Rozdział V: Odrzucona propozycja

Filip leżał na kanapie, wpatrując się tępo w sufit. Była sobota, w końcu miał chwilę wytchnienia i z chęcią w ogóle nie wstawałby z łóżka, ale o dwunastej zrobił się głodny i to przesądziło sprawę. Jednak po posiłku nadal nie chciało mu się nic robić, więc położył się w salonie i zajadał rodzynki w czekoladzie.

Powinien przygotować się do prowadzenia zajęć w przyszłym tygodniu, mógł założyć się o wszystko, że tym razem nie obejdzie się bez wizytacji komisji. Jednak nie miał na to ochoty. Była jeszcze cała niedziela na wszelkie przygotowania, bardzo dużo czasu.

Od kilku dni ciągle wracał myślami do kwestii podłogi na zapleczu oraz zniknięcia poprzedniej fizyczki. Próbował wyrzucić to z głowy, wrócić do swojego normalnego życia, ale stawało się to trudniejsze. Coraz częściej zgadzał się z punktem widzenia Diany i dochodził do wniosku, że musiała za tym kryć się jakaś tajemnica. Coś, co próbowano zatuszować, by nie dostało się do opinii publicznej. Możliwe, że profesor Szwarszczyk o wszystkim wiedziała, ale grała głupią przed Filipem. Kto wie, czy nie udałoby się dyrektorce oszukać mężczyzny, gdyby Kacper nie poparł Diany na zajęciach klubu. Miał pewność, że chłopak nie zmyślał, a zrelacjonował wydarzenia, których był świadkiem. A to dawało do myślenia.

Do tego dochodziła jeszcze jedna kwestia – rodzina Grzesia. Odkąd Filip przeprowadził się do Wrocławia i zaczął studia, wiedział, że firma państwa Hornich jest wysoko lokowana na europejskim i światowym rynku. Ale od ośmiu dni pracy w liceum to nazwisko pojawiało się niemal na każdym kroku.

To pan Hornich wkładał najwięcej pieniędzy w utrzymanie szkoły i wysokiego standardu kształcenia. To do niego należała decyzja o utworzeniu zajęć pozaszkolnych, nawet gdy nie było regulaminowej liczby chętnych. Hornichowie wydali decydującą opinię o zielonym niebie i nie zdziwiłby się, gdyby to oni zostali pierwsi poinformowani przez profesor Szwarszczyk o zniknięciu pani Kleszczykowskiej.

Może przekupili rodzinę, by nie informowała policji, mają wystarczającą ilość pieniędzy, zadumał Filip, zarazem nie będąc pewnym, czy nie wysuwa za daleko idących wniosków.

Przemyślenia mężczyzny przerwał dźwięk dzwonka. Jęknął przeciągle, gdyż tak dobrze mu się leżało na kanapie, a teraz musiał wstać. Teoretycznie nie musiał, bo nikogo się nie spodziewał przed siedemnastą, ale w sobotę po domach chodzili sprzedawcy jajek, dzięki czemu nie musiał pamiętać o kupowaniu ich w sklepie. W lodówce powinien mieć jeszcze kawałek boczku, więc usmaży jajecznicę na poprawienie humoru.

Podciągnął spodnie od piżamy, które spadły mu do połowy pośladków, po czym przeciągnął się i poczłapał do drzwi. Chwycił po drodze marynarkę, w której miał portfel. Jednak gdy zobaczył osobę stojącą w progu, ponownie jęknął, żałując, że w ogóle wstawał, a przede wszystkim, że był tak głupi i nie spojrzał przez judasza.

– Dzień dobry, Filipie, przyniosłam ci pierogi – zawołała wesoło pani Skalska, pokazując ogromny talerz, który trzymała w rękach. – Ty jeszcze w piżamie! Tak nie można żyć, młody człowieku. Na zegarach jest już prawie druga! I jeszcze bez papci – dodała, widząc bose stopy mężczyzny. – Przeziębisz się i dopiero zaczniesz narzekać, a będzie to tylko i wyłącznie twoja wina.

Nie czekając na zaproszenie, minęła mężczyznę w progu i weszła do mieszkania. Rozglądała się dookoła, z niezadowolenia marszcząc brwi. Zawsze miała tysiące uwag do wystroju oraz jej zdaniem panującego wokół nieporządku.

– Kiedyś wybijesz sobie zęby, bo potkniesz się o te porozrzucane wszędzie trampki – powiedziała, zgrabnie omijając niebezpieczne przeszkody. – Przyniosłam ci obiad, gdyż wiem, że w tych szkolnych stołówkach nigdy nie podają niczego zdrowego. Zawsze powtarzałam moim dzieciom i wnukom, że nie mają tykać tego niby jedzenia. To sama chemia, ale dopiero ostatnio zrobiło się o tym głośno.

Filip poczłapał z powrotem na kanapę, rzucając marynarkę na podłogę w przedpokoju. Zignorował sąsiadkę, która teraz wpakowała się do kuchni i zabrała za podgrzewanie pierogów. Zawsze przynosiła zimne jedzenie, by znaleźć pretekst do dłuższego dręczenia mężczyzny. Przeklinał w duchu, że nie sprawdził, kto dzwonił. Nie był w humorze na żadne wizyty, a już szczególnie natrętnej pani Skalskiej.

– Jak możesz otaczać się takim bałaganem? – rzekła z dezaprobatą, wchodząc do salonu i spoglądając na porozrzucane wszędzie notatki.

– Przygotowuję się do zajęć. W przyszłym tygodniu na pewno czeka mnie wizyta komisji – mruknął w odpowiedzi, mając złudną nadzieję, że jednak się mylił.

– I to powoduje stan depresyjny? Na pewno dobrze ci pójdzie, widzę, że w końcu na czymś ci zależy i nie rzuciłeś tej posady po dwóch tygodniach, jak poprzedniej. Stała praca to podstawa dobrego i szczęśliwego życia.

– Niech pani nie mówi hop, jeszcze nie minęły dwa tygodnie. W każdej chwili mogę zrezygnować.

Dobrze wiedział, że nie miało to wiele wspólnego z prawdą. Gdyby rzeczywiście chciał odejść, zrobiłby to w środę na kółku fizycznym.

– I znów leżysz? – powiedziała pani Skalska, nie kryjąc nagany w głosie. – Weź zimny prysznic, od razu postawi cię na nogi i przywróci radość życia. Ta ospałość może być też powodem złego odżywiania. Widziałam, że w lodówce nie masz prawie nic z wyjątkiem piwa!

– Kolega ma przyjść wieczorem na mecz – wyjaśnił Filip, obserwując, jak sąsiadka zabiera się za zbieranie papierów i układanie ich schludnie na ławie. Przy okazji poświęcała chwilę, by przyjrzeć się, co zostało napisane na każdej kartce.

– W tym tygodniu rozmawiałam z bratanicą państwa Spławik.

– Nie jestem zainteresowany swatami – jęknął mężczyzna, marząc o tym, by sąsiadka już sobie poszła i pozwoliła mu zjeść pierogi i resztę rodzynek w spokoju.

– Nie mów bzdur, Filipie. Skoro sam nie potrafisz znaleźć sobie żony, to życzliwi przyjaciele powinni ci w tym pomóc.

Mężczyzna chciał powiedzieć, że pani Skalska nie zalicza się do grona jego przyjaciół ani nawet znajomych, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. I tak nie miał zamiaru się z nikim spotykać, więc to jej sprawa, że marnowała czas, rozmawiając z potencjalnymi kandydatkami na żonę. A gdyby zaczął się z nią kłócić, to spędziłaby w jego mieszkaniu znacznie więcej czasu niż zamierzała, by udowodnić, że to ona zawsze miała rację.

– Patrycja Hornich to naprawdę miła dziewczyna, zgodziła się pójść z tobą na herbatę. Powiedziała, abym przekazała ci jej numer, byś mógł do niej zadzwonić.

– Hornich?! – zawołał Filip z ożywieniem, automatycznie siadając na kanapie. – Zmieniłem zdanie i jednak się z nią spotkam – powiedział ku zadowoleniu sąsiadki.

W głębi ducha liczył na to, że kobieta była blisko spokrewniona z Grzesiem. Chciał dowiedzieć się o tej rodzinie jak najwięcej, a głupio byłoby wypytywać ucznia. Może dzięki Patrycji uda mu się znaleźć racjonalne odpowiedzi i raz na zawsze przekreślić paranormalne teorie Diany. Jednak do tego czasu postanowił profilaktycznie nie wchodzić na zaplecze. Nie warto kusić losu i narażać się na zniknięcie.

~ * ~

Stołówka była dużym pomieszczeniem, mieszczącym się na pierwszym piętrze bloku E. Podłogę wyłożono ciemnymi kafelkami, a ściany pomalowano na przyjemny dla oka jasnozielony kolor. Po jednej stronie znajdowały się duże okna, wychodzące na boisko, natomiast naprzeciwko okienko do wydawania posiłków oraz sklepik, w którym można było dostać wszystko, czego potrzebowało się w liceum, począwszy od jedzenia i picia, a skończywszy na artykułach papierniczych.

Stołówka została podzielona na dwie części. W jednej ustawiono liczne drewniane stoliki, przy których siadały osoby chcące zjeść obiad, natomiast w drugiej niskie ławy oraz kanapy i fotele. To w tym miejscu podczas dłuższych przerw uwielbiali przebywać uczniowie, szczególnie, gdy na dworze padał deszcz lub było zimno. Jednakże należało być członkiem elity, aby móc tu przebywać. Nawet jeśli ktoś miał szczęście i zajął fotel jako pierwszy, to mógł zostać przegoniony przez maturzystów lub sportowców.

Joasia siedziała na jednym z foteli, nie przejmując się tym, że w każdej chwili mogła zostać stąd wyrzucona. W pierwszej klasie należała do elity i przyzwyczaiła się, że w tym liceum może pozwolić sobie na więcej. Sama niejednokrotnie przeganiała stąd innych. Lecz te czasy już się bezpowrotnie skończyły. Postanowiła, że osobiście nie doświadczy takiego poniżenia. Zignoruje ewentualnych natrętów, nawet jeśli zaczną się z niej wyśmiewać. Była tu pierwsza i nie miała zamiaru ruszać się stąd do końca przerwy.

Założyła za ucho kosmyk włosów, całą siłą woli zmuszając się do tego, by nie wyjąć gumki i nie związać ich w koński ogon. Jednakże nie mogła uwierzyć, że nikt nie zwrócił uwagi na to, że się pofarbowała. Była naturalną blondynką, a teraz stała się szatynką. Próbowała w ten sposób pokazać bunt wobec niesprawiedliwości, która ją spotkała, ale poniosła klęskę. Mama wróciła do domu, gdy dziewczyna już spała, rano też się nie widziały. W szkole prawie z nikim nie rozmawiała, ale i tak nie usłyszała żadnego komentarza na temat swojego wyglądu. Nawet od nauczycieli! Zastanawiała się, czy lepszym rozwiązaniem nie byłoby ścięcie się na krótko lub całkowite ogolenie głowy. Może wtedy ktoś by to dostrzegł.

Joasia próbowała skupić się na rozwiązywaniu zadania domowego z angielskiego, ale średnio jej to wychodziło. Ciągle rozglądała się dookoła, obserwując, czy nie przyszła Marcela z przyjaciółkami, by spróbować ją stąd wygonić, oraz myślała o tym, że nikt nie zwrócił uwagi na jej bunt. Jednakże pocieszała się tym, że w niektórych przypadkach rodzina i nauczyciele dostrzegali to, gdy było już za późno.

Nagle zorientowała się, że ktoś wygodnie rozsiadł się w fotelu naprzeciwko niej i, głośno szeleszcząc, zaczął otwierać bueno. Podniosła głowę z niedowierzaniem, wpatrując się w bezczelnego chłopaka. Poznała Brytyjczyka od razu, bo w ostatnim czasie był główną atrakcją liceum.

– Chcesz? – zapytał.

Wyciągnął w jej stronę jeden z czekoladowych batoników. Przez chwilę Joasia miała wrażenie, że zaraz wyjdzie z siebie. Czy w ten sposób chciał się z niej śmiać? A może uznał, że gapiła się na bueno, bo w ten sposób wyłudzała od innych słodycze lub była uzależniona od czekolady?

Już chciała powiedzieć, by się od niej odczepił, używając przy tym co najmniej trzech wulgaryzmów, również w ramach buntu, ale wtedy dostrzegła siniak wokół oka chłopaka. Doszła do wniosku, że musiał być świeży. Westchnęła zrezygnowana, dopiero po chwili orientując się, że miała powstrzymywać się od takich reakcji i być twarda i niewzruszona.

– Biłeś się na terenie szkoły? – spytała Joasia.

– Nie, dorwali mnie na chodniku – wyznał chłopak. – Chyba nie są tak głupi, chociaż na takich wyglądają. Kurczę, nie sądziłem, że naprawdę mają zamiar mnie pobić za tamto, no i nie jestem zbyt dobry w bójkach. Szczególnie trzech na jednego.

– Trzeba było się nie wtrącać – stwierdziła obojętnie.

– Nie będę stał obok, gdy znęcają się nad innymi!

– Jak chcesz. Ej, a tak w ogóle, to nie pozwoliłam ci tu usiąść. Chcę być sama, więc idź stąd.

– Ładniej było ci w jasnych włosach – rzekł niespodziewanie, po czym uśmiechnął się przyjaźnie.

Joasia czegoś takiego w ogóle się nie spodziewała. Jej policzki przybrały odcień szkarłatu. Starała się to jakoś zasłonić włosami, ale końcowy efekt pozostawiał wiele do życzenia W tamtej chwili wolałaby sama wyjść ze stołówki, ale to oznaczałoby, że stchórzyła, więc została.

Bez słowa obserwowała, jak chłopak wygodnie rozsiada się w fotelu. Następnie położył przed nią jeden batonik, chociaż wcale go nie chciała. Drugi odpakował z papierka i ugryzł ze smakiem, głośno chrupiąc.

– Uwielbiam ten krem – wyznał z błogim uśmiechem. – Tak w ogóle, to jestem Oskar.

– Wiem, wszyscy o tobie mówią.

– Nie zwróciłem uwagi – stwierdził zaskoczony tą informacją, ignorując Joasię kręcącą z niedowierzania głową. – Ale to chyba bez znaczenia. Zresztą, tak naprawdę chciałem cię zapytać, czy nie zechciałabyś dołączyć do klubu fizycznego.

– Słucham?

– Czy nie zechciałabyś dołączyć do klubu fizycznego? – powtórzył Oskar, nie rozumiejąc pytania dziewczyny. – Zajmujemy się teraz układami elektronicznymi, doktor Preisner…

– Nie dołączę do klubu, którym opiekuje się ten kretyn! – przerwała ostro, nawet nie starała się ukryć wściekłości w tonie głosu. – Pewnie dostał tę posadę po znajomości, bo nikogo normalnego nie przyjęliby po kilku dniach od zwolnienia stanowiska. Wątpię, aby profesor Szwarszczyk przyjęła jakiegoś swojego niedorozwiniętego psychicznie kuzyna czy kogoś w tym stylu, więc zapewne jest spokrewniony z Hornichami lub do tej pory dla nich pracował.

Oskar wyglądał na zaskoczonego tym wybuchem, co bardzo spodobało się dziewczynie. Miała nadzieję, że to zrazi go do niej i da spokój. Na Kaśkę z jej obecnej klasy zadziałało i od miesiąca ani razu się do Joasi nie odezwała. Jednakże chłopak nie ruszył się z miejsca. Ze spokojem wrzucił do ust ostatni kawałek batonika.

– Chyba coś mi umknęło – stwierdził, gdy przełknął to, co miał w ustach. – Rozumiem, że masz swoje powody, by uważać doktora Preisnera za, jak to ujęłaś, kretyna. Ale co ma do tego rodzina Hornichów?

Teraz Joasia wyglądała na zaskoczoną. Patrzyła na Oskara z nadzieją, że zaraz krzyknie, iż żartował, by ją dodatkowo zdenerwować, ale nic takiego się nie stało. Westchnęła, zastanawiając się, co on robił, odkąd się tu przeniósł.

– Na pewno jesteś Oskarem Hertmanem, a nie obcym z innej planety? No nic, wyjaśnię ci to, skoro nikt nie zrobił tego do tej pory ani sam się nie zorientowałeś. Wszystkie pierwszaki już pewnie wiedzą, jak się sprawy mają, w końcu tego uczysz się tutaj podczas pierwszego tygodnia i zapamiętujesz do matury. Hornichowie mają w garści dyrektorkę, to oni podejmują najważniejsze decyzje związane ze szkołą i nie chodzi tu tylko o kwestie finansowe i układy z miastem, by zatrzymać budynek w całości. Nieoficjalnie jest to szkoła prywatna Edwarda Hornicha, z tym wyjątkiem, że uczysz się za darmo. Więc jeśli brakuje wam członków w klubie, to wyślijcie Grzegorza do profesor Szwarszczyk. Zgodzi się na wszystkie nagięcia regulaminu, gdy tylko zobaczy go w drzwiach gabinetu.

– I nikt się nie sprzeciwia? – zdziwił się Oskar. – Rodzice? Nauczyciele?

– Po co? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Joasia. – Nikt nie łamie tu prawa, nic złego się nie dzieje, na granicy normalności – dodała, wskazując podbite oko chłopaka. – Normalna szkoła, na dodatek zapewniająca wysoki poziom nauczania, więc tylko chwalić. Zresztą, oficjalnie nazwisko Edwarda Hornicha nigdzie nie figuruje, więc nie można się do niczego przyczepić.

– Skąd to wiesz?

– Nie twój interes – zbyła go dziewczyna.

Oskar jęknął zawiedziony, opadając na fotel. Jednak po chwili wyprostował się i uśmiechnął szeroko, machając w stronę kogoś, kto musiał wejść do stołówki. Zaciekawiona dziewczyna odwróciła się, by zobaczyć tę osobę i od razu tego pożałowała. Przy sklepiku stała Marcela wraz z trzema przyjaciółkami – Zuzą, Urszulą i Iwoną. Kozłowska odmachała chłopakowi, po czym figlarnie puściła do niego oczko. Jej nie zaszczyciła nawet jednym spojrzeniem, chociaż w pierwszej klasie były niemal nierozłączne. I gdyby wszystko potoczyło się inaczej, może to Joasia byłaby teraz przewodniczącą żeńskiej sekcji gimnastycznej.

– Wszystko dobrze? – przywrócił ją do rzeczywistości zatroskany głos Oskara.

Joasia wytarła oczy wierzchem dłoni, starając się ukryć, że zaszkliły się w nich łzy, po czym odwróciła się od uśmiechniętych i zadowolonych z życia dziewczyn. Oddałaby wszystko, byleby móc być teraz z nimi. Ale straciła wszystko, całe swoje dotychczasowe życie.

– Flirtujesz ze wszystkimi dziewczynami? – fuknęła, starając się ukryć smutek i żal. – Nie jestem głupią blondynką, nie jestem też jak one, więc zostaw mnie w spokoju! Batonem też się możesz wypchać, nic od ciebie nie chcę!

Oskar patrzył na dziewczynę z otwartymi ustami, dopiero po chwili zorientował się, co robił i je zamknął. Jednakże nadal najprawdopodobniej nie potrafił znaleźć odpowiednich słów, by odpowiedzieć, bo się nie odzywał. Joasia zignorowała go i zaczęła pakować do plecaka podręcznik od angielskiego, mając dość towarzystwa Brytyjczyka.

– Zostanę gejem – odezwał się, gdy Marcela wyszła ze stołówki. – Zawsze wydawało mi się, że mniej więcej znam się na kontaktach z dziewczynami, ale się pomyliłem.

Joasia chciała całkiem zignorować jego głupie i bezsensowne gadanie. Już prawie wstawała, by iść pod klasę, w której za dziesięć minut miała odbyć się następna lekcja, ale nie potrafiła powstrzymać się od komentarza.

– Nie można zostać gejem. Albo nim jesteś, albo nie. Nie oszukasz natury i nagle nie zmienisz popędu seksualnego, co najwyżej możesz dopiero odkryć, że jednak wolisz chłopców, ale w twoim wypadku to niemożliwe, bo z daleka widać, że podobają ci się dziewczyny – zakończyła ostro, kładąc największy nacisk na ostatnią część zdania.

– Zawieram nowe znajomości – bronił się przed oskarżeniami Oskar. – Jestem tu nowy i nikogo nie znam. A nie mogę wiecznie przebywać z Dianą, bo dostanę na głowę.

Joasia i tak nie uwierzyła chłopakowi. Była pewna, że świadomie flirtował z Marcelą, bo mu się podobała i może nawet chciał umówić się z nią na randkę. Jednakże z drugiej strony zrobiło jej się żal Oskara. Niektórzy nie potrafili wytrzymać pięciominutowej rozmowy z Dianą, czy przebywania z nią w jednym pomieszczeniu przez kilkanaście, a on nie dość, że chodził z nią do tej samej klasy, to jeszcze z własnej woli zapisał się do klubu fizycznego.

– Zrezygnuj z kółka i zapisz się na zajęcia sportowe, znajdziesz nowych znajomych, a ona szybko się od ciebie odczepi – powiedziała, sama się sobie dziwiąc, że dawała mu dobre rady.

– Też możesz się zapisać do sekcji gimnastycznej – stwierdził Oskar, a Joasia miała wrażenie, że momentalnie serce zaprzestało pracy i nie pompowało już krwi. – Widziałem, jak na nie patrzyłaś. Przecież każdy może zapisać się na zajęcia dodatkowe i spróbować swoich sił.

Dziewczyna spuściła głowę, woląc patrzeć na swoje kolana niż uśmiech na twarzy chłopaka. Zacisnęła mocno pięści, gniotąc materiał tuniki. Starała się opanować, ale łzy i tak po chwili popłynęły po jej policzkach. Załkała cicho, chcąc wyparować ze stołówki. Zawsze starała się być silna, tłumić emocje głęboko w sobie, ale tym razem nie wytrzymała.

Po chwili Oskar usiadł na brzegu fotela i objął ją ramieniem. Początkowo chciała się wyrwać, ale ostatecznie uległa, pozwalając, by chłopak przez chwilę lekko gładził jej ramię.

– Przepraszam, nie chciałem powiedzieć nic złego – powiedział.

Podał Joasi chusteczkę, którą przyjęła z wdzięcznością. Wytarła łzy i głośno wydmuchała nos. Po chwili lekko odtrąciła Oskara, chcąc, by wrócił już na swój fotel. Czuła się głupio i nieswojo, gdy znajdował się tak blisko i zachowywał się w taki sposób. Chłopak najwyraźniej zrozumiał sugestię, gdyż ponownie przeniósł się na miejsce naprzeciwko.

– Zapomnij o tym – mruknęła cicho, mając nadzieję, że gapie siedzący nieopodal nie rozgłoszą zaraz na całą szkołę, że pobeczała się w stołówce. – Ale wracając do twoich niedorzecznych teorii, jeżeli nie jesteś w czymś dobry, to nie możesz należeć do kółka, bo cię wyrzucą, bądź nie przyjmą podczas przesłuchania. Istnieją tylko dwa wyjątki – klub fizyczny i teatralny.

– Jakby ktoś bardzo chciał, to dałby radę – nie dawał za wygraną Oskar, a Joasia zastanawiała się, skąd brał się u niego ten upór.

– Niestety, muszę cię rozczarować. Mała Krysia, nazywaliśmy ją tak, bo nie miała nawet metra czterdzieści, angażowała się we wszystko i zostawała wyrzucana. W sportach była beznadziejna, gdy zajmowała się kwiatami, to więdły, nie potrafiła napisać porządnego artykułu do szkolnej gazetki, nawet we wszystkich przedmiotach była kiepska. Do klubu teatralnego należała, ponieważ na scenie nie wypowiadała żadnej kwestii. Oczywiście, uczyła się na pamięć głównych ról, ale nie dostała szansy, bo gdy stawała przed publicznością, zapominała słów. Nawet pani Kleszczykowska powoli miała jej dość, ale musiałbyś zapytać Dianę, czy w zeszłym roku w końcu spełniła groźby i ją wyrzuciła.

– Skoro teraz zajęcia prowadzi doktor Preisner, to na pewno przyjmie ją po raz drugi – oznajmił entuzjastycznie Oskar. – Zresztą, to przykre tak wmawiać ludziom, że do niczego się nie nadają.

– Mała Krysia pisała maturę w zeszłym roku – oznajmiła Joasia, przez co chłopak westchnął zawiedziony. – Skoro tak bardzo chcesz uszczęśliwić cały świat, co jest nierealne, to pomyśl, że może w tej szkole nie mogła znaleźć sobie miejsca, bo nie organizowali tu zajęć, w których byłaby dobra.

Reszta przerwy minęła im w przyjemnej atmosferze. Po dzwonku Oskar odprowadził Joasię pod klasę, chociaż dziewczyna próbowała się od tego wymigać. Chłopak jeszcze raz starał się namówić ją do dołączenia do klubu fizycznego, ale znów definitywnie odmówiła, nie mając zamiaru się w nic angażować, by znów wszystkiego jej nie odebrano.

Na pożegnanie uśmiechnęła się lekko do Oskara, dopiero później orientując się, co tak naprawdę zrobiła. Od wielu miesięcy nikt nie był w stanie wyrwać jej z ponurego nastroju czy chociażby w minimalnym stopniu rozweselić. A Brytyjczyk bezczelnie usiadł naprzeciwko, wygłaszając swoje niedorzeczne teorie i tym samym wszystko poprzewracał w dotychczasowym życiu Joasi. Jednak przede wszystkim po zakończeniu lekcji musiała iść do fryzjera i pofarbować włosy na naturalny kolor, zanim zobaczy ją mama.