Rozdział IV: Pierwsze zajęcia klubu

Filip zakończył ostatnią tego dnia lekcję i usiadł na brzegu obrotowego krzesła. Zrobił to tak niefortunnie, że mebel odjechał w tył, a on wylądował na podłodze. Syknął z bólu, nie mogąc uwierzyć, że w głupiej szkole czekało na niego tyle niebezpieczeństw. Za jego czasów nic takiego się nie zdarzało.

– Nic się panu nie stało, doktorze Preisner? – zapytał jeden z uczniów.

– Jestem cały. Chyba – dodał pod nosem bardziej do siebie niż pytającej osoby. – Sprawdzałem prędkość, z jaką porusza się krzesło, w ramach następnego działu, który będziemy omawiać – spróbował obrócić tę sytuację w żart, jednakże zarazem wiedział, że to nie powstrzyma siniaka i podstępny drań niebawem pokaże się w pełnej okazałości na pośladkach mężczyzny.

Filip chwycił brzeg biurka i podciągnął się do góry, by po chwili stanąć na nogach. Pomasował obolałe miejsce, nie przejmując się, że nie wszyscy uczniowie wyszli z klasy, a Kacper Kornacki siedział w ławce, jakby czekał na kolejną godzinę fizyki.

Mężczyzna przysunął krzesło do biurka i tym razem usiadł na nim normalnie, po chwili odchylając się wygodnie do tyłu. Zamknął oczy, starając się zapomnieć o zajęciach klubu fizycznego, które miały się za chwilę odbyć. Wiele by oddał, aby móc już wyjść z budynku i pojechać do domu, może nawet udałoby mu się dość szybko przedrzeć przez centrum miasta. Usiadłby przed telewizorem, zamówił pizzę i przyjemnie spędził resztę dnia.

– Co tu robi ten pierwszak?! – Z beztroskich marzeń wyrwał Filipa dziewczęcy krzyk.

Leniwie otworzył oczy, by ujrzeć nikogo innego jak Dianę we własnej osobie, oskarżycielsko celującą palcem w Kacpra, który, ku zdziwieniu mężczyzny, nadal nie ruszył się z miejsca, jakby ktoś przykleił go do krzesła. Sam padł ofiarą takiego żartu w podstawówce i wiedział, że to wyjątkowo nieprzyjemne. Chłopak momentalnie zgarbił się i spuścił głowę, by nie patrzeć na rozzłoszczoną koleżankę. Filipowi zrobiło się go żal, już otwierał usta, by zwrócić uwagę dziewczynie, ale wtedy do klasy wszedł Oskar.

– Ja zaproponowałem Kacprowi dołączenie do klubu. Jedyną osobą, która może mieć jakikolwiek zażalenia, jest doktor Preisner – wyjaśnił, a Filip energicznie pokiwał głową, chociaż nikt nie zwracał na niego uwagi. – Czasem cię nie rozumiem, Diano. Powinnaś się cieszyć, bo zgodnie z regulaminem potrzebujemy pięciu osób, by kółko mogło zaistnieć.

– Naprawdę? – wtrącił mężczyzna.

Nie potrafił powstrzymać szerokiego uśmiechu, który pojawił się na twarzy. Dlaczego nikt mu jeszcze nie powiedział, że nadal istnieje nadzieja, by zajęcia się nie odbywały? Jednakże cały dobry nastrój uleciał z Filipa, gdy tylko zobaczył wchodzącego do klasy Grzesia. Wystarczyło jedynie jego nazwisko, by profesor Szwarszczyk bez żadnych uprzedzeń zgodziła się na reaktywację klubu fizycznego. Nawet nie pytała, ilu uczniów ma zamiar do niego uczęszczać.

– Zresztą, nieważne. Siadajcie, miło, że chciałeś dołączyć do tego dziwacznego grona – zwrócił się do Kacpra. – I jeszcze raz wpadniesz do klasy z krzykiem, Diano, a napiszesz karną kartkówkę z tego, o czym będziemy rozmawiać.

Cieszył się w duchu, widząc niezadowolony wyraz twarzy dziewczyny. Po raz pierwszy podobała mu się posada nauczyciela. Chłopcy nawet nie kryli uśmiechów. Jedynie Kacper wyglądał na zakłopotanego, nie wiedząc, czy wypada mu się uśmiechnąć, czy lepiej zachować powagę i nie drażnić dodatkowo koleżanki. Nie uszło uwadze Filipa, że nerwowo spoglądał w stronę Grzesia, jakby się czegoś obawiał.

– Oskar, zamknij drzwi i zaczynamy, bo pewnie nikt więcej nie dostał nagłego olśnienia, by tu przyjść – zwrócił się do chłopaka, który dosłownie sekundę wcześniej usiadł w ławce obok Kacpra. Zadowolona Diana zajęła miejsce obok niezbyt uradowanego tą perspektywą Grzesia.

Filip podszedł do tablicy z zamiarem napisania na niej tematu zajęć. Gdy tylko chwycił pisak, ten wypadł mu z dłoni i wylądował pod biurkiem. Mężczyźnie nie chciało się po niego schylać, więc zignorował to i wziął następny.

– Układy elektroniczne? – przeczytała Diana. Ton głosu dziewczyny wyraźnie wskazywał na jej niezadowolenie, jednak Filip postanowił ją zignorować. Nie po to tyle głowił się, by wymyślić coś ciekawego i zabawnego, aby teraz zostać skrytykowanym przez siedemnastolatkę.

– Dokładnie! – oznajmił radośnie i z uciechy zatarł ręce.

Podszedł do biurka i usiadł na nim przodem do czwórki uczniów. Ponieważ znajdował się na podwyższeniu, stopami nie dotykał posadzki. Zamachał kilka razy nogami w powietrzu, przypominając sobie dzieciństwo.

– Długo myślałem o tym, czego chcielibyście się tu nauczyć, bo sami nie powiedzieliście mi, jak wcześniej wyglądało kółko i co was interesuje – zaczął Filip, bawiąc się przy tym pisakiem. – Normalnie chyba na takich zajęciach rozwiązuje się skomplikowane zadania, ale doszedłem do wniosku, że to nudne i mało przydatne.

– Może pan odłożyć ten pisak? – zabrał głos Oskar. – Mam wrażenie, że zaraz wypadnie on panu z ręki i trafi mnie prosto w oko.

– Będziesz mieć nauczkę, że kłamstwo ma krótkie nogi – syknęła w jego stronę Diana.

– Co ma jedno do drugiego? I ile jeszcze razy mam ci powtarzać, że to prawda?

– Zostawcie te uwagi na później. Nie masz się czego obawiać – zwrócił się nauczyciel do Oskara.

W tamtym momencie pisak rzeczywiście wypadł Filipowi z rąk. Jednak poszybował w stronę Diany. Gdyby nie szybka interwencja Grzesia, który złapał przedmiot, trafiłby on dziewczynę prosto w czoło.

– Uratowałeś mi życie! – zawołała, przytulając się do chłopaka.

Grześ nie wyglądał na zadowolonego i z niemałym trudem udało mu się wyswobodzić z objęć Diany. Zwrócił pisak nauczycielowi tylko po to, by ruszyć się z miejsca i chociaż na chwilę oddalić od natarczywej koleżanki.

– Tak, zapamiętajcie, że taka zabawa artykułami piśmienniczymi może się źle skończyć – rzekł Filip, stwierdzając, że skoro nic poważnego się nie wydarzyło, to sprawa zamknięta. – O czym to ja mówiłem? Ach tak, temat zajęć. Widziałem, że w tej waszej sali laboratoryjnej macie także dwie lutownice, dlatego uznałem, że możemy pobawić się w zrobienie własnych, prostych układów elektronicznych – wzmacniaczy czy multiwibratorów. Sam coś takiego miałem na studiach i bardzo lubiłem te zajęcia. Moglibyście stworzyć coś z niczego, a nie kupować te drogie układy do samodzielnego montowania. Co prawda nie macie tutaj roztworu trawiącego, ale da się to zrobić domowymi sposobami. Z częścią komputerową też powinniśmy sobie jakoś poradzić, jakby co to pożyczymy salę od informatyków. Podoba się wam pomysł? – zwrócił się do uczniów.

Chłopcy z zadowoleniem pokiwali głowami, jednakże Dianie znów coś się nie podobało. Filip westchnął w duchu, zastanawiając się, czy dziewczyna kiedykolwiek będzie usatysfakcjonowania, czy po prostu postanowiła wiecznie wszystkich krytykować.

– Daj spokój – mruknął Grześ, jednak ona udawała, że go wcale nie słucha.

– To bardzo ciekawy temat, jednakże wolałabym, byśmy na początek poruszyli coś innego, chociażby dziwne zjawiska, do których dochodzi w naszym mieście – powiedziała, a Oskar momentalnie skierował w jej stronę wrogie spojrzenie.

Diana zignorowała chłopaka, natarczywie wpatrując się w Filipa, który po chwili skapitulował, uznając, że widok za oknem prezentował się ciekawiej. Ze zdenerwowania rozczochrał włosy, zastanawiając się, czy uda mu się jakoś zręcznie wybrnąć z tej sytuacji. Wolał zapomnieć o tych wszystkich dziwnych rzeczach i powrócić do swojego normalnego życia.

– Układy elektroniczne także spotykamy w naszym mieście – powiedział, próbując w ten sposób zniechęcić dziewczynę do kontynuowania tego tematu, jednak osiągnął zupełnie przeciwny efekt.

 – Pan doskonale wie, o czym mówię. Przede wszystkim powinniśmy zbadać kantorek i przekonać się, jaką tajemnicę kryje. Następnie mamy jeszcze nagłe zniknięcie pani Kleszczykowskiej – kontynuowała, nie dając nauczycielowi dojść do słowa. – A na koniec niebo, które dziewiętnastego sierpnia zrobiło się całkiem zielone.

– To był przecież barwnik, który przez przypadek został dodany do pieca. I potem spowodował tyle szumu.

– Wierzysz w to, co piszą w gazetach, Grzesiu? – westchnęła rozczarowana Diana.

– Tak mówił mój tata – próbował się usprawiedliwić.

Filip chciał uciąć tę dyskusję, ale wzmianka o panu Hornich zamknęła mu usta. Sam nie wiedział, dlaczego słowa Grzesia tak na niego zadziałały, jednak od rozmowy z profesor Szwarszczyk coraz częściej słyszał to nazwisko. Czasem w dość nietypowych kontekstach. Pamiętał, że w sierpniu z zainteresowaniem śledził nowe informacje na temat zielonego nieba w gazetach i Internecie. A państwo Hornich należeli do grupy mającej wyjaśnić to dziwne zjawisko, mimo że ich firma zajmowała się układami scalonymi, jak twierdziła dyrektorka, nie barwnikami.

– Zastanów się nad wstąpieniem do klubu zjawisk paranormalnych, skoro interesują cię takie rzeczy – wtrącił Oskar. – Może pan mówić dalej o układach elektronicznych.

Filip pokiwał głową, wskazując na chłopaka i w pełni się z nim zgadzając. Już chciał rozpocząć krótki wstęp teoretyczny na temat podstawowych, najczęściej stosowanych elementów, jednak dotarło do niego, co między innymi przed chwilą powiedziała Diana.

– Jak to zniknęła, przecież wyjechała do rodziny?

– Ma pan zamiar ciągnąć ten niedorzeczny temat? – powiedział Oskar, ale nikt mu nie odpowiedział.

Diana spojrzała na kolegę z wyższością, po czym z triumfalną miną zwróciła się do nauczyciela. Filip nie mógł oprzeć się wrażeniu, że dziewczyna dostała to, co chciała. W innym wypadku może i jakoś by się tym przejął, jednak teraz miał coś ważniejszego na głowie. Czyżby wkopał się w jeszcze większe bagno niż mu się wydawało?

– Profesor Szwarszczyk twierdzi, że pani Kleszczykowska wyjechała do rodziny, ale prawda jest zupełnie inna – zaczęła dramatycznym tonem, jakby opowiadała historię o duchach. – Ona zniknęła podczas jednej z przerw. Nikt nie mógł potwierdzić, że opuściła budynek szkoły, kamery także tego nie zarejestrowały. Była, a potem puf i nie ma.

– Skąd możesz wiedzieć o kamerach, uczniom raczej tego nie mówią – rzekł Oskar, nie kryjąc szyderstwa w tonie głosu.

– Podsłuchiwała – odpowiedział Grześ, uprzedzając dziewczynę. – To jedno z jej hobby.

Po tych słowach Diana wyglądała na rozczarowaną. Wpatrywała się w chłopaka, a Filip miał wrażenie, że za chwilę się rozpłacze, nie zważając na to, gdzie się znajduje. Nie rozumiał tylko dlaczego, bo przecież nikt nic złego nie powiedział i jej nie obraził. Wolał to zignorować, nigdy nie rozumiał dziewczyn, kobiet i im pokrewnych i wolał, aby tak zostało.

– Ale to prawda – odezwał się niespodziewanie Kacper. Wszyscy momentalnie spojrzeli w jego stronę, co speszyło chłopaka i spowodowało powstanie szkarłatnych rumieńców na policzkach.

– Trzymasz jej stronę? – zapytał rozczarowany Oskar.

– Nie, ale widziałem, jak pani Kleszczykowska wchodziła do klasy. Poszedłem za nią, bo chciałem zapytać o coś związanego z zadaniem domowym, ale jej nie było w środku, nikogo nie było.

– Widzisz, Oskarze, nie powstrzymasz nas przed odkryciem prawdy! – zawołała triumfalnie Diana.

– Mnie w to nie mieszaj – wtrącił Grześ.

– Składam wymówienie – dodał Filip, ale uczniowie już go nie słuchali, zajęci wymianą zdań między sobą.

Rozejrzał się z trwogą dookoła, obawiając się, że zaraz sam zniknie z klasy i w ten sposób zakończy się jego życie. Umrze młodo w wieku czterdziestu jeden lat, bo skusił się na tak dobrze zapowiadającą ofertę pracy. Od początku to liceum wydawało mu się dziwne i teraz znalazł potwierdzenie tych przypuszczeń. Zawzięcie czochrał włosy, zastanawiając się, czy zastanie jeszcze dziś profesor Szwarszczyk, by oznajmić, że rezygnuje z posady nauczyciela. Wciśnie jej jakieś kłamstwo, że musi pilnie wyjechać do śmiertelnie chorej matki. Nawet słowem nie piśnie o prawdziwej przyczynie tej decyzji, by kobieta nigdy nie dowiedziała się, że ktokolwiek odkrył prawdę. Zakładał, że nie tylko on by przez to ucierpiał, ale także Diana, Grześ, Oskar i Kacper. A nie chciał niszczyć życia czwórce nastolatków, mimo że za dwojgiem z nich nie przepadał.

– Dobrze się pan czuje? – Przywrócił go do rzeczywistości głos Diany. – Chyba nie ma pan wszy?

– Co? Oczywiście, że nie. Skąd coś tak głupiego ci przyszło do głowy?

Diana znacząco spojrzała na rozczochrane włosy Filipa. Mężczyzna dyplomatycznie postanowił zignorować uwagę o wszach i udawać, że nigdy nie zadał ostatniego pytania. Zresztą, teraz miał o wiele ważniejsze problemy na głowie. Paskudne robaki były przy tym tak istotne jak zeszłoroczny śnieg.

– Jak mam się dobrze czuć, skoro mogę w każdej chwili wyparować?! – zawołał zrozpaczony, kładąc się na biurku i chwytając za głowę. – Rzucam tę robotę w diabły! Jutro moja stopa tu nie postanie, chyba że zniknę jeszcze dzisiaj – zawodził Filip, ignorując patrzących na niego uczniów.

– Widzisz, co zrobiłaś – powiedział Oskar, nie kryjąc gniewu.

– To on – próbowała oczyścić się z zarzutów Diana, wskazując oskarżycielsko palcem na Kacpra.

– Ale to ty zaczęłaś ten temat, więc to twoja wina – nie dawał za wygraną. – Aż tak ciężko było ci zaakceptować temat o układach elektronicznych?

– Bo chcę wiedzieć, co znajduje się na zaple… Zaplecze! – krzyknęła triumfalnie Diana.

– Nie przejmujcie się mną, umrę tutaj i wszyscy o mnie zapomną – jęczał Filip.

– Zrób coś – syknął Oskar do Diany. – Napraw to teraz.

– Doktorze Preisner, uważam, że te dziwne rzeczy dzieją się tylko na zapleczu. Gdyby coś miało miejsce w klasie, to ktoś, na przykład ja, na pewno by to zauważył – próbowała przedstawić swój punkt widzenia dziewczyna, ale spotkała się jedynie z ignorancją nauczyciela i wrogim spojrzeniem Oskara.

– Ja sądzę, że nic dziwnego się nie dzieje – przejął inicjatywę Grześ. – Nie powiadomiono policji o zniknięciu, rodzina także nie szuka pani Kleszczykowskiej, więc logiczne, że muszą mieć z nią jakiś kontakt. Gdyby coś złego działo się w szkole, to na pewno zastałaby zamknięta, mój tata by o to zadbał. Teraz z chęcią dowiemy się czegoś więcej o układach elektronicznych.

– Naprawdę? – wyjąkał Filip, brzmiąc jak małe dziecko, które właśnie dowiedziało się, że pod łóżkiem nie ma żadnych potworów.

Już chciał ponownie usiąść na biurku, jednak zanim zdążył to zrobić, do klasy weszła profesor Szwarszczyk. Filip momentalnie stanął na nogach, próbował się uśmiechnąć w stronę kobiety, jednakże szok nie znikał z jego twarzy. Przełknął głośno ślinę, starając się zignorować mordercze i pełne dezaprobaty spojrzenie dyrektorki.

– Właśnie pokazywałem uczniom zalety montażu powierzchniowego – skłamał, zdając sobie sprawę jak absurdalnie to brzmi. Wątpił, aby kobieta przyjęła inne stanowisko.

Filip z pewnym smutkiem, którego sam się nie spodziewał, musiał przyznać, że nie było mu pisane uczyć w tym liceum. Zaraz zostanie stąd wyrzucony i nie będzie musiał się martwić o kłamstwa na temat śmiertelnie chorego członka rodziny oraz udawać, że nic dziwnego nie dzieje się w tej szkole. Przynajmniej uczniowie w żaden sposób nie ucierpią.

– Czyżby? – rzekła profesor Szwarszczyk, gniewnie mrużąc oczy. – Z chęcią posłucham, co uczniowie mają do powiedzenia na temat tego montażu powierzchniowego – zwróciła się do siedzących w ławkach nastolatków.

Filipowi momentalnie zrobiło się gorąco, nie spodziewał się, że kobieta w taki sposób postanowi go jeszcze dręczyć. Poluźnił krawat, starając się nie patrzeć na Dianę przegryzającą wargę ze spuszczoną żałośnie głową, smutnego Grzesia i Oskara, który mocno zacisnął powieki, jakby starał się przypomnieć sobie, czy cokolwiek słyszał na ten temat.

– Montaż powierzchniowy polega na montowaniu do płytki obwodu drukowanego elementów SMD – odezwał się nieśmiało Kacper. – Doktor Preisner właśnie nam wyjaśniał, że mają one niewielkie wymiary i płaskie obudowy z dużymi końcówkami lutowniczymi w formie kołnierzy.

Wszyscy spojrzeli ze zdumieniem na pierwszoklasistę. Największy szok malował się na twarzy Filipa, który nie spodziewał się, że ktokolwiek z uczniów będzie miał chociaż minimalną wiedzę na ten temat. Kacper zarumienił się i nieśmiało spuścił głowę, nie przywykł do znajdowania się w centrum uwagi.

– Widzę, że ma pan dość nietypowe metody nauczania, ale jednak działają – rzekła profesor Szwarszczyk, jednak nie wyglądała na zadowoloną. – Chciałam pana poinformować, że jutro o siedemnastej odbędzie się rada pedagogiczna. Zapomniałam powiedzieć o tym przy naszym wczorajszym spotkaniu. Do widzenia.

Filip pożegnał się grzecznie, jednak gdy kobieta wyszła, odetchnął głęboko i usiadł na podwyższeniu, nie przejmując się tym, że może pobrudzić spodnie. Gdyby nie Kacper, byłby już skończony. Na dodatek był pewien, że dyrektorka z pełną premedytacją wczoraj nie powiedziała ani słowa na temat rady, by teraz wparować tu bez ostrzeżenia.

– Przepraszam, że zaczęłam ten temat – odezwała się nieśmiało Diana. – Chyba rzeczywiście za bardzo poniosła mnie wyobraźnia, obiecuję, że więcej nie będę tego drążyć. Układy elektroniczne też zapowiadają się ciekawie. Nie mówił pan poważnie na temat rezygnacji, prawda?

– Przez ten tydzień bardzo pana polubiliśmy – dodał Grześ. – Nawet fizyka nie wydaje mi się już taka straszna.

Filip popatrzył na uczniów z niedowierzaniem. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że ktokolwiek może polubić jego lekcje, które do tej pory w większości były mocno improwizowane, bo nie zdążył jeszcze odpowiednio wdrążyć się w temat. A także liczne wpadki, które nawet przestał już liczyć.

– Pewnie, że nie – rzekł, uśmiechając się serdecznie. – Miałbym wyrzuty sumienia, gdybym skazał was na pana Ząbka i nudne zasady dynamiki Newtona. To dobre dla gimnazjum. To zabieramy się za układy elektroniczne! – zawołał, zacierając ręce i obserwując radosne twarze uczniów.

~ * ~

– Kacper, zaczekaj!

Chłopak posłusznie zatrzymał się i odwrócił, by upewnić się, że ten głos nie należał do osoby, o której pomyślał. Jednakże pomylił się. W jego stronę biegła Diana, chociaż pożegnał się z nią zaledwie pięć minut temu. Nie rozumiał, czego mogła od niego chcieć i trochę go to przerażało.

– Myślałam, że razem z Oskarem jedziecie autobusem – zagadnęła.

– Oskar jeździ rowerem, a ja chodzę pieszo. Dwadzieścia minut w jedną stronę – dodał, mając nadzieję, że zniechęci dziewczynę i da mu spokój.

Diana patrzyła na niego z niedowierzaniem, szeroko otwierając usta. Nie mieściło jej się to w głowie, gdyż należała do osób, które nagminnie korzystały z komunikacji miejskiej, nawet by pokonać jeden przystanek.

– Po Grzesia ktoś przyjechał – wyjaśniła, chociaż Kacpra w ogóle to nie interesowało. – Ale najpierw mogę porozmawiać z tobą – dodała z uśmiechem.

Chłopakowi nie podobał się tor, w jakim zmierzała ta rozmowa, ale postanowił na razie się nie odzywać. Uznał, że najlepiej będzie pozwolić Dianie się wygadać.

– Musimy zacząć się spotykać w trójkę, by obmyślić plan, jak dostać się na zaplecze, by zbadać podłogę. Dla twojej wiadomości tydzień temu sama z siebie się ruszała.

– Obiecałaś, że z tym skończysz! – przerwał jej Kacper. – Omal nie doprowadziłaś do zwolnienia doktora Preisnera.

– Kłamałam – powiedziała takim tonem, jakby było to oczywiste. – Sherlock Holmes nigdy nie przerywa prowadzonej sprawy.

Chłopak powstrzymał się od komentarza, że do słynnego detektywa Dianie było bardzo daleko. Nie rozumiał jednak, dlaczego nie potrafiła wyciągnąć wniosków z dzisiejszego spotkania klubu, a zamiast tego planowała kolejne tragedie.

– Niedawno chciałaś wyrzucić mnie z kółka. Skąd taka zmiana?

– Przyznaję się do tego, że postąpiłam zbyt pochopnie. Nie lubisz mnie? – jęknęła, jakby zbierało jej się na płacz. – Uważasz, że jestem brzydka?

Kacper miał ochotę zatrzymać się i uderzyć głową w najbliższą latarnię. Nie miał doświadczenia w kontaktach z dziewczynami, żadna nigdy nie chciała z nim rozmawiać, ale Diana przekraczała wszelkie granice. Poznał ją dzisiaj, więc nie potrafił powiedzieć, czy ją lubi. A pytanie o urodę w tym kontekście wydawało mu się niedorzeczne, szczególnie że na każdym kroku powtarzano, iż to wnętrze liczy się najbardziej. Postanowił, że o wszystko wypyta babcię, by wiedzieć, jak w przyszłości z nią rozmawiać, jeżeli temat znów zejdzie na tak grząski grunt.

– Jesteś ładna… – zaczął nieśmiało.

– Naprawdę? Tak miło to słyszeć. Grzesiu też tak sądzi, chociaż jeszcze mi tego nie powiedział. Ale wiadomo, że wszyscy w szkole oglądają się za Marcelą Kozłowską. Nie wiem, co ona takiego w sobie ma, szefowanie reprezentacji gimnastyki artystycznej urody jej nie doda i tego krzywego nochala nie wyprostuje. Zresztą, w kostiumie sportowym wygląda jak gwiazda porno, nie licealistka. I jeszcze ta tona tapety na twarzy – trajkotała Diana.

Kacper miał wrażenie, że czeka go długa droga na przystanek autobusowy w towarzystwie dziewczyny. Zastanawiał się, czy jej nie przerwać i nie skłamać, że idzie w inną stronę, ale ostatecznie zabrakło mu odwagi. Pocieszał się tylko tym, że Diana chwilowo zapomniała o tajemnicy zaplecza.

~ * ~

Największy problem w tym rozdziale miałam z tytułem. Ten mi się niezbyt podoba, ale od kilku dni nic lepszego nie jestem w stanie wymyślić, więc zostawiam tak.

Wyrzuciłam też z ramki obok informację o dacie publikacji kolejnych postów, bo na ten blog nie mam zapasów i ciężko mi ustalić stały, konkretny przedział czasu.