gdyby zależało to od niego, to w najbliższym czasie trzymałby się od niej z daleka, chyba że wpadłaby na lekcję z niezapowiedzianą inspekcją. Jednak Diana uzmysłowiła mężczyźnie, że musi omówić z dyrektorką kwestię klubu fizycznego, którego kolejne zajęcia miały odbyć się jutro. Co zarazem oznaczało, że bardziej tego odwlekać nie mógł.

Liczył na to, że dyrektorka i tak nie zgodzi się, by prowadził koło pozalekcyjne, bo uczył w liceum dopiero czwarty dzień. Z jednej strony żałował, że nie powiedział dziewczynie, że już tu był i nic z tego nie wyszło. Jednakże obawiał się, że kłamstwo łatwo mogłoby wyjść na jaw przez charakter i nastawienie Diany, która zapewne, nie bacząc na konsekwencje, próbowałaby nakłonić profesor Szwarszczyk do zmiany zdania.

Może po raz dwudziesty Filip stanął przed odpowiednimi drzwiami, jednak znów nie potrafił unieść ręki i zapukać. A może wcale jej nie ma i dzisiaj nic nie załatwię, pomyślał z nadzieją, odchylając się do tyłu na piętach. W tym samym momencie coś huknęło. Mężczyzna, pamiętając dziwne wydarzenia sprzed tygodnia, stracił równowagę i uderzył głową w drzwi gabinetu.

Syknął z bólu, masując czoło, gdy usłyszał pozwolenie na wejście do środka. Przez chwilę poczuł się jak sparaliżowany. Dlaczego nie mógł przechylić się w drugą stronę, by obić tyłek, tylko musiał przyspieszyć spotkanie z potworem?

Odchrząknął, zastanawiając się, czy ucieczka nie byłaby w tej sytuacji najlepszym pomysłem. Mógłby przyjść później z nadzieją, że dyrektorka już wyjdzie. W ostatniej chwili się opanował, nie miał pewności, czy kobieta nie zamontowała przy drzwiach jakiś miniaturowych kamer, by obserwować potencjalnych gości. Przeczesał dłonią włosy, w efekcie powodując jeszcze większy nieład na głowie, po czym wszedł do środka, licząc na to, że nie ignorował zaproszenia zbyt długo.

– Dzień dobry, profesor Szwarszczyk – przywitał się, starając się uśmiechnąć, jednakże wyszło z tego coś w rodzaju szczękościsku.

– Nie spodziewałam się ujrzeć pana tak szybko, doktorze Preisner – powiedziała zdumiona, wskazując krzesło po przeciwnej stronie biurka. Filip usiadł, sam nie mogąc uwierzyć, że wpakował się w to na własne życzenie. – Ma pan jakieś problemy?

– Nie, absolutnie żadnych problemów. To liceum jest naprawdę wyjątkowo przyjemną placówką – zapewnił gorliwie, starając się wyrzucić z głowy obraz ruszającej się podłogi kantorka. Coś podpowiadało mu, że lepiej nie wspominać o tym zajściu dyrektorce. Pewnie uznałaby go za wariata i wyrzuciła stąd w trybie natychmiastowym, przy okazji informując odpowiednią placówkę, że przybędzie im nowy pacjent. – Chodzi o coś innego – zaczął, starając się ignorować natarczywe spojrzenie profesor Szwarszczyk. – Zgłosili się do mnie uczniowie, prosząc, abym poprowadził klub fizyczny. Diana i Grzegorz nie…

– Grzegorz Hornich? – przerwała.

Filip energicznie pokiwał głową. Po chwili szeroko otworzył oczy, gdy zorientował się, że na twarzy dyrektorki zagościł prawdziwy, niczym nie wymuszony uśmiech. Chciał je przetrzeć, by upewnić się, czy to nie sen, jednak w ostatnim momencie się powstrzymał. Zapewne kobieta uznałaby takie zachowanie za wyjątkowo niegrzeczne.

– Skoro Grzegorzowi tak bardzo zależy, to nie mam żadnych zastrzeżeń, by poprowadził pan te zajęcia – powiedziała.

Mężczyzna był pewien, że się przesłyszał. Liczył na to, że nie dostanie zgody, a Diana będzie musiała zadowolić się panem Ząbkiem i zasadami dynamiki Newtona.

– Zgadza się pani? – powtórzył z niedowierzaniem.

– Ma pan problemy ze słuchem, doktorze Preisner? – rzekła, odzyskując dawny animusz.

Groźnie przymrużyła oczy i spoważniała. Filipowi momentalnie zrobiło się gorąco. Nie wiedział, co ma zrobić i gdzie patrzeć, by jakoś udobruchać panią dyrektor. Poluzował luźno zawiązany krawat i spróbował się uśmiechnąć, ale mu nie wyszło.

– Rodzina Hornichów od lat wspiera finansowo tę placówkę naukową – powiedziała z dumą profesor Szwarszczyk.

– Ale to szkoła publiczna, nie prywatna – odezwał się Filip i od razu tego pożałował. Dyrektorka spojrzała na mężczyznę, jakby chciała powalić go trupem. Przełknął głośno ślinę, żałując, że nie może wyparować z jej gabinetu albo cofnąć czasu, by nigdy tu nie przychodzić.

– Proszę mnie wysłuchać bardzo uważnie i to zapamiętać, chyba że nie zależy panu na posadzie nauczyciela, to może pan wyjść i już więcej tu nie wracać – oznajmiła twardo. – Oczywiście, że jest to szkoła publiczna, jednakże istnieje coś takiego jak komitet rodzicielski. Rodzina Hornichów jest właścicielami firmy zajmującej się układami scalonymi i od lat przekazuje spore kwoty pieniężne na konto szkoły, dzięki temu możemy utrzymać się w tym dużym budynku bez konieczności dzielenia go z gimnazjum czy szkołą podstawową. Byliśmy także w stanie stworzyć dla uczniów sale laboratoryjne, a to wszystko z dobroci serca państwa Hornich.

– Teraz wszystko rozumiem – przyznał rację kobiecie Filip, chociaż w rzeczywistości w głowie miał jeszcze większy mętlik.

– Pan Hornich także skończył tę szkołę i to z najlepszymi wynikami, teraz liczy na to, że Grzegorz zyska tu wiedzę, która będzie pierwszym krokiem do przejęcia w przyszłości rodzinnej firmy.

Mężczyzna pokiwał głową, przypominając sobie, jak bardzo Grześ nie chciał, by klub fizyczny został reaktywowany. Najwyraźniej rodzice stawiali mu warunki, nie przejmując się tym, czego tak naprawdę chciał ich syn.

– Oczywiście, komisja sprawdzi także pana postępy z kółkiem – dodała z naciskiem, a Filip miał wrażenie, że w najbliższym czasie nie zazna nawet chwili spokoju i przyjdzie mu zapłacić za ostatnie lata bezstresowego życia.

~ * ~

I po obronie. Tytuł inżyniera zdobyty, przez co jestem przeszczęśliwa :) Teraz czas na miesięczne ferie i odpoczynek od wszelkiej nauki.

Nie mogłam się powstrzymać i ostatecznie wygrał Sherlock Holmes. Pewnie ma to związek z niedawno wyemitowanym nowym sezonem serialu. W innym przypadku ulubieńcem Diany zostałby pewnie Herkules Poirot lub panna Marple.