Rozdział IX: Dlaczego Ziemia?

Z Dianą, Grzesiem i Kacprem rozstali się niedaleko przystanku tramwajowego. Początkowo Joasia oznajmiła twardo, że może sama wrócić do domu, w końcu wcale nie było późno i na ulicach nadal kręciło się mnóstwo ludzi, a przede wszystkim, w przeciwieństwie do innych, miała już ukończone osiemnaście lat. Jednakże Oskar się uparł, a ona nie miała sił, by się z nim spierać. Na dodatek zmęczenie powoli zaczynało dawać jej się we znaki. Wybrała się tylko do sklepu, a w efekcie zafundowała sobie całkiem długi spacer jak na swój stan i teraz przyszła pora, by ponieść konsekwencje. Na szczęście jutro była sobota, przez co nie opuści żadnych lekcji w szkole.

Szli w milczeniu, co bardzo Joasi odpowiadało. Nie miała ochoty na żadne dyskusje, musiała w spokoju przemyśleć to, co powiedział im Oskar. Co prawda z chęcią już teraz zadałaby kilka pytań, jednak wiedziała, że to w efekcie doprowadziłoby do długiej rozmowy, a na to nie miała już sił.

W tamtym momencie oddałaby wszystko, by nagle wpaść na mamę wracającą z pracy, która podwiozłaby ją do domu i oszczędziła dalszego wysiłku. Jednakże wiedziała, że było to niemożliwe i niemal graniczyło z cudem. Kobieta na pewno nadal była w szpitalu i nie wyjdzie stamtąd jeszcze przez kilka dobrych godzin. Dziewczyna nie sądziła, aby miała ją jeszcze dzisiaj zobaczyć, dopiero jutro zjedzą razem późne śniadanie i wymienią kilka zdań na temat tego, co wydarzyło się w minionym tygodniu. To był niezmienny schemat.

Mimo zmęczenia uśmiechnęła się w duchu na myśl, jak mama zareagowałaby, gdyby powiedziała jej, że na Ziemi znajduje się najprawdziwszy kosmita, który na dodatek chodzi do tego samego liceum co jej córka. Pewnie uznałaby, że jestem szalona albo mam gorączkę, pomyślała.

– Zatrzymajmy się na chwilę – powiedziała Joasia.

Oskar posłusznie spełnił prośbę, spoglądając na nią ze zdziwieniem. Było jej głupio, gdyż tak bardzo chciała uchodzić za normalną w oczach ludzi, którzy nie wiedzieli, co jej się przytrafiło. Jednak wiedziała, że nie dałaby rady dotrzeć do domu. A wolała dać odpocząć stopie kilkanaście minut, niż nagle paść na chodnik i wywołać wokół siebie jeszcze większe zamieszanie.

– Coś się stało? – zapytał z troską.

– Nie, ja… jakiś czas temu miałam drobną kontuzję – skłamała.

Miała nadzieję, że pod wpływem ostatnich zdarzeń Diana nawet nie pomyśli o tym, by wspomnieć Oskarowi, co wydarzyło się pod koniec pierwszej klasy. Na szczęście wścibska koleżanka nie chodziła jeszcze w tamtym czasie do liceum i nie znała wszystkich faktów. Lecz Joasia zdawała sobie sprawę, że nawet połowiczna prawda mogła wszystko zmienić. A tak bardzo by tego nie chciała.

– Z tego względu muszę trochę oszczędzać lewą nogę, a dzisiaj odrobinę przesadziłam z chodzeniem – dodała, nie patrząc Oskarowi w oczy, uznając, że chodnik wygląda znacznie ciekawiej. Już i tak było jej strasznie głupio.

Chłopak rozejrzał się dookoła, jakby nad czymś dumał. Następnie odwrócił się tyłem do dziewczyny i ugiął kolana, by łatwiej było jej wejść mu na barana.

– Wskakuj – zachęcił Joasię, widząc, że nadal stała w miejscu jak sparaliżowana.

– Oszalałeś, przecież nie będziesz mnie niósł przez całą drogę. Został nam jeszcze kawałek do przejścia – zaprotestowała.

– Chyba nie jestem tak silny – wyznał, ku zaskoczeniu dziewczyny. Z jej doświadczenia chłopacy zwykle przechwalali się swoimi umiejętnościami i wyolbrzymiali je, co czasem różnie się kończyło. Nawet po Oskarze nie spodziewała się takiej szczerości. –  Doniosę cię na przystanek, tam chwilę posiedzimy.

To zapewnienie i tak niezbyt przekonało Joasię. Przystanek tramwajowy znajdował się bardzo blisko, teoretycznie mogłaby się uprzeć i doskoczyć tam na jednej nodze. Ostatecznie jednak wdrapała się na plecy Oskara i pozwoliła, by ją zaniósł, modląc się w duchu, by przez przypadek jej nie upuścił lub się nie potknął i nie przewrócił, bo mogłoby się to dla nich źle skończyć.

Czuła się dziwnie, zdawało jej się, że wszyscy ludzie się na nich gapią, a od roku tak bardzo starała się unikać jakichkolwiek spojrzeń i bycia w centrum uwagi. Młoda kobieta, którą minęli, uśmiechnęła się do nich wesoło i puściła oczko do dziewczyny. Joasia zaczerwieniła się. Miała ochotę zakryć twarz włosami, ale bała się chociażby jedną rękę oderwać od chłopaka. W efekcie jedynie mocniej chwyciła go za szyję.

– Przecież cię nie zrzucę – rzekł Oskar ze śmiechem. Szturchnęła go kolanem, by jakoś zaprotestować przeciwko tej radości.

Z olbrzymią ulgą powitała moment dotarcia do celu. W końcu mogła zejść z pleców chłopaka i usiąść na bezpiecznej i stabilnej ławeczce. Oskar zajął miejsce obok niej, ale Joasia starała się na niego nawet nie patrzeć. W milczeniu obserwowała ludzi zgromadzonych na przystanku. Po kilku minutach nadjechał tramwaj i część osób wsiadła, inni wysiedli, by rozejść się we wszystkie strony. Pozostali czekali dalej. Niektórzy nerwowo zerkali na zegarki, jakby sam ten gest mógł przyspieszyć przyjazd kolejnego środka transportu.

– Mogę cię o coś zapytać? – przerwała ciszę Joasia.

Zorientowała się, że wyrwała chłopaka z zamyślenia, jednakże kiwnął głową, dając znak, że nie ma nic przeciwko. Przynajmniej póki nie usłyszy pytania, zadumała. Chociaż pewnie domyśla się, czego może dotyczyć.

– Dlaczego powiedziałeś nam to wszystko? Przecież dalej mogłeś wymyślić kolejne kłamstwo, jakąś wzruszającą, chwytającą za serce historię albo ostatecznie stwierdzić, że to twoja chora psychicznie babcia, która przekręca fakty czy żyje przeszłością – powiedziała dziewczyna. Chciała jeszcze dodać, że Diana na pewno podsunęłaby mu teraz znacznie więcej teorii, ale ugryzła się w język. Chociaż przez weekend miała zamiar zapomnieć o irytującej koleżance.

– Teoretycznie mogłem – zaczął mówić Oskar po chwili milczenia, obserwując tramwaj zatrzymujący się na przystanku naprzeciwko. – Ale miałem już dość brnięcia coraz głębiej w te kłamstwa. Uznałem, że lepiej bym zaryzykował i wszystko wam powiedział, narażając się na to, że uznacie mnie za dziwaka. To ciągłe udawanie przed wszystkimi było strasznie męczące, na każdym kroku musiałem się pilnować i uważać, co mówię, by się nie wydało. Na dodatek Diana w żaden sposób nie ułatwiała mi sprawy, a wręcz napastowała przy każdej nadarzającej się okazji.

– Chyba nie sądzisz, że teraz przestanie – prychnęła Joasia.

– Ale nie zaskoczy mnie tak jak dzisiaj – dodał Oskar, uśmiechając się nieznacznie. – Raz prawie mnie złapała na kłamstwie, a chodziło o drobnostkę. Teraz przynajmniej wiem, że nie muszę pilnować się na każdym kroku. Chociaż zastanawiam się, skąd znała mój adres.

– Zapytaj się – odparła obojętnie dziewczyna. – Założę się, że nie omieszka pochwalić się swoimi wyczynami. Będzie przy tym zadzierać nosa i mówić przemądrzałym tonem, by pokazać, że jest bystrzejsza od innych. Zastanawiam się, czy kiedyś do niej dotrze, że rzeczywistość jest całkowitym przeciwieństwem jej wyobrażeń o samej sobie.

Znów zamilkli. Joasia, by zająć czymś myśli, obserwowała eleganckiego mężczyznę w średnim wieku, stojącego po przeciwnej stronie torów tramwajowych. Co kilka sekund zerkał na zegarek, tupiąc przy tym energicznie nogą. Nawet z tej odległości słyszała stukot eleganckich butów. Już chciała skomentować jego zachowanie, ale wtedy do głowy przyszło jej inne pytanie. Dziwiła się samej sobie, że wcześniej na to nie wpadła.

– Dlaczego Ziemia? – zwróciła się do Oskara. Gdy odwróciła głowę, ze zdumieniem zorientowała się, że chłopak cały czas na nią zerkał. – We wszechświecie na pewno jest mnóstwo o wiele bardziej interesujących planet – dodała, ponownie przenosząc wzrok na zniecierpliwionego czekaniem mężczyznę.

– Mama dużo opowiadała mi o Ziemi – odezwał się po chwili zadumy. Na jego twarzy zagościł uśmiech spowodowany wspomnieniami miłych chwil z dzieciństwa – Sama kiedyś tutaj przyleciała i bardzo chciałem zobaczyć to miejsce na własne oczy. Co prawda zamierzałem wylądować mniej więcej w tamtym okresie, ale mnie wyrzuciło jakieś dwadzieścia lat w przód.

– To też ma jakiś związek z tym, że nie możesz wrócić, czy nie chcesz się przyznać, że w podróżach czasoprzestrzennych jesteś tak kiepski jak w bójkach?

– Sądzę, że to pierwsze – powiedział Oskar, po czym zaśmiał się krótko, jakby wspomnienie przegranej potyczki było dla niego czymś zabawnym. Joasia zupełnie tego nie rozumiała i nawet nie starała się zrozumieć. Postanowiła zliczyć to do dziwactw Neraviańczyków. – Cieszę się, że dołączysz do klubu fizycznego – zmienił nagle temat chłopak.

Dziewczyna przez kilka dobrych sekund wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Miała wrażenie, że się przesłyszała i Oskar nie wracał do zakończonego, nie wnoszącego nic do tej dyskusji tematu.

– Przecież ci mówiła, że nie mam zamiaru – rzekła twardo, licząc, że przez ton głosu zniechęci chłopaka do dalszego drążenia tej kwestii. – Chcę skończyć liceum bez angażowania się w jakiekolwiek dodatkowe zajęcia.

– Ale w końcu teraz trzymamy się razem. Przecież przyszłaś z nimi i wierzysz mi, a przynajmniej tak mi się wydaje – nie dawał za wygraną Oskar. – Wiem, co mówiłaś o doktorze Preisnerze, ale sama musisz przyznać, że to fajny nauczyciel i nawet już się trochę odnalazł w tej przerażającej, szkolnej rzeczywistości.

– Spotkanie jednej frajerki i dwójki jej cieni od razu mnie do nich zalicza, świetnie – prychnęła ironicznie.

Jednakże w przypadku doktora Preisnera musiała przyznać mu rację. Nauczyciel rzeczywiście starał się tak prowadzić zajęcia, by zaintrygować wszystkich uczniów, sprawić, by przedmiot uważany za najgorszy na świecie stał się przyjemny i zrozumiały. Co prawda nie każdy to doceniał, ale tak już było na świcie. Na dodatek dał jej piątkę ze sprawdzianu z grawitacji, mimo że w jednym miejscu specjalnie popełniła błąd.

– Niech ci będzie, z ciekawości przyjdę na jedne zajęcia. Jeśli mi się spodoba, to może zostanę – poddała się Joasia, starając się mówić obojętnym tonem.

Oskar w odpowiedzi uśmiechnął się od ucha do ucha. Dziewczyna po raz pierwszy dzisiaj widziała go w tak dobrym nastroju. Nawet z jego oczu całkiem zniknął smutek i zastąpiły go radosne iskierki. Szybko odwróciła głowę, nie chcąc patrzeć na jego szczęśliwą twarz. Czuła się głupio, nie mogła zmarnować szansy, by teraz odgrodzić się od tego wszystkiego i zapomnieć, co usłyszała od chłopaka. Bo jeśli Ziemianie także mogli podróżować w czasie, to może to być szansa dla niej, by naprawić to, co zaszło w przeszłości i odzyskać dawne życie.

– Ale ostrzegam, że wepchnę coś Dianie do gęby, jeśli zacznie się wymądrzać na każdym kroku. Albo poddam jakimś wymyślnym torturom – dodała, by chwilowo wyrzucić z głowy wcześniejsze myśli.

~ * ~

Kacper wszedł do domu. Cały czas myślał o tym, co usłyszał od Oskara. Wręcz nie mieściło mu się w głowie, że po Ziemi, ba!, po Wrocławiu mógł spacerować sobie kosmita. I to na dodatek taki pochodzący spoza Układu Słonecznego. Przecież żyli w dwudziestym pierwszym wieku, gdyby coś takiego było możliwe, to czy naukowcy już nie odkryliby sposobu na pokonanie czasu i przestrzeni albo chociażby nad tym nie pracowali?

Momentami miał wrażenie, że był to jakiś żart skierowany w jego stronę, jednakże szybko starał się wyrzucić ten pomysł z głowy. Zdążył już trochę poznać Oskara i wierzył, że kolega nie zrobiłby mu czegoś takiego. To samo mimo wszystko tyczyło się Diany, dziewczyna była bezpośrednia i gdyby coś do niego miała, powiedziałaby to wprost. Jak miało to miejsce w kwestii telefonu komórkowego.

Na dodatek to w jakiś sposób tłumaczyłoby wydarzenia mające miejsce w mieście i w szkole. Przecież sam widział, jak pani Kleszczykowska wchodziła do klasy, a potem jakby rozpłynęła się w powietrzu. I chyba wszyscy mieszkańcy Wrocławia widzieli, jak niebo w sierpniu stało się zielone. Może właśnie w ten sposób dało się to wyjaśnić. Kto wie, czy przybycie Oskara lub jego podróże w czasie nie wpłynęły jakoś na Ziemię i tak objawiały się efekty uboczne albo coś w tym stylu.

– Zostało jeszcze kilka kanapek z kolacji, jeśli masz ochotę – wyrwał Kacpra z zadumy głos babci.

Zobaczył, że kobieta wychyla się z kuchni, więc natychmiast ruszył w jej stronę. Kuchnia była niedużym, lecz na swój sposób przytulnym pomieszczeniem. Podłogę wyłożono ciemnymi kafelkami, natomiast ściany i sufit pomalowano na przyjemny dla oka żółty kolor. Było tu dość ciasno, przy dwóch ścianach z trudem upchnięto lodówkę, kuchenkę i dwie szafki. Natomiast do trzeciej dosunięto drewniany stół, przy którym stały trzy krzesła. W pomieszczeniu znajdowało się jedno okno, wychodzące na mały ogródek na tyłach domu.

Na stole stał już talerz z pięcioma kanapkami. Chłopak wątpił, by aż tyle zostało po kolacji, domyślił się, że babcia specjalnie przygotowała więcej, by miał co zjeść po powrocie. Z postawionego na kuchence czajnika już zaczynała unosić się para, a na szafce obok czekały dwa kubki, do których kobieta wsypywała herbatę.

Kacper usiadł na jednym z krzeseł i przez chwilę obserwował babcię. Była drobna i niska, sięgała chłopakowi zaledwie do klatki piersiowej. Siwe włosy zawsze ścinała na krótko, odkąd pamiętał nigdy ich nie farbowała, twierdząc, że nie widzi powodu, by wstydzić się swojego wieku. Była wręcz z niego dumna i nie pochwalała mody na to, by wyglądać coraz młodziej. Jej pyzatą twarz pokrywały liczne zmarszczki, miała zielone oczy, a na czubek spiczastego nosa zawsze zsuwały się staroświeckie okulary, zamocowane na łańcuszku przewieszonym przez szyję.

Mimo że wyglądała na drobną i niepozorną, to w jej piersi biło olbrzymie, pełne ciepła i miłości serce. To babcia i dziadek przygarnęli Kacpra do siebie, gdy miał sześć lat, a państwo Kornaccy postanowili wyjechać do Niemiec w poszukiwaniu lepszej pracy. Obiecali wrócić po syna, gdy już się tam ustabilizują, jednak nigdy to nie nastąpiło, na dodatek z czasem całkowicie zaprzestali jakiegokolwiek kontaktu. To dziadkowie dali chłopcu dom i go wychowali, starając się zapewnić wszystko, czego potrzebował, mimo że w domu nigdy się nie przelewało i nierzadko bywało naprawdę ciężko.

– Jak minęło spotkanie z kolegami? – zagadnęła babcia, stawiając na stole kubki z herbatą i dosiadając się do wnuka.

– Dobrze – odpowiedział, odgryzając kęs jednej kanapki.

– Chyba coś nie bardzo – stwierdziła po chwili, uważnie przyglądając się Kacprowi.

– To nie tak… – zaczął niepewnie, po czym zawahał się, nie wiedząc, jak dokończyć zdanie. Nie chciał okłamywać babci, a na dodatek nie potrafił teraz wymyślić dobrego kłamstwa.

Po raz pierwszy żałował, że babcia tak dobrze potrafiła go rozpracować i niemal zawsze wiedziała, gdy działo się coś złego. Przecież tym razem nie mógł jej powiedzieć, co naprawdę się wydarzyło. Nie sądził, by uwierzyła, że jego kolega ze szkoły to kosmita, który przemierza czasoprzestrzeń i przez przypadek utknął na Ziemi. Prawdę powiedziawszy, nie potrafił wyobrazić sobie żadnego dorosłego, który bez zastrzeżeń przyjąłby słowa Oskara.

Dopiero teraz Kacper zrozumiał, jak samotny musiał się czuć kolega, nie mogąc nikomu powiedzieć o tym, kim jest ani nawet poprosić o pomoc. W końcu nikt nie przyjąłby tego na poważnie, uznaliby, że to wynik szaleństwa lub głupi żart. Tak naprawdę nie był sobie w stanie wyobrazić sytuacji, w jakiej znalazł się Oskar. Podziwiał go, że do tej pory jakoś sobie radził i nie tracił nadziei, mimo że pierwszoklasista nadal uważał, że źle postąpił, oszukując panią Jabłońską.

– To ma związek z tą dziewczyną, która odprowadziła cię do domu? – powiedziała babcia, gdyż Kacper nadal milczał. Na twarzy kobiety pojawił się szeroki, lekko zawadiacki uśmiech.

 – Dianą? – rzekł zdezorientowany, dopiero po dłuższej chwili dochodząc do wniosku, co takiego babcia miała na myśli.

Z jednej strony chłopak cieszył się, że udało mu się wywinąć z rozmowy na temat Oskara, jednak z drugiej miał ochotę udusić koleżankę za to, że tamtego dnia po zajęciach klubu mimowolnie odprowadziła go pod dom, nie mogąc przestać gadać. Do autobusu wsiadła dopiero na pobliskim przystanku, ale i wtedy nie była usatysfakcjonowana, bo ciągle miała coś do powiedzenia.

– Zaproś ją, upiekę wtedy babeczki czekoladowe, które tak bardzo lubisz – zasugerowała babcia. – Albo idźcie razem do kina.

– My… Nie my… To tylko koleżanka, babciu – zaprotestował, dopiero po chwili będąc w stanie wypowiedzieć poprawnie zdanie.

– Młodzieńcza miłość jest taka śliczna – stwierdziła, całując wnuka w czoło. – Tyle o niej ostatnio opowiadałeś. Widać, że ci się podoba.

Kacper zaczął zastanawiać się, w którym miejscu to niby widać. Wcześniej przejdzie się nago po szkole, niż wyjdzie gdziekolwiek z Dianą. Dziewczyna ani trochę go nie interesowała, wręcz odpychała i onieśmielała swoim zachowaniem. A na dodatek świata nie widziała poza Grzesiem. Miał nadzieję, że babcia szybko wyrzuci z głowy te głupie pomysły i nie podzieli się nimi z dziadkiem, a koleżanka następnym razem zaczeka na autobus przy szkole.

~ * ~

Grześ nie spodziewał się, że kogokolwiek zastanie w domu i nie pomylił się. Domyślał się, że rodzice nadal są w pracy lub na mieście załatwiają jakieś inne sprawy, o których starali się nigdy nie rozmawiać przy synu. Chłopak przywykł już do takiego stanu rzeczy i przestało mu to przeszkadzać. Kiedyś czuł zazdrość, widząc, jak inni rodzice dużo bardziej martwią się i troszczą o swoje dzieci, ale to była już przeszłość.

Głównie z tego powodu zaczął chodzić na zajęcia z koszykówki. Dzięki temu mógł przebywać wśród ludzi, nie zamknięty w czterech ścianach własnego pokoju. Od zawsze uwielbiał trenować i żałował, że rodzice zmusili go do uczęszczania do klubu fizycznego w liceum, bo przez to tylko marnował czas, który mógł spożytkować w sali gimnastycznej. Diana ciągle powtarzała mu, że źle zrobił, wybierając klasę o profilu humanistycznym, bo gdyby poszedł razem z nią do matematyczno-fizycznej, pewnie daliby mu spokój. Jeszcze kilka godzin temu zgadzał się z jej stwierdzeniem, ale po rozmowie z Oskarem przestał żałować. To, co usłyszał, zmieniło wszystko.

Grześ wszedł do salonu, starając się ignorować zimny, surowy wystrój pokoju. Nawet widoczna z okien panorama Wrocławia nie była w stanie dodać pomieszczeniu ciepła. Pani Hornich uparła się, by ściany pomalować na śnieżnobiały kolor, a podłogę wyłożyć bardzo ciemnym drewnem. Kanapy i fotele ustawione wokół wiszącego na ścianie telewizora zostały obite białą skórą. Stolik do kawy był czarny, jednak jego blat wykonano ze szkła, które zostało już w kilku miejscach porysowane, mimo że mebel kupiono zaledwie niecałe pół roku temu. Z sufitu zwisał kryształowy żyrandol, jednakże nigdy z niego nie korzystano, oświetlając pokój okrągłymi, na pierwszy rzut oka wyglądającymi jak ozdoby, lampami, umocowanymi na ścianach.

Chłopak kątem oka zerknął na piękny, czarny fortepian, stojący pod jedną ze ścian. Za każdym razem, gdy na niego patrzył, robiło mu się żal instrumentu. Pełnił jedynie funkcję dekoracyjną, ponieważ w rodzinie Hornichów nikt nie interesował się muzyką i nie potrafił na nim grać. Grześ jako dziecko marzył, że to zmieni, ale ostatecznie nic z tego nie wyszło. Rodzice odmówili zapisania go do szkoły muzycznej, twierdząc, że to tylko marnuje czas, a zdobyta wiedza na nic by mu się nie przydała w dorosłym życiu.

  Nastolatek podszedł do elektrycznego kominka, obok którego postawiono kilka foteli. W teorii miał być to przytulny kącik, jednak w efekcie nic z tego nie wyszło. Na gzymsie w identycznych, okrągłych, srebrnych ramkach ustawiono zdjęcia. Każdy członek rodziny Hornichów miał tutaj swoje miejsce. Z tego, co Grześ się dowiedział, wyjątek stanowiła jakaś dalsza kuzynka taty, która sprzeciwiła się rodzicom i wstąpiła do zakonu, by potem jako misjonarka wyjechać za granicę pomagać biednym i potrzebującym. Czasem chłopak dziwił się, że rodzice nie postanowili stworzyć na ścianie drzewa genealogicznego, z którego wyrzucaliby krewnych, którzy nie podzielali ich idei, niczym w Harrym Potterze.

Grześ spojrzał na fotografię starszego mężczyzny o dorodnych, siwych wąsach. Uwieczniono go z poważnym i surowym wyrazem twarzy, jednak nastolatek wiedział, że jego dziadek nie był taki przez cały czas. Potrafił się śmiać i zawsze dobrze się razem bawili. Przynajmniej, aż stary pan Hornich nie zachorował i nie został na stałe przykuty do łóżka, później całkiem stracono z nim kontakt i istniał na świecie jedynie dzięki podtrzymującym jego życie maszynom. W końcu zmarł na początku lipca tego roku.

Chłopakowi ciężko było się pogodzić ze śmiercią dziadka, często przeglądał stare fotografie, by nie zapomnieć twarzy mężczyzny i przypomnieć szczęśliwe dni z dzieciństwa. Jednakże teraz miał zupełnie inny powód.

Odkąd pamiętał dziadek zawsze opowiadał mu przeróżne, barwne historie. Grzesiowi sprawiały one niesamowitą przyjemność i pobudzały wyobraźnię, jednak nigdy, ani przez ułamek sekundy w nie nie wierzył. Nawet jako małe dziecko wiedział, że podróże w czasie to jedynie pragnienie człowieka, które nigdy nie zostanie urzeczywistnione. Było to możliwe tylko w książkach czy filmach.

Teraz po raz pierwszy zrozumiał, dlaczego dziadek opowiadał o tym z powagą, tłumacząc wszystko w taki sam sposób jak wtedy, gdy mówił o faktach potwierdzonych przez naukowców. Grześ zrozumiał, że mężczyzna wiedział, że było to możliwe, kto wie, czy nawet nie spotkał kogoś takiego jak Oskar, potrafiącego naginać czas i przestrzeń wedle własnej woli.

Grześ zacisnął mocno powieki, czując, że w oczach zbierają mu się łzy. Nie chciał teraz płakać, mimo że był sam i nie musiał przejmować się natarczywymi pytaniami rodziców. Bardzo żałował, że dziadek już nie żył, że nie mógł z nim o tym wszystkim porozmawiać, wyjaśnić, czego się dowiedział.

– Czy byłbyś w stanie pomóc Oskarowi? – szepnął do mężczyzny na fotografii, żałując, że uwieczniony na zawsze na kawałku papieru obraz dziadka nie mógł mu odpowiedzieć.