Rozdział I: Nowy nauczyciel

Filip spojrzał w lustro wiszące w wąskim przedpokoju. Automatycznie chciał wytrzeć brudną taflę rękawem, jednak w porę się opamiętał. Rozejrzał się wokół w poszukiwaniu jakiejś ścierki, ale poza porozrzucanymi na podłodze butami i wieszakiem na kurtki, który miał zawiesić na ścianie jakieś dwa lata temu, nie dostrzegł nic, co by się nadawało. Ostatecznie mężczyzna wytarł powierzchnię dłonią, ale końcowy efekt okazał się niezbyt satysfakcjonujący. Wzruszył jedynie ramionami, rezygnując z doprowadzenia zwierciadła do porządku, jakoś i tak siebie widział.

Od niechcenia przeczesał dłonią wiecznie rozczochrane, ciemne włosy, przyglądając się znajomemu odbiciu. Ta sama kwadratowa twarz z wystającym podbródkiem, lekko zakrzywiony do dołu nos, wąskie usta i wystające kości policzkowe. Jedyne, co zmieniło się na przestrzeni lat, to widoczne coraz bardziej zmarszczki, szczególnie te przy brązowych oczach. Jednak Filip nie posiadał powodów do zdziwienia, miał już czterdzieści jeden lat i wiek średni powoli musiał przyjść i do niego. Mimo że nadal czuł się młodo niczym student.

Specjalnie na dzisiejszy dzień postanowił zgolić zapuszczaną od czerwca brodę. Spiesząc się, zaciął się lekko przy prawym uchu. Na szczęście skaleczenie nie rzucało się w oczy i nie wymagało naklejenia plastra, którego i tak w mieszkaniu nie posiadał. Poprawił źle zawiązany krawat, osiągając zupełnie odwrotny efekt od zamierzonego, ale zadowalający mężczyznę. Przygładził kołnierzyk białej koszuli i zapiął guziki marynarki od brązowego garnituru.

Filip pozytywnie ocenił swój wygląd. Nie miał wątpliwości, że zrobi dobre wrażenie na dyrektorce liceum. Żałował trochę zgolonej brody, ale uznał, że w szkole o tak dobrej reputacji nie wypada tego co w byle jakiej podstawówce. A musiał dostać tę posadę, która nagle spadła mu z nieba w tak trudnym dla mężczyzny okresie. W połowie lipca zorientował się, że pieniądze ze spadku po bogatym dziadku, otrzymane w wieku osiemnastu lat, niemal się skończyły i musiał znaleźć pracę, by jakoś żyć. Obecna posada niezbyt przypadła mu do gustu, dlatego z nieskrywanym entuzjazmem starał się o etat w liceum. Wysiłek mniejszy niż osiem godzin dziennie, wolne weekendy, dwumiesięczne wakacje i obcowanie z niemal dorosłymi ludźmi było tym, czego potrzebował.

Podśpiewując pod nosem jedną z ulubionych piosenek, Filip wyszedł z mieszkania, zabierając skórzany neseser. Na klatce schodowej spotkał sąsiadkę z dołu. Przywitał się z nią uprzejmie, mimo że specjalnie za kobietą nie przepadał. Gdy jeszcze studiował, uwielbiała na każdym kroku wypominać mu późne powroty do domu i głośne imprezy po ciszy nocnej, raz zakończone interwencją policji.

Pani Skalska niewiele zmieniła się na przestrzeni lat. Filipowi zawsze przypominała pudla, gdy patrzył na jej fryzurę – burzę farbowanych na blond loków, postawionych do góry zapewne za pomocą jakiegoś specyfiku. Na jej okrągłej, rumianej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Na pierwszy rzut oka przypominała dobroduszną, niegroźną starszą panią, ale mężczyzna wiedział, że to tylko pozory. Za długo już ją znał.

– Tak wcześnie do pracy, Filipie? – zagadnęła, nie kryjąc zaciekawienia w głosie.

Pani Skalska była osobą, która za punkt honoru wzięła dowiedzenie się wszystkiego o swoich sąsiadów. Chciała poznać każdy sekret, bez względu na to, czy komuś się to podobało czy nie. Jej ulubioną strategią było wpakowywanie się do mieszkania delikwenta z dużym talerzem cista lub udawanie, że coś zepsuło się w jej domu. Potrafiła zatrzymać ofiarę nawet kilka godzin, o czym nie raz przekonał się Filip. A z racji, że była na emeryturze, miała nadmiar wolnego czasu, którego nie potrafiła wykorzystać w pożyteczny sposób.

– Zmieniłem pracę – odpowiedział zgodnie z prawdą Filip. Nie widział sensu, by kłamać, pani Skalska i tak w końcu by się o tym dowiedziała. – Liceum znajduje się na Wojnowie, więc…

– To przecież na drugim końcu miasta! – przerwała mu podekscytowana, jakby to ona miała zacząć nową pracę. – Przynajmniej w końcu się ustatkujesz, młody człowieku. Liceum to poważna sprawa. Powinieneś też znaleźć żonę, do państwa Spławik spod siódemki przyjeżdża ich bratanica. Porządna panna, jest pielęgniarką.

– Mam jeszcze czas na szukanie żony. I przepraszam, ale muszę już jechać, nie chcę się spóźnić na rozmowę z dyrektorką, od tego zależy, czy zostanę przyjęty – dodał, wiedząc, że to spławi natrętną sąsiadkę, która zapewne kontynuowałaby rozmowę przez najbliższe dwie godziny.

– Lata lecą, ani się obejrzysz, a będziesz już za stary na założenie rodziny. Porozmawiam z nią w twoim imieniu i powiem, że chcesz umówić się na herbatę. Powodzenia, Filipie! – zawołała jeszcze za oddalającym się mężczyzną pani Skalska.

Filip cieszył się, że tym razem tak szybko udało mu się pozbyć sąsiadki. Miał jednak nadzieję, zapewne złudną, że w ramach rekompensaty nie naskoczy na niego za kilka dni oraz że da sobie spokój z tą pielęgniarką. Jeszcze mu tego brakowało, aby ktoś próbował swatać go na siłę.

Mimo wczesnej pory, na dworze było ciepło. Wiał przyjemny wietrzyk, który jeszcze bardziej rozczochrał włosy mężczyzny. Filip poszedł w stronę parkingu, już z daleka dostrzegając starego, czarnego golfa. Z radością usiadł za kierownicę i włączył radio, by muzyka chociaż trochę umilała mu długą jazdę.

Musiał zgodzić się z panią Skalską, liceum znajdowało się na drugim końcu miasta i czekała go długa droga. We wrześniu pogoda dopisywała, poza korkami nie było innych utrudnień. Jednakże nie wyobrażał sobie, jak będzie to wyglądało późną jesienią i zimą, gdy spadnie śnieg, a do pracy i tak będzie musiał dojechać na czas.

Żałował, że mieszkał tak daleko, ale gdy przyjechał do Wrocławia jako student, nawet mu przez głowę nie przyszło, że w przyszłości będzie pracować w takim miejscu. Wtedy w ogóle nie myślał o pracy, licząc na to, że pieniądze ze spadku starczą mu do końca życia. Ale nie wystarczyły, a rodzice jasno oznajmili, że nie dadzą ani grosza na utrzymanie dorosłego syna, który do tej pory tylko studiował i zapisywał się na przeróżne kursy, byleby nie zarabiać na własne utrzymanie.

Na miejsce zajechał na czas, ostatni odcinek drogi przebył bardzo szybko, bo zakorkowany był przeciwny pas, gdyż ludzie z tego odludzia jechali do swoich miejsc pracy w centrum. Uśmiechnął się w duchu na myśl, że gdy będzie wracać do domu także uniknie dodatkowego stania w korku, bo wszyscy będą jechać do domów.

Do przyczepionej do przedniego lusterka pluszowej świnki morskiej przymocował karteczkę z adresem szkoły, jednakże okazała się ona niepotrzebna. Już z daleka dostrzegł wyróżniający się na tle domów mieszkalnych budynek. Na początku Filip skręcił w złą uliczkę, gdyż okazało się, że aby dostać się do parkingu, należało skręcić trzy ulice dalej, by zajechać na tyły.

Bez problemu znalazł wolne miejsce na parkingu. Przynajmniej nie będzie musiał wyjeżdżać z domu wcześniej, by mieć gdzie zaparkować. Przy poprzedniej szkole, w której uczył, wybudowano plac mogący pomieścić góra pięć samochodów. Gdy zaczynał zajęcia o późniejszej godzinie, musiał korzystać z miejskiej komunikacji, co tylko frustrowało Filipa. W końcu po to miał samochód, by nim jeździć. Na szczęście tamta szkoła znajdowała się niedaleko domu.

Spojrzał w lusterko, ostatni raz przekrzywiając krawat. Przeczesał dłonią włosy, by jakoś się ułożyły, ale w efekcie nic się nie zmieniło. Zabrał z siedzenia obok neseser i wyszedł z samochodu. Chciał przyjrzeć się dokładniej budynkowi, gdy zorientował się, że otaczają go same najlepsze i najnowsze auta. Jego golf wyglądał przy nich, jakby tylko czekał na wywiezienie na złomowisko.

Miał nadzieję, że wynikało to z wysokich pensji nauczycielskich. Zdziwił się jednak, że pełnoletni uczniowie nie przyjeżdżali samochodami. Czyżby wszystko tak bardzo się zmieniło, odkąd on był nastolatkiem? Albo rodzice sami brali swoje auta, by dojechać do pracy? Może kiedyś się dowie.

Budynek był trzypiętrowy i zajmował duży obszar. Zbudowano go na kształt litery „X”. Cztery odnogi spotykał się w lekko zaokrąglonym środku. Ściany pomalowano na żółty kolor, który zdążył już wyblaknąć, przez co brzydko się prezentował. Płaski dach otaczała żelazna barierka. Gdy Filip spojrzał w górę, zobaczył jakąś postać stojącą przy balustradzie. Jednakże gdy mrugnął, ten ktoś zniknął, jakby nigdy go tam nie było. To musiało mi się przywidzieć, pewnie uczniowie mają zakaz wstępu na górę, pomyślał, ale nieprzyjemne wrażenie, jakby ktoś go obserwował, pozostało. Przez chwilę miał nadzieję, że w oknach dostrzeże poprzyklejane na szybach ozdoby, ale szybko skarcił się w duchu. To nie podstawówka. Szkołę otaczał spory teren. Część przeznaczono na różnego rodzaju boiska, ale kawałek obrosła trawa, na której postawiono kilkanaście ławek. Zapewne tutaj uczniowie spędzali dłuższe przerwy.

– Oby tylko nie było dyżurów na dworze – mruknął do siebie Filip.

Sprężystym krokiem udał się do głównego wejścia. Kątem oka zerknął na zawieszoną przy drzwiach tabliczkę – Liceum Ogólnokształcące im. świętej Hildegardy. Nie rozumiał, dlaczego szkole nadano imię jakiejś świętej, skoro była to zwyczajna publiczna placówka. Tak przynajmniej twierdziła wicedyrektorka, z którą odbył rozmowę kwalifikacyjną dwa dni temu. Nie spodziewał się, że tak szybko mu odpowiedzą, ale najwyraźniej dyrekcja musiała desperacko poszukiwać nauczyciela. Szczególnie że poprzednie spotkanie odbyło się w mieście, mężczyzna nie musiał przyjeżdżać tutaj.

Hol okazał się duży i jasny, głownie przez ilość okien. Można było się z niego dostać do wszystkich czterech skrzydeł budynku. Filip wiedział, że sekretariat i gabinet dyrektorki znajdują się na drugim piętrze, ale nie miał pojęcia, z której z pięciu klatek schodowych ma skorzystać. Na dodatek nie miał kogo zapytać. W pobliżu nie kręcił się żaden uczeń, zapewne w tym czasie trwały lekcje i wszyscy znajdowali się w klasach.

Obszedł hol kilka razy, poszukując jakiś wskazówek, ale nic nie znalazł. Skrzydła zostały oznaczone literami od A do E, ale na karteczce Filip zapisał jedynie numer pokoju. Zaklął w duchu. Nie miał innego wyjścia, jak iść po kolei na każde drugie piętro. Zerknął na zegarek, orientując się, że zostało mu dziesięć minut do spotkania wyznaczonego przez dyrektorkę. Jak jakiś dzieciak by się przydał, to go nie ma, pomyślał zirytowany, postanawiając zacząć od skrzydła A. I wtedy go zobaczył. Chłopaka wyłaniającego się ze skrzydła D, zmierzającego wprost w jego stronę.

– Przepraszam, gdzie znajduje się gabinet dyrektorki? – zagadnął Filip.

– Skrzydło C, to środkowe. Drugie piętro, numeru sali nie pamiętam, ale na drzwiach wisi tabliczka – odpowiedział, uważnie lustrując wzrokiem mężczyznę.

Filip poczuł się nieswojo pod natrętnym spojrzeniem ucznia.

– Dzięki – powiedział, szybko znikając na odpowiedniej klatce schodowej.

Dziwny chłopak miał rację. Filip przez sekundę zatrzymał się pod drzwiami, by ostatni raz przeczesać włosy, po czym zapukał. Usłyszawszy zaproszenie, wszedł do środka. Pomieszczenie było przestronne i przyjemnie urządzone. Ściany obklejoną lawendową tapetą, na podłodze położono puchaty dywan. Przy jednej ze ścian stały regały z dokumentami i książkami, na przeciwległej poza kilkoma obrazami jakiś ludzi, nie znajdowało się nic. Pod wychodzącym na parking oknem, na wprost drzwi umieszczono duże drewniane biurko, za którym siedziała dyrektorka.

Filip wyobrażał ją sobie zupełnie inaczej. Była to pulchna i niska kobieta, gdy wstała, sięgała wysokiemu mężczyźnie do połowy klatki piersiowej. Mogła mieć około pięćdziesięciu lat. Krótko ścięte włosy farbowała na blond. Poważny wyraz twarzy świadczył o tym, że nie znała takiego słowa jak pobłażliwość, szczególnie w stosunku do uczniów i nauczycieli. Mężczyzna już tęsknił za swoją poprzednią, lekko szaloną szefową, ale jak widać takich ludzi nie spotykało się w każdej wrocławskiej szkole. Uważnie otaksowała mężczyznę wzrokiem, zatrzymując się dłużej na krzywo zawiązanym krawacie i trampkach założonych do garnituru. Niezadowolona skrzywiła lekko nos.

– Profesor Amelia Szwarszczyk – przedstawiła się, wyciągając rękę.

– Doktor Filip Preisner. – Uścisnął dłoń dyrektorki, po czym usiadł na wskazanym przez nią krześle.

– Musi pan wiedzieć, panie Preisner, że nigdy nie zatrudniłam nowego nauczyciela tak szybko, jednakże sytuacja jest szczególna – powiedziała profesor Szwarszczyk, dokładnie akcentując każde słowo. – Nie ma pan dużego doświadczenia w nauczaniu, ale wierzę, że poradzi pan sobie, szczególnie że ma pan naprawdę godny podziwu dorobek naukowy i do tego tytuł doktora.

– Dziękuję – odpowiedział Filip. Na końcu języka miał pytanie, czy tytuł dyrektorki jest prawdziwy, czy jedynie umowny, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. To nie była odpowiedni chwila. Zależało mu, by dostać tę posadę.

– Zaczyna pan od dzisiaj, panie Preisner.

– Dz-dzisiaj? – jęknął mężczyzna z niedowierzaniem.

Dyrektorka spojrzała na niego groźnie, marszcząc brwi. Była niezadowolona, a to dopiero ich pierwsza rozmowa. Filip spróbował się uśmiechnąć, by rozładować atmosferę, jednak nie pomogło to w nawet najmniejszym stopniu, a wręcz pogłębiło złość.

– Tak, od dzisiaj – powtórzyła głośno i wyraźnie. – Chyba został pan o tym poinformowany na rozmowie kwalifikacyjnej.

Filip pokiwał głową, zgadzając się z kobietą. Jednakże w głębi ducha coś podpowiadało mu, że wpakował się w niezłe bagno. Nigdy nie przypuszczałby, że dostał pan tę posadę, o ile w środę profesor Szwarszczyk oficjalnie pana przyjmie było jednoznaczne z zaczyna pan pracę w środę, proszę się przygotować do przeprowadzenia pierwszych lekcji.

– Do końca tego tygodnia zapozna się pan z zasadami panującymi w tej placówce, pozna uczniów i sposób prowadzenia zajęć – kontynuowała z wyższością, dumnie unosząc głowę. – Natomiast w przyszłym zacznie się prawdziwa ciężka praca. Sposób prowadzenia przez pana zajęć będzie nadzorowany przez specjalną komisję nauczycielską. Jeżeli nie będziemy zadowoleni z efektów, wyrzucimy pana od ręki. Nie potrzebujemy tutaj ludzi, którzy nie spełniają naszych wymogów i swoim zachowaniem doprowadzą tę szkołę do ruiny. Czy wraziłam się jasno, panie Preisner?

– Tak, pani dyrektor – wydusił z trudem Filip.

Głośno przełknął ślinę, zastanawiając się, jakim cudem wpakował się w coś takiego. Już chyba wolał dzieciaki z podstawówki niż tyrana obserwującego każdy jego krok. Wielkie nadzieje pokładał w tej pracy, którą otrzymał z taką łatwością. Najwyraźniej to utrzymanie się na stanowisku było w tym liceum prawdziwym wyzwaniem. Jęknął w duchu, żegnając się ze swobodą i luzem, jakich spodziewał się po tej posadzie.

– Przejdźmy teraz do spraw formalnych – wyrwał go z zamyślenia głos zadowolonej z siebie dyrektorki.

~ * ~

Diana siedziała na podłodze, opierając się plecami o ścianę. Udawała, że czyta czasopismo naukowe, jednakże naprawdę zerkała w stronę siedzącego po przekątnej korytarza chłopaka. Żałowała, że Grześ nie usiadł obok niej, nie przeszkadzałaby mu w odrabianiu lekcji, z chęcią zaoferowałaby pomoc, gdyby nie chodziło o historię czy WOS. Postanowiła, że pójdą gdzieś razem po zajęciach klubu fizycznego. Na szczęście z Wojnowa można było wydostać się tylko jednym autobusem, więc jej nie ucieknie, chyba że znów ktoś po niego przyjedzie jak w poniedziałek.

Diana była dziewczyną średniego wzrostu, jednakże uważała, że jej sto sześćdziesiąt osiem i pół centymetra to stanowczo za mało. Gęste, rude włosy dzisiaj starannie uczesała w koński ogon. Na twarzy miała niewielką ilość piegów, w dzieciństwie zastanawiała się, czy istnieją sposoby, by się ich pozbyć, raz nawet próbowała zamalować je pisakiem. Jednak gdy dorosła, polubiła je, uznając, że dodają uroku. Nigdy się nie malowała, preferowała naturalność, twierdząc, że w tak młodym wieku te wszystkie kosmetyki tylko niszczą cerę.  

Ponownie spojrzała na Grzesia. Był ideałem każdej nastolatki. Wysoki i umięśniony. Brązowe, nieco dłuższe, sięgające do ucha włosy tylko dodawały mu uroku. Gdy się uśmiechał, ukazując równe, białe zęby, serce Diany przyspieszało swoją pracę. Trenował koszykówkę i należał do szkolnej drużyny, przez co dziewczyna pojawiała się na każdym meczu, kibicując mu z całych sił.

Postanowiła, że podejdzie do niego i zagada, gdy rozległ się dźwięk dzwonka obwieszczającego zakończenie lekcji. Diana zerwała się na równe nogi, zarzucając plecak na ramię. Kiedy drzwi klasy od fizyki otworzyły się, weszła do środka, nie czekając, aż wszyscy uczniowie wyjdą, niektórzy nawet nie zdążyli zacząć się pakować. Były to pierwszaki, więc tym bardziej się nimi nie przejmowała. Podeszła do biurka nowego nauczyciela, czekając, aż raczy ją zauważyć.

– Coś było niejasne na lekcji? – zapytał pan Preisner, próbując zapakować do neseseru jakąś grubą książkę. Nie udało mu się, więc z westchnieniem odłożył ją z powrotem na biurko.

– Nie miałam jeszcze z panem zajęć – wyjaśniła Diana. – Teraz odbywają się zajęcia klubu fizycznego.

– Och, tak, tak. To spadam i już wam nie przeszkadzam – wyjąkał nauczyciel, uśmiechając się. Dziewczyna uznała ten wyraz twarzy za głupkowaty, ale postanowiła nie komentować.

– Czyli nie będzie kółka fizycznego? – zapytał z nadzieją Grześ, który teraz wszedł do klasy.

– Nie martwcie się, w niczym wam już nie przeszkadzam, możecie spokojnie poczekać na nauczycie…

– To pan powinien prowadzić klub – weszła mu w słowo Diana.

– Ja?!

Preisner wyglądał, jakby ktoś walnął go mocno w głowę i ogłuszył. Wpatrywał się w uczniów z niedowierzaniem, czekając aż któreś z nich oznajmi mu, że to żart. Zaśmiał się krótko, ale widząc poważne twarze nastolatków, momentalnie przestał.

– To dopiero mój pierwszy dzień! Nie pisałem się na żadne dodatkowe zajęcia – rzekł z wyrzutem.

– Zaczął pan w środę? – zdziwił się Grześ.

– Też uważam, że to dziwne.

– To bez znaczenia – stanowczo ucięła dyskusję Diana. – Wyjaśnię panu, jak się sprawy mają. Proszę mnie przez chwilę uważnie posłuchać i nie przerywać – dodała, widząc, że nauczyciel otwierał usta, by coś wtrącić. – Zgodnie ze sto dziewiętnastym punktem regulaminu, w tej szkole z każdego przedmiotu może być prowadzone tylko jedno kółko. Do tej pory to pani Kleszczykowska prowadziła zajęcia klubu fizycznego, a skoro pan zajął jej miejsce, to powinien pan przejąć wszystkie jej obowiązki.

 – Idźcie do innego nauczyciela, na pewno znajdziecie kogoś, kto z przyjemnością poprowadzi klub. Chyba nawet po to macie tę salę laboratoryjną, prawda? Pamiętam, że ja takie doświadczenia miałem na pierwszym roku studiów.

Diana westchnęła głośno. Widząc, że Grześ tylko się uśmiecha, zamiast powiedzieć coś sensownego i zawalczyć o ich klub, postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Była osobą, która nigdy się nie poddawała, zawsze dopięła swego. Chociażby miała na drodze zostawić kilka przysłowiowych trupów.

– Po pierwsze z tego laboratorium korzysta się na normalnych lekcjach. Od kółka oczekujemy czegoś więcej niż wyznaczanie lepkości cieczy. Ale wracając do istotniejszego tematu, w tej szkole oprócz pana jest tylko jeden nauczyciel fizyki. Czasem mam wrażenie, że ta posada jest przeklęta – dodała, nie przejmując się szokiem, jaki wywołała ta informacja na Preisnerze. – Pan Ząbek uwielbia Newtona i jego zasady dynamiki. Potrafi od ręki wymyślić co najmniej pięć zadań z tej dziedziny. Nie chcemy spędzić tego dodatkowego czasu, rozmawiając o siedemnastowiecznym fizyku. Chcemy dowiadywać się więcej, dążyć do wielkości, bo to my w przyszłości będziemy budować ten kraj i dbać o to, by jak najlepiej się rozwijał!

– To ostatnie to zdanie Joaśki – wtrącił Grześ.

– Co to za znaczenie? – fuknęła w odpowiedzi Diana. – Podpisuję się pod tym obiema rękami. W każdym razie to pan jest naszą ostatnią i jedyną nadzieją. Nie może pan tak po prostu zmarnować naszej przyszłości, my tak bardzo chcemy się uczyć, nasze umysły są głodne wiedzy.

– Gadaj za siebie – wtrącił po raz kolejny Grześ.

– Mówisz tak, jakbyś był do tego zmuszany.

– Bo jestem – odpowiedział chłopak, nie przejmując się nauczycielem zawzięcie czochrającym włosy i mamroczącym coś niezrozumiałego pod nosem. – Rodzice jasno oznajmili, że mogę trenować koszykówkę tylko wtedy, gdy będę chodził także do klubu fizycznego. Mówiłem ci to w zeszłym roku.

– Ale nasze wspólne zainteresowania… – jęknęła rozczarowana Diana.

– Nie mamy takich.

– Widzisz, przykro mi – przejął inicjatywę Preisner, widząc, że dziewczyna ma zamiar kontynuować ten temat. Był zadowolony, że jakoś udało mu się z tego wyplątać. – Brak chętnych, brak kółka – rzekł, nie potrafiąc ukryć radości w głosie.

Nagle rozległ się głośny trzask. Wszyscy drgnęli, zastanawiając się, co mogło wydać tak dziwny dźwięk. Diana otwierała usta, by coś powiedzieć, gdy usłyszeli to po raz drugi. Tym razem mieli pewność, że cokolwiek to było, nie miało swego źródła na dworze, a tu, w budynku. I to bardzo blisko nich.

– To chyba dochodziło z zaplecza – powiedział niepewnie Grześ. – Może coś spadło z półki.

Nauczyciel otrząsnął się jako pierwszy. To przecież nie mogło być nic groźnego. Żył w realnym świecie, gdy otworzy drzwi prowadzące na zaplecze, nie wyskoczy na niego żaden zombie. Przełknął głośno ślinę, po czym powoli podszedł do drzwi znajdujących się po drugiej stronie biurka. Nacisnął klamkę i wszedł do środka, za nim podążyli Diana i Grześ.

Odetchnął z ulgą, widząc, że w środku nie znajdowało się nic niezwykłego. Zwyczajny kantorek służący do przechowywania książek czy innych przydatnych podczas lekcji pomocy naukowych. Już chciał się roześmiać z własnej głupoty, gdy huk rozległ się po raz trzeci. Nie mieli wątpliwości, że tu znajdowało się źródło dźwięku, jednak nie wiedzieli, co to mogło być. W tym samym momencie podłoga na środku pomieszczenia jakby lekko zafalowała, jednakże po mrugnięciu wszystko wyglądało zwyczajnie.

Wtedy trzasnęły drzwi. Wszyscy zadrżeli i powoli odwrócili się, by zobaczyć, co spowodowało ten hałas. Diana objęła w pasie nauczyciela, mając nadzieję, że mężczyzna obroni ją przed zagrożeniem. Grześ wziął z kąta miotłę. Pierwszy wyszedł z zaplecza, celując kijem w… najzwyklejszego chłopaka.

– Witam – powiedział niepewnie, chowając coś za plecami. – Jestem Oskar Hertman, chciałbym dołączyć do klubu fizycznego.

– Pierwszaków tu nie chcemy – odezwała się wojowniczo Diana, odsuwając się na krok od nauczyciela.

– W zeszłym roku my też byliśmy pierwszakami – rzekł Grześ, odłożywszy pospiesznie miotłę na miejsce, ale nikt go nie słuchał.

– Nie jestem pierwszakiem – wyjaśnił Oskar. – Druga klasa, profil matematyczno-fizyczny.

– Zabawne – prychnęła dziewczyna. – Ja chodzę do tej klasy i nigdy nie widziałam cię na oczy.

– Dlatego że dzisiaj przeniosłem się do tej szkoły, jestem nowy.

– To ty pokazałeś mi rano drogę! – zawołał Preisner, przypominając sobie, skąd znał tego chłopaka. – Eee, nieważne – dodał zmieszany, gdy trójka uczniów spojrzała na niego jak na idiotę.

~ * ~

Wiedziałam, że ostatecznie tak wyjdzie i pierwszy rozdział dodam dużo wcześniej niż planowałam. Ale napisałam, sprawdziłam i nie chce mi się dłużej trzymać go jedynie na dysku. Chciałam zawrzeć w rozdziale dużo więcej, ale wtedy byłby stanowczo za długi, a zależało mi na tym, aby zakończyć go tymi wydarzeniami. Dlatego zostawiłam to, co uważałam za najistotniejsze na sam początek.